Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2009

Kill Bill, Kill Chernobyl

15-12-2009

Quo vadis Status, quo?

That is the question that anyone from the age of 16 and forth, has got to answer. Why is it that our planet has reached the ‘12 o’clock’ since there have been 5 more minutes left? Is it the politicians, the upper class, the people or each one individually? The truth is that there has been some “progress” on the planet ever since World War II. That was the highest peak of the Industrial Civilization. Marxism is also a product of the last 200 years’ development. This means, Marxism is also in crisis.

Many slogans have been heard from time to time, like: “Capitalism equals Crisis”; and they’re being heard especially now, due to the Copenhagen Climate Conference that is taking place these days. But if someone gets to read all those things that took place during the last 90 years of Real Socialism, and finally its ending at the very sad situation of Chernobyl, has to agree and emphasize: Capitalism, indeed equals Crisis.

So, what has been left? What is the answer in these dark circumstances that we all live in? In my opinion, there are two things that could be done: The massive immigration into the spatial environment -the faster the better- or, a third world war, but this time, in a nuclear form. In both of these cases, our planet could take a breath from overpopulation, which it still continues to inspire overproduction, amplifying the “vicious circle”. I prefer the first part, although I don’t really care about the historical- social man, no matter how much can conquer the Universe. Without spirituality, the “game” will be lost once and for all.

When Mankind “hammered” the dogma: “I conquer the Nature”, had already failed. Can it possibly re-establish the lost ‘umbilical cord’ between its self and Nature? I doubt it.

USA is in the top of process of the human activity. It includes all the good and the bad things (for example: Hiroshima’s Atomic Bombing, the Ozone Hole, etc).You can’t blame the Talibans about the Ozone Hole. But, when they throw vitriol over girls that are going to school, that is punishable.

In my country, Greece, besides its humiliating financial state, -while it has one of the wealthiest citizens of the world-, extreme actions took place at the day of Alexandros Grigoropoulos’ assassination. I will only say in short, that Athens, the Mother of Democracy, holds half of the country’s population, that of 5500000 people. That is an extreme phenomenon internationally (and, the black sheep of the International Money Market).Young people are not responsible for the almost bankruptcy of, besides all, beautiful and historical Greece. Young people’s instinct cannot stand under table’s diplomacy and agreements. It has attacked to damage the facade of capitalistic extravaganza. More things have been added, and we have almost got into

a war. Youth’s instinct is healthy. I’ve been young too and took part in many demonstrations, in fact, outside Greece, on May of ’68 in Paris. Still, that is not enough. It only destroys the ”old”village, without replacing it with a “new” one.

Rebel has to become Revolutionary. To get through many things of experience and knowledge, and to suggest such a proposal of excess, that, in the given contexts of society, to overthrow and revine all the useless and the traditional things.

I say that, full of conscience.

I also say, that a country fails financially after it has already fallen spiritually.

Nobody can answer sufficiently the question of what a country, banks, supermarkets, Eurovision participation, technology shops are. Still though, they’re buying arms to defend something that they have already lost.

The Globalization and the Moneyland swallow small nations, as the sea will be shortly swallowing islands, shores, even the Bangladesh.

I have joined many international movements: Marxism, Trotskyism, the spiritual movement of OSHO, i renewed the Greek Song, as they tell me, the Greek song which is the critical expression of the average Greek, and unique element of our Modern Greek identity. I live pretty enough in Middle East, Israel-Palestine, and i have created an access reclaiming the love that Israelis have for Greek music; fertilizing historical documents, trying a new visionary for both of the nations, suggesting a common historical denominator, therefore I have even “distilled” an opinion for our own relationships with Turkey and Skopje. As for the Balkans, I have been suggesting for the last 25 years the establishment of a Balkanic Parliament. But Greece has turned its back to Balkans in order to get bounties from Europe, and thus, this charismatic however cursed place, has been left ‘at the mercy of its own destiny`.

All these facts, created a dim scenery, as of the present, as much of the future.

I, personally, reflect that double crisis, the international and national one, which is leaving me in agony but at the same time it makes me hyperactive intellectually.

Thoughts can be fruitful seeds, if the ground has been already cultivated, but I realize, that man didn’t prevision that. He threw all of its self in a hedonistic kind of life,(and not wrongly in a sort of way), but now, the ”boomerang” is heading straight against his face.

Can possibly Zorro, Batman, Brahman, Robin Hood, Tarzan, Sampson, or Achilles, save Mankind? Although I doubt it, I’m still persisting keeping my thoughts together-once I give them “birth”- and send them to all directions. Perhaps, under the “shipwrecked’s

Message in a bottle” kind of sense, perhaps in a way of awaking the Devine and the Miracle, the Ultimate Consciousness, maybe then, could Existence see us with a kind of sympathy and reconsider its condemnatory decisions. "God helps those who help themselves” our Greek Ancestors used to say. As for that, and many much more, let anyone do whatever he can, - if he wants to.

Finally, I like to end up with this verse:” I have in mind

The whole of Mankind

I am the one, the everyone

Who has in mind

The whole of Mankind.”

I will get back with the newest, and more analytical.

Manolis Rasoulis

Emmanuel “Deva Parinito” Rassoulis is a greek book and song writer that comes from Crete.

www.rasoulis.gr

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 07, 2009

«Εξαιτίας και του Αλέξη»



7-12-09
Βρισκόμαστε στο «σημείο μηδέν» της ανθρωπότητας,και οτιδήποτε συμβαίνει,συμβαίνει στο «σημείο μηδέν» της ανθρωπότητας.Κι έτσι θα 'πρεπε να το δούμε κι εμείς,κι αναλόγως να προσαρμόσουμε το στυλ της σκέψης μας,των προσδοκιών μας,των στόχων μας,ώστε να είμαστε κοντά στη πραγματικότητα,να καταλαβαίνουμε το κρεσέντο της εποχής μας,τουτέστιν, να καθαρίζουμε το παρμπρίζ της γνώσης μας,επομένως και της ελπίδας της σωτηρίας του πλανήτη και της διαιώνισης του είδους. Τις πταίει όμως για όλον αυτό το φαύλο κύκλο;την ανεπανάληπτη κρίση; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα και διακύβευμα.Είναι ένας λαβύρινθος.Υπάρχουν απαντήσεις και λύσεις αφου πάντα υπάρχει το αντίδοτο.
Πολλοί αντιδρούν στα τεκταινόμενα,ιδίως η νεολαία.Όμως παραμένει μια αντίδραση.Είναι ενστικτώδης,αυθεντική,όμως ανεπαρκής. Ο επαναστατημένος αρνείται άμεσα αυτό που θεωρεί κακό.Ο επαναστάτης δρά συνέχεια,διαμορφώνει γνώμη,επίγνωση,ουσιαστικά δε θέλει να καταστρέψει αλλά να συμπληρώσει.Το στάτους αρνείται οποιαδήποτε αλλαγή,όμως η αλλαγή είναι η ουσία του κόσμου.Ακόμα και ο Χριστός λέει: «δεν ήρθα να καταστρέψω,ήρθα να συμπληρώσω».Αυτό έλεγε όταν εξηγούσε το Ευαγγέλιο.Όταν αναφέρθηκε στο φραγγέλιο,είχε άλλο στυλ. Τα 'κανε γης μαδιάμ στο Ναό.Αν ήταν στη Σταδίου,περίπου το ίδιο θα ‘κανε για να διδάξει την ορμή του νεανικού του ενστίκτου.Στον κήπο της Γεθσημανής ήταν ένας ολομόναχος ώστε ν’αποφασίσει.Στο μυστικό δείπνο ήταν ο ώριμος Μέγας Τελετάρχης.Στο δικαστήριο είπε μόνο:«συ είπας ». Και ολοκλήρωσε τον υπέροχο κύκλο της διδαχής,ανασταινόμενος.
Αναφέρομαι στο Χριστό σαν το μεγάλο επαναστάτη,και οχι στο Τσέ,ούτε στον Όσσο.Έχω τον λόγο μου.Στην Πολωνία απαγόρευσαν και τη φωτογραφία του Τσέ,όμως ως χριστιανική χώρα έχουν ως απόλυτο είδωλο-ίνδαλμα το Χριστό.Όμως ο Χριστός δεν συμβιβάστηκε με τους εκφραστές της μάζας και του ιστορικού ανθρώπου,τον Καϊάφα,τον Βαραβά,τον Πόντιο Πιλάτο κλπ.Αναγκάστηκαν να τον εκτελέσουν γιατί ως καθαρό πνεύμα απειλούσε την αμφίβολη κοινωνική τους ειμαρμένη,δηλαδή τη λάθος δράση τους που συμπυκνώνεται το δόγμα «κατακτώ τη Φύση».Και πράγματι κατάκτησαν τη φύση και την εξόντωσαν,εξοντώνοντας τον εαυτό τους.Άραγε αυτό θα συζητήσουν στη Κοπεγχάγη? Ακολούθησαν το δόγμα του Θεού: «Αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε τη Γη», και ιδού το αποτέλεσμα.΄Εχασαν και το εύ των αρχαίων ελλήνων και επέβαλαν τον ποσοτικό θρίαμβο,μια πύρρεια νίκη που τώρα εκτοξεύει το μπούμερανγκ που προφανώς αυτό θα συζητήσουν στη Κοπεγχάγη.Αυτά θα συζητήσουν και οι χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες με τους Ταλιμπάν ανταλλάσοντας πυκνά πυρά.
Αυτά συμβαίνουν σε πλανητική κλίμακα.Στο Ελλαδιστάν τώρα, συμβαίνουν παρεμφερή και σχεδόν παράλογα πράγματα τα οποία οι εγχώριοι καϊάφες-βαραβάδες νομιμοποιούν και μονιμοποιούν.Η Αθήνα,η μητέρα της δημοκρατίας είναι σήμερα μια υπερπρωτεύουσα με το μισό πληθυσμό της χώρας για κατοίκους της.Απ'αυτό και μόνο,φαίνεται οτι εμπεριέχει,παράγει και εξάγει βία σε πολλές μορφές,εκφράζοντας το σχιζοειδές ιδίωμα της νεοελληνικής κοινωνίας που βιώνει στις μέρες μας μια ιδιόμορφη πτώχευση.
Πρωτού πτωχεύσει οικονομικά,είχε πτωχεύσει πνευματικά.
Διαθέτει όμως μηχανισμούς που νομιμοποιούν το παρανοϊκό,το παραποιημένο,την αλητεία. Σ΄αυτό,το ακόμη διαυγές ένστικτο της νεολαίας αντιδρά.Και επειδή η παρανόϊα της ελληνικής κοινωνίας είναι πρωτότυπη και μοναδική διεθνώς,και η αντίδραση παίρνει διεθνείς διάστασεις.Εδώ έρχομαι εγώ, που αντανακλώ την πλανητική και εγχώρια ΚΡΙΣΗ.Λέω οτι πρωτοτυπώ,όχι στην αντίδραση,αλλά στο στυλ των λύσεων και των διευθετήσεων.Και δε το λέω τώρα.Εδώ και τριάντα χρόνια μάλλιασε η γλώσσα μου να μιλώ.Μια επιθετική αδιαφορία είναι η απάντηση απο τους φοβερούς και τρομερούς ιθύνοντες,επιχειρηματίες και πολιτικούς,αυτούς τους τιμωρητέους και περιφρονητέους,ανάξιους νάρκισσους,ιδιοτελείς,κουτοπόνηρους και ατομοκράτες που σύραν τη χώρα στο γκρεμό και στη ξεφτίλλα.
Επομένως έχουμε: νεαρούς «τρομοκράτες» ενάντια σε ατομοκράτες.Το λέω αυτό ως επαναστάτης. Αν είχαν επικρατήσει οι ιδέες μου,δε θα φτάναμε σ΄αυτό το χάλι που οι χαλιαμπάλιες ιθύνοντες προσπαθούν τώρα να βρούν τρόπους να τα φορτώσουν στη νεολαία,
η οποία όχι μόνο αντιδρά στον μηχανισμό των ιθυνόντων,αλλά ενσαρκώνοντας θέλοντας και μη,την ενδογενή,κτηνώδη βία που κρύβει η Αθήνα,και την εκτοξεύει όπως τη λάβα ο Βαζούβιος.
Αισθάνομαι κι εγώ μετά απ'όλα αυτά,να συμμερίζομαι το αδιέξοδο του διεθνούς μαλάκα, αλλά και του ντόπιου μαλλούπα ,γιατί δε ζώ στη γυάλα,και παρ’όλη την επίγνωσή μου για τα συμβαινόμενα, είμαι παιδί του φαύλου κύκλου,που παρ'ότι δε τον κατασκεύασα εγώ,εν τούτοις θέλοντας να βοηθήσω στην επίλυση με υπαρκτό αποτέλεσμα,κατοικώ μονίμως στη κόψη του ξυραφιού και νταραβερίζομαι μονίμως με την απόλυτη ένταση.Ενίοτε σκέφτομαι να σταματήσω να δουλεύω για το περιβόητο «κοινό καλό».
Όπως είπε και ο Ντοστογιέφκι «έγκλημα και τιμωρία», μήπως «θα ‘πρεπε» να ΄ρθει ο αναπόφευκτος τρίτος παγκόσμιος σαν τιμωρία και νέμεση σ΄όλους αυτούς που είναι οι θύτες για να γίνουν αυτοί τα θύματα;Παρ’ότι το λέω, δε το καταπίνω αυτό,για φι,χι,ψι λόγους.Αφυπνίζομαι και «ξανά προς τη δόξα τραβώ»,στον αγώνα,στο καμίνι,στη κόψη του ξυραφιού.Γιατί,τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;Να πάρω σύνταξη απ'όλα αυτά, να αποσυρθώ μαζί με τα μυστικά μου και τις λύσεις μου και να φυτεύω ντομάτες στον κήπο μου ενώ ο πλανήτης διαλύεται;Κι αισθητικά δε μου πάει.
Σ’αυτό το κείμενο δε θα μπω στα ενδώτερα των θεμάτων-αναθεματων.Ώρες-ώρες έχω κι εγώ το δικαίωμα να πώ τον πόνο μου για ν' ανασάνω,αν αυτό συμβαίνει τώρα.Όμως αυτό το κείμενο γράφτηκε εξαιτίας και του Αλέξη,και του τ'αφιερώνω.
Επίσης να ευχηθώ και στην πάλαι ποτέ συντρόφισσα Αγγελική Κουτσουμπού,που χτυπήθηκε απο τον Ζητά στη διαδήλωση,καλή ανάρρωση,και οτι στεναχωρέθηκα για το συμβάν.
Επίσης να στείλω ένα μήνυμα στη πιτσιρικαρία στα Χανιά, που πριν 20 μέρες κατέλαβαν το σταθμό της ΕΡΤ την ώρα που έφτιαχνα εγώ μια εκπομπή με τη διευθύντρια του σταθμού,και ο επικαφαλής τους με χλεύασε λέγοντάς με βουδιστή και εφησυχασμένο.
α. Εγώ έπεισα τη διευθύντρια να σας επιτρέψει να διαβάσετε τα κείμενά σας στον αέρα,και παρ'ότι υποσχεθήκατε οτι θα ήταν για μισή ώρα,το φτάσατε στη μία ώρα,αφήνοντας να φανεί ο ναρκισσισμός της μανιέρας σας.
β. Η πρότασή μου να συζητήσουμε επι τόπου στον αέρα τι είναι επαναστατημένος και τι είναι επαναστάτης, δημιούργησε αμηχανία στον επικεφαλής και άρχισε να τα μασάει, γιατί παρέμενε επαναστατημένος.Εγώ υπήρξα επαναστατημένος,ενώ τώρα είμαι επαναστάτης, που σημαίνει οτι ο επαναστατημένος δε μπορεί να αντιληφθεί το στυλ του επαναστάτη,γι΄αυτό και φλυαρεί λέγοντας για εφησυχασμένους,ενώ ο επαναστάτης προσπαθεί να διευθετίσει εδώ και τώρα τα τεκταινόμενα.
Νοιώθω κατανόηση,όμως κάθε τι,έχει κι ένα μέτρο.Αν χάσεις το μέτρο,είσαι απο την πλευρά των ιθυνόντων που έχουν χάσει το μέτρο και τον μπούσουλα.

Υ.Γ Ο Αλέξης αναπαύεται στο νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου πολύ κοντά στους γονείς μου,τον αδελφό μου Μηνά,και τον αείμνηστο φίλο μου Άκη Πάνου.
Έχει καλή παρέα.



Υ.Γ2 υπενθύμιση: η ραδιοφωνική εκπομπή "it' s all greek to me" στους 105.8 για Αθήνα και στους 88 για Θεσσαλονίκη,κάθε Κυριακή στις 4 μμ.
http://live24.gr/
Και Σάββατο στη 1:15 εως τις 2:30 η εκπομπή "Μια ώρα με τον Μανώλη Ρασούλη" στο παγκύπριο ράδιο ΚΑΝΑΛΙ 6 της Λεμεσσού.
http://sradio.tv/live/23849

Δευτέρα, Νοεμβρίου 02, 2009

Εγώ κι ο Γιώργος, ο Γιώργος κι εγώ


(σ.σ. Το κείμενο που στάλθηκε στον Αγγελιοφόρο)

Αν κατάλαβα καλά γίναν εκλογές κι άλλαξε η ΝΔ κι ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Παλαιόθεν έλεγα και λέω ότι αν η ΝΔ είναι η Κόκα Κόλα το ΠΑΣΟΚ είναι η Πέπσι Κόλα. Πέραν τούτου ενθυμούμαι το άσμα: «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει». Αν μένει η αγάπη, αμφιβάλω. Τώρα, τι μένει γενέσθαι είναι το ζήτημα. Όχι το μέλει.
Αν δεν κάνω λάθος, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός. Υπεσχέθη πολλά. Όμως, οι αρχαίοι ημών λέγαν και λέγουν: «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» (ό,τι πιο ροκ έχει ειπωθεί ποτέ). Το ΕΥ είναι ο πυρήνας των πάντων. Η πεμπτουσία τους κι η απαρχή τους. Είναι το Α και το Ω του πολιτισμού.
Κανένας δεν αναφέρθηκε σ' αυτόν τον ιερό δίφθογγο.
Και βεβαίως η μαύρη τρύπα (τρυπάρα) στον πολιτισμικό πολιτισμό που υποτίθεται είναι το βαρύ πυροβολικό της Ελλαδίτσας μας (ο πολιτισμός). Δε θα απαξιώσω τους ρήτορες ως εκ τούτου, όμως παραχωρώ το δικαίωμα στον εαυτό μου να σχολιάσω με το στιλ μου μελανά τινά σημεία όχι για να λανσάρω των εαυτό μου –έστω και αν είμαι ακραιφνής εκπρόσωπος του πολιτισμικού πολιτισμού, αλλά να βοηθήσω να λυθεί ο γόρδιος δεσμός, ο οποίος γεννά τα αδιέξοδα, τα οποία, παρόλη την πόζα των ποικίλων ρητόρων, που αν ήταν γνωρίζοντες, όπως αυτοαποκαλούνται, θα είχαν λύσει τα προβλήματα, πολλαπλασιάζονται επικινδύνως. Διότι ζούμε τη μάνα όλων των κρίσεων της ανθρώπινης ιστορίας και για φι χι ψι λόγους με αναγκάζει να πω και να διαβεβαιώσω ότι ως ιστορικό ανθρώπινο είδος αποτύχαμε, αλλά και ως λαός, μετά από 200 χρόνια, αποτύχαμε.
Δεν εκφράζω καμία απαισιοδοξία. Μιλάω ψύχραιμα σαν στατιστικολόγος.
Άρα, ζούμε κοσμογονική συγκυρία.
Άρα έτσι έπρεπε να προσεγγίζουν την πραγματικότητα οι ρήτορες.
Τα κωλοβάρα για να βρει η ΝΔ αρχηγό και οι παγκόσμιοι ιθύνοντες να ξαναγυρίσουν το ρολόι της ιστορίας πίσω, τα ακούω βερεσέ. Αυτά είναι το τσόφλι στο αυγό και η επιφάνεια. Το βάθος έχει σημασία. Κι εκεί, στο βάθος, όπου ζει εξόριστο το ύψος, το ήθος και το έθος και που με μαθηματική ακρίβεια λιώνει τους πάγους, μπουρδουκλώνει την κατάσταση στο Αφγανιστάν, παράγει σεισμό 8,8 στην Ινδονησία, στασιμότητα στην αυτοκινητοβιομηχανία, ενδυναμώνει την παιδεραστία, την ασυναρτησία, κάνει τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης να επικυριαρχεί με την ψυχολογική τρομοκρατία, ετσετερά, ετσετερά.
Τώρα, τι σχέση έχει ο Γιώργος μ' όλα αυτά. Καμία. Ή μάλλον έχει. Κάποια.
Ένας πονηρός εαυτός μου με πιέζει να γράψω: «Ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως», όμως τα αποφεύγω.
Γιατί ο στόχος του παρόντος κειμένου είναι να πω δημοσίως τι σχέση έχω εγώ με τον Γιώργο (τον πρωθυπουργό) δι' όλων αυτών και τι αυτός με ΄μένα.
Αλλά για να ΄χει σασπένς το πάω λάου-λάου, το παίζω Χίτσκοκ.
Η πολιτική, το κράτος και οι μηχανισμοί της συντεταγμένης πολιτείας είναι το τσόφλι στο αυγό του κάθε έθνους της κάθε κοινωνίας. Απαραίτητο κέλυφος στη νομοτέλεια της κυοφορίας. Ιδίως της κυοφορίας του γλάρου Ιωνάθαν, οικουμενικά γνωστού για την έκσταση και το ταξίδι του στον προσωπικό του ουρανό.
Το κλούβιο το αυγό
δεν είναι πια αυγό.
Είναι ένα πέτρινο Εγώ.
Άνοιξε πέτρα για να βγω.
Πολιτισμός είναι το απόσταγμα της επίγνωσης όλων των διαδικασιών της ενιαίας οντότητας: αβγό ή η χι κοινωνίας. Και η κόρη αυτού: Η συνείδηση(κατά τον Osho το μεγαλύτερο θαύμα). Ουδείς ασχολείται μ αυτά. Οι τράπεζες, οι τράπεζες, οι τράπεζες. Σα να ΄ναι η Ελλάδα Τραπεζιστάν.

Κάρμα
Με το Γιώργο έχω καρμική σχέση (όχι κορμική, καρμική απ τα κάρμα, το κισμέτ, το Μάτριξ). Είμαι κατ΄ αρχάς ένας από το 1.000.000 που τον ψήφισαν. Όταν, το 1986, είχε έλθει ο Δάσκαλος Osho στην Ελλάδα (ο Γιώργος του ΄χε δώσει την άδεια να μπει στη χώρα, την ώρα που καμία χώρα δεν του άνοιγε τα σύνορα ώστε να κουραστεί ο πιλότος και να πέσει το αεροπλάνο του και να γλιτώσουν από τον ωχτρό).
Τότε ο Γιώργος ήταν υπουργός Παιδείας και ενήργησε λειτουργικά, ως προς έναν σοφό και φωτισμένο άνθρωπο.
Όμως, ο αείμνηστος πατέρας του καραδοκούσε λίγο πιο πέρα, στην Ελούντα, όπου βρίσκεται και το σπίτι του Κούνδουρου, στο οποία είχε βρει απάγκιο ο Osho, για φι χι ψι λόγους έστειλε 20 κομάντος και μπουζούριασε τον Osho (κι εμάς) όπως του έκαναν οι αμερικάνοι στις ΗΠΑ λίγες μέρες πριν (ο Ρήγκαν).
Ο Γιώργος, κατόπιν τούτων, απολογήθηκε, ότι δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και σχεδόν ζήτησε συγγνώμη.
Εγώ όμως από τότε το αγαπούσα το Γιωργιό κι όσο μπορούσα το προστάτευα.
Μέχρι που έβαλε το ξύλινο κοστούμι της πολιτικής και δεν τον αναγνώριζα πια.
Τώρα μου λεν, είν’ πρωθυπουργός.
Η μοιραία στιγμή του Γιώργου δεν είναι εκείνο το βράδυ του χαμού, όπου βγήκε ο Βενιζέλος με το ρεσάλτο. Ήταν οι στιγμές που ενώ ήξερε περί τίνος επρόκειτο, βγήκε κι είπε ότι δεν ήξερε. Μπορεί να ξέχασε έκτοτε. Ιδίως όταν έβαλε το ξύλινο παλτό της λήθης κι άρχισε μια παράξενη ρητορεία.
Άρχισε να τάζει καταμεσίς των τυφώνων, σκορπώντας φρούδες ελπίδες.
Ποιος νομίζετε έριξε τον Καραμανλή; Η λάθος ιδέα που είχε για τον πολιτισμικό πολιτισμό. Ο Εφραίμ, ένας Κύπριος καλόγερος, ο Άγιος Οσφόριος. Είδα τον Καραμανλή, τον Εφραίμ και τον Ρουσσόπουλο σε μια φωτογραφία να γελούν ευδαίμονα και είπα μέσα μου (παρότι τους αγαπούσα και τους υποστήριζα): «Αυτή είναι η αρχή του τέλους».
Πριν απ΄ αυτά υπήρξε μια φράση του Καραμανλή σ' ένα λόγο του στο Ηράκλειο πριν βγει πρωθυπουργός, που μ έκανε να δαγκωθώ: «Βρίσκομαι στην Κρήτη των Θεοτοκόπουλων, των Καζαντζάκιδων και των Λουδοβίκων των Ανωγείων» (βάι βάι βάι).
Επίσης, κάποια στιγμή έστειλα και στους δύο τα βιβλία μου και κάποιους δίσκους μου. Στο Μαξίμου. Περίμενα το τυπικό, να μου ΄στελναν ένα σημείωμα ότι τα πήραν. Νάδα ντε νάδα.
Σας είπα ότι τους αγαπούσα και τους υποστήριζα. Ο Θόδωρος ήταν ένας άνθρωπος στην πολιτική. Πριν γίνει Νο 2, βρισκόμαστε, κάναμε και μια εκπομπή στο MEGA, αλληλοεκτιμόμεθα και στη γιορτή μου μού 'στελνε καλάθια με κρασιά κλπ. Του τηλεφωνούσα ως Νο 2, αυτός στην αρχή και μου απαντούσε. Του ΄λεγα καμία ιδέα. Ήταν μια χαραμάδα στο ανελέητο στάτους του πολιτικού πολιτισμού.
Όμως όταν άρχισα να του τηλεφωνώ και βγαίναν γραμματείς, είπα: «Ωχ, δεν πάμε καλά». Και δεν πήγαμε καλά.
Γιατί αθέτησαν –όχι εμένα- αλλά τον πολιτισμό. Με τη βαθειά έννοια του όρου.

Για τον Γιώργο τώρα.
Πολύ πριν αρραβωνιαστεί με τον αείμνηστο υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Τζεμ, του ΄χα στρώσει το χαλί. Ντοκουμέντα υπάρχουν. Μίλησα σ' όλα τα κανάλια της Τουρκίας, τις εφημερίδες, τα ράδια, έπαιξα στο Γεντί Κουλέ της Πόλης, τότε που μας είχαν οι αστυνόμοι με τα αυτόματα στη μπούκα κι εγώ τραγούδησα το «Αχ Ελλάδα Σ' Αγαπώ» και τραγουδήσαμε όλοι, Έλληνες και Τούρκοι, το «Όλα σε Θυμίζουν», αυτοί στα τουρκικά κι εμείς στα ελληνικά.
Όμως τώρα, στο φόρτε των εκλογών σα να ήθελε να με προσβάλει και να με πληγώσει, ενσωμάτωσε στην κυβέρνησή του τρία άτομα που απείλησαν την αξιοπρέπειά μου και τη ζωή μου: Τον υφυπουργό οικονομίας Αρναουτάκη, την Άννα Νταλάρα και τον ανεκδιήγητο δήμαρχο Συκεών, Δανιηλίδη, τον οποίο είχε στο πλευρό του όταν την πρώτη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία, διάλεξε ο Γιώργος να πάει σ' ένα σχολείο στο δήμο Συκεών, με τον αχαρακτήριστο Δανιηλίδη στο πλευρό του επί δύο ημέρες στις ειδήσεις. Αυτός, στα καλά καθούμενα μ' έσυρε στα δικαστήρια και με διέσυρε, αφού με κόλπο οι δικηγόροι του και οι λοιποί, ερήμην μου, με δίκασαν σ' έναν χρόνο φυλακή και τρία εκατομμύρια να πληρώσω. Τότε θυμάμαι με συνέλαβαν και μ' είχαν μαζί με τους ρουμάνους –έτσι ήταν η διαδικασία μέχρι να με παν σε τακτή δίκη. Εκτός του ότι τότε έγραψα το «Γεια Σου Κυρ Εισαγγελέα» έστειλα ένα μήνυμα στο Γιώργο και στον Σημίτη ότι αυτός ο τύπος αμαυρώνει το ΠΑΣΟΚ κλπ. Ήταν αυτός που προπηλάκισε το Σημίτη στο συνέδριο. Δεν ξέρω αν ανταποκρίθηκαν όμως στην τακτή, ο Εισαγγελέας με απάλλαξε απ' το πρώτο λεπτό, όμως ο ανεκδιήγητος έκανε πράματα εις βάρος μου που έμεινα άναυδος κι από τότε το σιχαίνομαι το άτομο.
Με την Νταλάρα τώρα: Οι δίκες και οι αντιδικίες μου με το σύζυγό της ήταν και είναι ιστορικές. Ο Γιώργος είναι έξυπνος, ξέρει. Παρόλα αυτά, προτίμησε τα άτομα αυτά που δεν εκτιμώ καθόλου κι έχω τη χείριστη εικόνα γι αυτούς.
Για τον Αρναουτάκη: Ήταν δήμαρχος στο χωριό Αρχάνες όπου τα ’86 έκανα το καλλίτερο φεστιβάλ που έχει γίνει ποτέ εν Ελλάδι. Αργότερα, στο ίδιο χωριό, με κάλεσε να κάνω μια συναυλία στην πλατεία και πήγα κάτω του κόστους, όμως επειδή δεν παίξαμε οκτάωρο μέχρι το πρωί, μας επιτέθηκαν κάτι ντόπιοι τραμπούκοι, μας περιέλουσαν με τα χειρότερα λόγια, απειλούσαν να μας σπάσουν τα μηχανήματα κι αυτός δεν έκανε τίποτα να μας προστατέψει κι είχαμε και παιδιά μαζί μας. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα αν είχα ένα όπλο, θα τους σκότωνα.
Μετά, ο δημαρχάκος μπήκε σε διαύλους χρηματιστηριακούς (οικονομικούς) και να που ο ματζίρης φαρμακοποιός έγινε και υπουργός.
Έχω κι άλλα να προσθέσω για να περιγράψω την αναισχυντία αυτής της κοινωνίας που ενώ βρίσκεται σε παρακμή και σήψη, επί 35 χρόνια κατατρέχει, λασπώνει, κυνηγά να εξοντώσει έναν άνθρωπο, που είναι παραγωγικός, δημιουργικός, κατά το δυνατόν έντιμος, συνεπής –εμένα- εκφραστής της χρυσής τομής και κατέχοντα πολλών λύσεων.
Τελειώνω εδώ το σεντόνι, όμως δεν τελειώνω εδώ.
Γιατί ο πολιτισμός ζει από την αύρα της ύπαρξης που αφιονισμένοι επιχειρηματίες και νομενκλατούριοι προσπαθούν να την εμφιαλώσουν, να την ιδιοποιηθούν κι έφθασε η χώρα στη φτώχευση κι αυτοί αγρόν ηγόρασαν. Κατά κυριολεξία.
Ο διάλογος για τον πολιτισμό τώρα αρχίζει.
Για τον γλάρο Ιωνάθαν ρε γαμώ το.
ΥΓ. Όσο αφορά το θέμα της «Κολούμπια» για ένα εθνικό μουσείο ελληνικής μουσικής, όλοι οι ρήτορες -εκτός του Συνασπισμού- μας έδειξαν τον καβάλο τους
(συνεχίζεται)

Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009

Εκλογές γες-γες κι απ τις δυο μεριές


Παραθέτω το κάτωθι κείμενο το οποίο έδωσα στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Αγγελιοφόρος» και θα το δημοσιεύσει κατά τα λεγόμενα του διευθυντού της, Νούλη Χατζηδημητρίου, αλλά κομμένο και προσαρμοσμένο στην οικονομία του κασέ, διότι, είπε, είναι αρκετά μεγάλο κι επειδή τέτοια μεγάλα κείμενα δεν τα διαβάζει κανείς. Ίσως υπάρχει κι άλλος λόγος. Θα παραθέσω και «το προσαρμοσμένο», όταν δημοσιευτεί και να κάνουμε τη σύγκριση.
Η γνώμη μου για τις εκλογές;
Ο Γιωργάκης φορτώθηκε την πέτρα του Σίσυφου. Οι νομενκλατούριοι σπρώχναν να πάρουν θώκους. Τώρα θα γίνουν αναστενάρηδες. Ο πολιτικός πολιτισμός και οι επιχειρηματίες μας, φέραν τη χώρα στο γκρεμό και στην ξεφτίλα. Όλες οι προτάσεις που εδόθησαν από τους ρομαντικούς πετάχτηκαν στον κάδο. Τώρα, οι καπάτσοι θα προσπαθήσουν να τα φορτώσουν σ αυτούς τους ρομαντικούς, ιδίως σε μένα. Θα το δεχτώ; Θα το αντέξω; Θα το δούμε. Θα το παρακολουθούμε ρεαλιστικά. Για να σώσουμε ό,τι σώζεται. Για τον πλανήτη ρε γαμώτο.
Παραθέτω, επίσης και τη συνέντευξή μου στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής», δοσμένη στο δημοσιογράφο Γιώργο Μητράκη.
¨Όμως σε προσεχή κείμενα θα επανέλθω στο θέμα ελληνικό τραγούδι και ελληνικό έθνος. Αυτά προς το παρόν γιατί μου παραπονέθηκαν γνωστοί και άγνωστοι ότι γράφω στη χάση και στη φέξη. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ομολογώ ότι μαζεύεται μεν το υλικό, αλλά οι δραστηριότητές μου είναι ποικίλες και σκόρπιες, οπότε ανταποκρίνομαι στο ρυθμό της ψυχοβιολογικής μου επικράτειας, διότι αν τις εκβιάσω θα φάω το μπούμεραγκ, και ήδη το σκάφος μπάζει νερά. Κι όπως έλεγε ο φίλος μου Άκης Πάνου, «δεν είμαι από πέτρα, ούτ’ αθάνατος».
Όσο γίνεται είμαι μέσα στα γεγονότα. Δημιουργώ γεγονότα. Ξέρω αρκετά. Είμαι κοντά στις λύσεις. Στη λύση.
Όμως στο χωροχρόνο όλα πληρώνουν το αντίτιμο στη φθορά.
Είναι η πιο σπουδαία και μοιραία στιγμή της ανθρωπότητας. Όταν το συνειδητοποιήσεις ζεις στην απόλυτη ένταση, σε ρυθμό που οι άλλοι δεν κατανοούν. Κι είσαι μόνος. Απόλυτα μόνος. Φορτωμένος όλους. Κι ο ανήφορος είναι και κατήφορος. Ανεβαίνω τον ανήφορο γιατί ο κόσμος πήρε τον κατήφορο. Θα πει κανείς: «Κανείς δεν στο ζήτησε». Έλα ντε…

Πέμπτη, Αυγούστου 27, 2009

Τρία σχόλια για τα τρέχοντα

και σθεναρή συνέχεια πάρα κάτω


Μαραθώνας(έχω το λόγο μου που έβαλα αυτήν τη φωτογραφία), τα καμμένα.

Θα κάνω τρία μικρά σχόλια: Για τις φωτιές, για τον Κοροβέση, για τον Ομπάμα.

1. Καίγεται η γούνα της Αθήνας. Αυτό δεν είναι άσχετο από τα ως άνω κείμενα. Ο επεκτατισμός του αθηναϊκού ιμπέριουμ κοστίζει. Συν του ότι ο καθένας πάει και χτίζει μέσ’ στα δάση που ξαναφύτρωσαν μετά από προηγούμενη πυρκαγιά. Κρίμα, ειλικρινά κρίμα. Όμως κανείς δεν μας δίνει σημασία όταν προειδοποιούμε, ή προσπαθούμε να κρατάμε τα μπόσικα ή να δημιουργούμε ρυθμολογία στη νυν κοινωνία που περισσότερο μοιάζει με την κοιμωμένη του Χαλεπά, παρά με κοινωνία.
2. Για τον Περικλή (αναστηλώνει τον Χρυσούν Αιώνα της αριστερής ηθικής;). Ο Κοροβέσης δεν υπήρξε ποτέ στο ΚΚΕ γι αυτό δε σκέφτεται σα ρουλεμάν του απαράτ. Είναι άνθρωπος του πολιτισμικού πολιτισμού και πέταξε μια ωραία πέτρα στο τέλμα κι ένα γατάκι στον περιστεριώνα. Ίσως αυτό σώσει και τη βουλιάζουσα αριστερά στο μίζερο ντέρμπι Αλαβάνου-Τσίπρα, μια καταισχύνη, δηλαδή.
Η αριστερά ξεκίνησε από την πηγή και την απαρχή της σαν ηθικό και αισθητικό όραμα. Κατάντησε υπόλοιπο του υπαρκτού κομμουνισμού, μιας θλιβερότητος, από την οποία δύσκολα θα βγουν όσοι υπηρέτησαν στο σταλινικό ΚΚΕ (αν και συμφώνησα μ αυτά που είπε η Παπαρήγα για τις φωτιές, για τους επιχειρηματίες, στο σχεδιασμένο έγκλημα. Ταυτόχρονα έδωσε έμφαση στο να νοικιαστούν πάραυτα αεροπλάνα κ.λπ. και κάλεσε τα μέλη να τρέξουν να βοηθήσουν, ήταν πιότερο κοινωνική παρά πολιτική).
Μπορεί ο Περικλής να ΄κανε ζημιά στο τσόφλι, όμως, αν φέρει και στοιχεία, πραγματικά εκτέλεσε την αποστολή του στο Κοινοβούλιο. Εμείς οι, ας πούμε, πάλαι ποτέ Αριστεροί (η έννοια «αριστερός» δε λέει τίποτα στις μέρες μας), νοιώσαμε ότι δεν έσβησε η σπίθα. Και δε νομίζω ότι πρόσβαλε κανέναν. Πάντα η αριστερά έπαιρνε βοήθεια από δω κι από εκεί και χαρτί για την Αυγή από τον Τσαουσέσκου έπαιρνε και κάτι σοβιετικές εγκυκλοπαίδειες πουλάγαν κάτι νυν μεγαλομεγάλοι κ.λπ.
Έστω, έσπασε το σπυρί της ιδεολογικής θολούρας και κρίσεως εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Η ένταση ας φανερώσει ποιότητα κι όλα θα παν κατ ευχήν. Τήνελα Καλλίνικος.
3. Τελευταία στις ΗΠΑ ξεκίνησε ένα ύπουλο ρεύμα. Τάχαμ αντίδραση στο νόμο για την Υγεία που ετοιμάζει ο Ομπάμα, που έχει γίνει στόχος αυτής της έντασης. Και τάχαμ πέφτει η δημοτικότης του και τάχαμ άλλο να μιλάς ωραία και να ψηφίζεσαι κι άλλο να κυβερνάς.
Επειδή ο Ομπάμα θέλει κι ο κάθε έσχατος να ΄χει μια στοιχειώδη περίθαλψη. Επειδή θέλει ειρήνη στη Μέση Ανατολή και στον κόσμο.
Ο Ομπάμα είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Αν ανατραπεί ή αν… (χτυπώ ξύλο) η κατεύθυνση θα είναι μια πολεμική σύρραξη πανταχόθεν. Κάνω έκκληση, λοιπόν, προς όλους τους σιωπηλούς μαχητές όπου γης, ιδίως στις ΗΠΑ, για να συγκροτηθεί ένας κύκλος προστασίας γύρω από τον Ομπάμα. Κι αν ξεκινήσει μια τάση ακόμη και με διαδηλώσεις υπέρ του θα ΄ναι ιδιαιτέρως θεμιτό.

Τρίτη, Αυγούστου 25, 2009

Στ' άσματα στ' άσματα

εμπρός στον αγώνα

ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ

Μετά το παρόν κείμενο θα βάλω ένα κείμενο που έγραψα και δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Τόλμη» Ηρακλείου για να δείτε πώς συσχετίζω το καίριο Ελγίνειο των Ρωμιών που είναι το ελληνικό τραγούδι με κέντρο βάρους του το λαϊκό τραγούδι και πώς το τελευταίο βάλλεται από μηχανισμούς κράτους και παρακράτους για να το απαλείψουν εντελώς απ το προσκήνιο με την απόλυτη έμφαση του «πολιτικού πολιτισμού» τη φανφάρα, κατ εμέ, της καμπάνιας της επιστροφής των ελγινείων στην πόλη που τα γέννησε, όμως δεν τα περιέθαλψε.
Το καλό τραγούδι μπορεί –και κατά παράδοση- να πει αλήθειες που δεν αντέχει η… αισθητική Αγούδημου και η λογική του καριόλη που έχει επιβληθεί, διέπει και κατευθύνει το πολιτιστικό γίγνεσθαι και τον πολιτισμικό πολιτισμό, στη χωματερή και στα σκυλιά της λήθης.
Ας πω κάτι ροκ: π.χ., ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που περιφέρεται σαν ιδιοχτήτης της έννοιας πατρίδα, το πρωί τρώγεται περί των οχτρών πατριδολάγνος ως τα μπούνια, το βράδυ στο κανάλι του προβάλει ως και 100 κλιπ αμερικανικών τραγουδιών. Το πρωί, δηλαδή, φοιτήτρια, το βράδυ πόρνη.
Δεύτερον, ό,τι λέει ο Καρατζαφέρης, μπορούν να μεταφραστούν σ όποια γλώσσα θέλει. Αυτά που γράφω εγώ στους στίχους, που ενίοτε πρόκειται περί ελληνισμών(πώς λέμε αγγλισμούς), δηλαδή εκλάμψεις της πεμπτουσίας της γλώσσας μας που δεν μεταφράζονται με καμία κυβέρνηση, άρα είμαι δραματικά δέσμιος της ελληνικής γλώσσας, που είναι το ίδιον της ζωντανής ελληνικής εθνότητας.
Εγώ που χρόνια τώρα αντιμετωπίζω το άνω οργανωμένο έγκλημα, αλλά και το χύμα το από κάτω ανοργάνωτο έγκλημα των γύρω – γύρω και λογιών συνεργατολαμόγιων και την πλήρη ιδιοτέλεια, παθητικότητα και υστερία που συγκροτούν την ελληνική κενωνία, λέγω το κάτωθι: Χρόνια τώρα γίνεται μια λυσσασμένη προσπάθεια αχαρακτήριστων και παραγόντων να βάλουν στον… καλό τον μύλο που όλα τα αλέθει το καλό ελληνικό τραγούδι και το λεγόμενο σκυλάδικο κι έχει σημασία που το αναφέρω αυτό κι έιναι παράγωγο της απόλυτης σύγχυσης που υπάρχει στην εν λόγω κοινωνία, αφού το εθνικό ελγίνειο των ρωμιών (μαζί και η λόγια ποίηση) το άφησαν (ή το έδωσαν) έρμαιο στους αφηνιασμένους νόμους της αγοράς, αντί να είναι το βασικό στοιχείο της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Γιατί, τι είναι η Ελλάς, αν μη τι άλλο, το απόσταγμα των ψυχικών διεργασιών των κατοίκων της.
Μετά το ΠΑΣΟΚ(ή, μάλλον, το ΠΑΣΟΚ) άνοιξε τις κάνουλες της λαοκρατίας, η χώρα γέμισε τράπεζες (τραπεζιστάν), ύποπτους επιχειρηματίες, πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας (θυμού Γιαννόπουλο) κλπ κλπ.
Νομενκλατούρες προς δόξαν μηχανισμών και χυδαίας λογιστικής, αμοραλισμός χειρίστου είδους, σκόρπισαν τον κοινωνικό ιστό και ο μέσος πολίτης, ο Ευτύχης Δυστυχίδης, σφυριλατήθηκε εξ αρχής σε μία μεγάλη δυνατή Ελλάδα (sic) που, παρεμπιπτόντως, βουλιάζει στα σκατά της.
Αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Τσαρούχης, ότι "στην Ελάδα σ ένα υπέροχο ντεκόρ γίνεται μια άθλια παράσταση", τώρα εν μέσω και διεθνών μπαταρισμάτων κρεσεντάρει.
Θέλουν να είπουν ούτοι ότι το σκυλάδικο, οι πορδές αυτές της συγκυρίας, παράγωγο αυθεντικό του χρηματισμού και σεξισμού των τελευταίων 30 χρόνων, είναι η συνέχεια του καλού ελληνικού λαϊκού τραγουδιού γι αυτό θα δείτε και στις βιτρίνες των μέγκα στορς τοποθετημένα δίπλα-δίπλα ο Πλούταρχος, ο Θεοδωράκης, ο Σφακιανάκης κι ο Χατζηδάκις και ούτω καθεξής.
Η λέξη ύβρις είναι μικρή για να εκφράσει το τεκταινόμενο.
Και κοντεύει η κοινωνία να τ αποδεχετεί. Αυτή η κοιμωμένη του Χαλεπά, σε χαλεπούς καιρούς κοιμάται τον ύπνο δικαίου και αδίκου.
Αν και πολλές φορές νοιώθω ότι σπέρνω στο βράχο και μιλώ στο βρόντο, όμως για φι χι ψι λόγους συνεχίζω να μιλώ και να μάχομαι.
Φίλοι τινές μου λεν ν αγοράσω, επιτέλους, ένα σπίτι, κάτι για τα γηρατειά μου, τέλος πάντων. Εγώ έχω ένα ακαταμάχητο επιχείρημα: Γιατί, ο Τσε Γκεβάρα κόλλαγε τα επαναστατόσημα, ή τα ζουγκλόσημα, για να τα κολλήσω κι εγώ; Τα 70% των εσόδων μου τα δίνω στη χρηματοδότηση του προσωπικού μου αγώνα για την ειρήνη, τη δικαίωση του πλανήτη και την ουτοπία για μια δικαιότερη και πιο συνειδητή κοινωνία. Τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου τα εκφράζω και τα μοιράζομαι με την κοινωνία, έστω αυτήν την αμήχανη και παραπαίουσα, ονειρευόμενος ή οραματιζόμενος και ενσαρκωνόμενος το αντίδοτο το οποιο ξέρω ότι υπάρχει.
Όταν είπα «όλοι δικοί μας είμαστε», δεν εννοούσα ότι όλοι είμαστε ένα πιλάφι, ένας πολτός. Η κοινωνία έχει ποικίλους κι απίστευτους κανόνες και νόμους και νομοτέλειες. Είναι όπως το ανθρώπινο σώμα. Κάθε τι παίζει το ρόλο του κι έχουμε ένα σύνολο ενίοτε αξιοθαύμαστο, είτε λέγεται Καζαντζίδης και τραγουδά, είτε λέγεται Μάικλ Τζάκσον και χορεύει, είτε λέγεται Μπολτ και σπριντάρει (τρέχει).
Ενίοτε σηκώνονται τα πόδια και χτυπούν το κεφάλι, ή ο πρωκτός διεκδικεί το θώκο της ανθρώπινης επικράτειας και αυτή η σύγκρουση πρωκτού και πνεύματος απασχολούσε και τους αρχαίους Αιγύπτιους πριν 5.000 χρόνια. Παρόλα αυτά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε τρία χρόνια πριν το 2012 κι όλα κρεσεντάρουν κι η ελληνική κοινωνία έφτασε να κλείνει το 2021 τα 200 χρόνια από την ίδρυσή της και κατά μένα στην ολοκλήρωσή της. Γι αυτό και το τραγούδι το νοιώθει. Ολοκληρώθηκε. Και σας λέω ότι το τραγούδι σαν πυξίδα και καθρέφτης δείχνει κι αποδείχνει αυτό ως αντικειμενικό. Ο εκφυλισμός του με το σκυλάδικο και τη λύσσα των ιθυνόντων παραγόντων που μεταχειρίστηκαν το μοναδικό ελγίνειο να το βάλουν στο ίδιο καζάνι με το ελληνικό τραγούδι που έμμεσα ή άμεσα κατέγραψε την ποικίλη ιστορία των ρωμιών τα τελευταία 200 χρόνια πέραν απ τη δική του ανεξαρτησία και τους αγώνες του να κρατηθεί σε ακέραια αξία και μορφή έκφρασης.
Και ιδού ένα παράδειγμα: Με πήραν απ το περιοδικό «Όασις»να δώσω μια συνέντευξη για το νέο cd που έκανα με το Χρήστο Νικολόπουλο «Με τον Ομπάμα Αντάμα» κι εγώ αρνήθηκα παρόλη την επιμονή του διευθυντή του κ. Μπαλαχούτη. «Δε γίνεται να βάζεις εξώφυλλο τον Notis Σφακιανάκης με κάτι φασιστοειδή δαχτυλίδια κι εμάς όλους από μέσα. Βάλε μας εξώφυλλο εμένα και το Χρήστο ή το εξώφυλλο του δίσκου μας να σου δώσω (να πω παρεμπιπτόντως ότι 45 χρόνια τώρα και με τα τόσα πούχω κάνει στο ελληνικό τραγούδι κανείς δε βρέθηκε να βάλει το πρόσωπό μου σ ένα εξώφυλλο, δείχνοντας έτσι την αναίδεια του γαμάω όλων αυτών των ρουλεμάν των μηχανισμών που μεταχειρίζονται το ελγίνειο του έθνους μας σας χαρτί τουαλέτας ή σαν κάτι χειρότερο)».
«Μα, έχεις παρεξηγήσει το περιοδικό» μου είπε ο κ. Μπαλαχούτης. «Το περιοδικό έχει παρεξηγήσει τον εαυτό του», είπα εγώ. «Έχω μια λίστα για το εξώφυλλο από το πιο πάνω αφεντικό», είπε απολογούμενος. «Δε σου δίνω και βάλε αυτούς που σου δωσε ο Μπος», απάντησα.
Η παρουσίαση που έγινε στο εν λόγω, ήταν για κλάματα. Δεν ξέρουν μέσα στην άγνοιά τους και την εμπάθειά τους να παρουσιάσουν κάτι που έχει δύναμη και αυθεντικότητα κι έτσι συμβάλουν στη διαιώνιση της σύγχυσης και της μιζέριας.
Με την τριλογία που θα πραγματοποιήσουμε με το Χρήστο θα οριοθετηθεί κάτι στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού εν γένει. Δεν επαίρομαι. Ξέρω τι λέω. Όπως είπε ο Αριστοτέλης: «Κάθε πράμα έχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος». Αυτό ισχύει σε όλα, εκτός από ένα: από αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Που και κατά τους προσωκρατικούς υπήρξε πάντα, υπάρχει εδώ και τώρα ως και επί το πλείστον και θα υπάρχει για πάντα.
Δεν ήταν εύκολη η παραγωγή αυτού του δίσκου κι από ότι βλεπω και φοβόμουν θα πάει στα αζήτητα αντί να παίζει το λειτουργικό του ρόλο, να εμψυχώσει το λαΪκό στοιχεία μέσα σ αυτά τα απίστευτα που ζει στις μέρες μας. Ο χαβαλές κι ο στρουθοκαμηλισμός των ΜΜΕ κλπ είναι εγκληματική συμπεριφορά.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Παράγεται μια πληθώρα: Χάος επί χάος ίσον χάος.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ, λένε οι αρχαίοι. Όλοι είμαστε ίσοι, όμως κάποιοι είναι πιο ίσιοι. Όλοι παίζουμε μπάλα αλλά ο Κριστιάνο Ρονάλντο παίζει πιο καλή. Είναι ταλέντο κι επαγγελματίας.
Έτσι και μέσα σ όλους τους τομείς κάποιοι που τους δόθηκε η δικαιοδοσία διαμορφώνουν τη συνθήκη ν αναδυθεί το περιεχόμενο και η σημασία ζωής τε και θανάτου, δηλαδή η συνείδηση.
Το συνειδητό ζειν ευ ζείν γνώθι σ αυτόν. Εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη ζωή μου από το κοινό καλό. Τώρα, ποιο είναι αυτό το κοινό καλό, το συζητούμε όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά.
Εγώ το βλέπω όπως το βλέπω κι όπως το βιώνω. Δημοσιεύω τα πορίσματά μου. Είχα το θάρρος – θράσος να γράφω και να εκδίδω μόνος ένα περιοδικό, «ΤΟ ΑΒΓΟ», που ίσως ξαναεκδώσω 4-5 νέα τεύχη.
Η στάση του κοινού, ενίοτε κενού, πότε-πότε με τρομάζει. Ένα μείγμα απελπισίας, αλαζονείας, μιζέριας, νεοπλουτίστικης αυθάδειας εμποδίζει να παρουσιαστεί το DNA της συγκυρίας η οποία μπορεί να είναι και μοιραία. Άλλο η συνέχεια, άλλο η κεκτημένη ταχύτητα που παρασέρνει τις μάζες σ ένα άκρατο καταναλωτισμό που βάλλεται από κρίσεις, ιούς, υποκρισίες, απίστευτα συμφέροντα και ιδιοτέλειες.
Ο πλανήτης μας δεν αντέχει άλλο. Δυο βασικά τινά για μένα μπορεί να λάβουν χώρα: Ένας πυρηνικός πόλεμος ή μία μαζική στροφή προς το διάστημα. Όλα τα άλλα είναι μπαλώματα και στάχτη στα μάτια. Όποιος εκ του πονηρού δεν «αντιλαμβάνεται» το απόλυτο αδιέξοδο, συγνώμη αλά πρέπει κατά κάποιο τρόπο να μένει καταδικαστέος και ορισμένες φορές αυστηρά. Δεν μπορεί η κοινωνία να πορεύεται σε υπνοβασία και με μαμούχαλους ζαμανφουτιστές και γραψαρχιδιστές πολίτες.
Χρειάζεται μια παλιγγενεσία. Και μ αυτήν την αίσθηση έγραψα τα τραγούδια με τον Χρήστο, γράφω αυτό το κείμενο και τα άλλα όλα τα οποία εξουδετερώνουν οι μηχανισμοί από τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης.
Τέλος, ζητώ απ τον καθένα και δεν το πράττω αυτό συχνά, μάλλον ποτέ δεν το τόλμησα, να αγοράσει αυτό το cd με τον τίτλο: «Με τον Ομπάμα αντάμα» να τ’ ακούσει όλο και να νοιώσει ότι το λαϊκό τραγούδι, έστω και στο φινάλε του, ανασαίνει, λέει την τελευταία του κουβέντα τη λυτρωτική.
Επίσης, αν βρείτε το ισραηλινό μου cd με τον τίτλο «Χούμους Σάπιενς». Οχτώ χρόνια πασχίζω στη Μέση Ανατολή για την ειρήνη. Είναι πολύ περίπλοκο προτσές. Μια πτυχή του κατέγραψα σ αυτά τα ιδιότυπα τραγούδια. Και ναι, παραπονούμαι γιατί κανένα ράδιο δεν καταδέχτηκε να παίξει ένα απ αυτά, έστω το «Ρεπορτάζ» που το ΄γραψα στο καταφύγιο τις μέρες του πολέμου στο Λίβανο. Κάποιοι ανίδεοι με κατηγορούν άδικα ότι παίρνω το μέρος των Ισραηλινών ενάντια στους Παλαιστίνιους. Όταν πάω εκεί κάτω μένω με τους Εβραίους φίλους μου και μετά πάω στη Δυτική Όχθη και στη Ραμάλα και μένω με τους Παλαιστίνιους φίλους μου. Εγώ είμαι ο Τσε στη ζούγκλα του μαυροπίνακα. Δουλεύω για το κοινό καλό και δε φείδομαι τίποτα προκειμένου να εκφράσω και να ΄χω αποτέλεσμα (αυτό με καίει περισσότερο) για την ειρήνη ρε γαμώτο, για τον πλανήτη, για τη ζωή, για την Ελλάδα, για το Ελληνικό τραγούδι.


ΥΓ. Γράφω αυτό το κείμενο στο μικρό κτήμα του φίλου μου Κώστα Μπουζιώτα και στο μπαξέ της φίλτατης Αμαλίας, κάπου έξω απ την Κατερίνη, σε μία θαυμάσια φύση και πασχίζω -τρόπος του λέγειν- να ησυχάσω, να ησυχάσει το πνεύμα μου, που έλεγε κι η μάνα μου, μετά από μια συνεργασία - περιοδεία απ το Δεκέμβριο κι όλας, με τον Ορφέα Περίδη και την όμορφή μας συνεργάτιδα Μαρία Παπαλεοντίου, κράμα Κρήτης και Κύπρου, και τους έξοχους μουσικούς μας.
Έχομε ακόμα μία στις 12 Σεπτέμβρη στο Άλσος Αττικό στην Αθήνα, αλλά σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε άλλες εφτά συναυλίες μ αυτό το σχήμα, που τόσοσ αγάπησε ο κόσμος και φανερά μας το δειχνε -άρχισα να ΄χω προβλήματα στα μάτια από τα φλας των φωτογραφικών μηχανών μετά τις παραστάσεις, μιας και θέλαν να βγούμε μαζί φωτογραφία και γιατί να το αρνηθείς άλλωστε. Μ άρεζε να ακούω τον Ορφέα να τραγουδάει μ αυτήν την εξαίσια φωνή, αν και όπως μου είπε κουράζονταν από τις συναυλίες κ.λπ.
Το κατανοώ, αν κι εγώ 64 κι αυτός 51, που νομίζω ότι είχε να κάνει με τη βιολογία. Κι εγώ κουράζομαι, αλλά προκειμένου να βαθύνουμε την επικοινωνία και να ενισχύσουμε το καλό τραγούδι, ας πάει και το παλιάμπελο.
Anyway, όλη αυτή η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και του μείζονος κύκλου του που κλείνει, είναι ένας κυκεώνας, ένα φαινόμενη αφημένο στα ρετάλια και στο αποφασίζω και διατάζω κάποιων επιχειρηματιών που κατακλύζουν τη χώρα καταστρέφοντας την αυθεντική κουλτούρα του προλεταριάτου και την αστική κουλτούρα. Η χώρα μαστίζεται από τα ανεκδιήγητα ήθη κι έθιμα των νεόπλουτων μικροαστών αρχοντοχοριατών.
Το τραγούδι έχει μια αυστηρότατη στερομετρία. Ξέρει κάθε τι, που ανήκει και ποιος είναι ποιός. Την τεχνιέντως θολούρα τη δημιουργούν αυτοί που απότυχαν εντελώς, σέρνοντας ένα λαό στην ταπείνωση και τον αφανισμό.
Η greek salad επιτέλους πρέπει να λάβει τέλος. Το λαϊκό και ο λαός και ο ναός πρέπει να ξαναερμηνευτούνε μέσα στα σύγχρονα ακαταμάχητα δεδομένα.
Δεν τα αφήνω επουδενί στην ησυχία τους. Αντιμετώπισα τη Λερναία Ύδρα και ξέρω γιατί κι από πού σβήνει το ελληνικό τραγούδι. Όχι ότι μπορώ να το αναστήσω. Όμως θα κλείσω τον κύκλο του με την αξιοπρέπεια που του αναλογεί. Σεβόμενος το κοινό. Βρίζοντας το κοινό. Βρίζοντας το κενό. Ουδέν κενόν και καινόν υπό τον ήλιο.
Ζούμε μια κοσμογονία. Δεν φτάνουν οι φόρμες οι γνωστές. Χρειαζόμαστε ένα νέο ψυχόδραμα. Ένα νέο φανταστικό και γι αυτό εγώ μάχομαι.
Πολλοί μπαίνουν στο τραγούδι να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι, εδώ και τώρα. Συμβιβάζονται με την παρακμή ή τη σοβαροφάνεια και καμμία σχέση με την μοιραία συγκυρία δεν έχουν. Ούτως ειπείν, τα 90% των συνεργατών μου, είτε εξαρχής, είτε καθ΄οδόν ηττήθησαν, χάσαν την ευαισθησία τους και παγιδεύτηκαν απ τις σειρήνες. Είδα συνεργάτη νέο και με ικανότητα απ τα πρώτα βήματατα με ωμότητα και κυνισμό ενός γιάπη, να καταλύει τον κώδικα των αξιών αυτής της ωραίας παράδοσης, να προσβάλει στο πρόσωπό μου και τη συνεργασία μας ηθικές και λογικές καταχτήσεις δυο αιώνων, για να λανσαριστεί μ ένα τρόπο εωσφορικό και απεμπολιτέο. Και δεν ήταν ο μόνος. Έφριξα. Παρά λίγο να φυσώ το γιαούτρι. Όμως η πείρα με δίδαξε. Τον άφησα εκεί που ανήκε. Δεν υπάρχει λόγος για μια ικανότητα να μπαίνουν και να μαγαρίζουν τον ύστατο χώρο, το αξιολάτρευτο ελγίνειο. Το τραγούδι είναι ένα λιβάδι που όποιος θέλει μπαίνει, άλλος για να μυρίσει ένα λουλούδι, άλλος για να κόψει ένα άνθος, άλλος για να αποπατήσει κι άλλος για να παριστάνει την πεταλούδα, αυτοερωτευόμενος, ενώ είναι αρκούδα.
Αυτά προς το παρόν. Έπεται η συνέχεια περί τούτων . Ας διαβαστεί και το επόμενο κείμενο κι ας παραχθούν τα αναγκαία πορίσματα. Θα επανέλθω δριμύτερος.

Δευτέρα, Αυγούστου 24, 2009

Μουσείο Ακροπόλεως και ελληνικό τραγούδι


(Μπορεί να διαβαστεί με κλικ πάνω στη φωτογραφία, για να μεγαλώσει)

Απόλυτη έμφαση εδόθη στα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως. Και πράγματι είναι ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Ίδια πρεμούρα, ρίγος και σύγχυση όπως με τα ολυμπιακά έργα που χάσκουν ακόμη χαμένα στις φήμες και τις δίνες των Bατοπεδίων.

Ο αθηνοκεντρισμός ενισχύθηκε σε υπερθετικό βαθμό. Κραυγές εγχωρίως και όπου γης για την επιστροφή των ελγινείων.
Και το ερώτημα τίθεται και ουδόλως ρητορικά: οι Ρωμιοί μετά τους Ολυμπιακούς έγιναν καλύτεροι; Κι αν θα επιστραφούν τα ελγίνεια οι Ρωμιοί θα γίνουν καλύτεροι; Μήπως μετά τους Ολυμπιακούς οι Ρωμιοί γίνανε χειρότεροι; Σκάνδαλα, λαμογιές, σπείρες, χάος, θάνατοι, αστάθειες εν τω μέσω του διεθνούς χάους.
Οι ιθύνοντες έβαλαν τα μαγvnτόφωνα και τα πολύχρωμα παπαγαλάκια να λεν και να αλαλάζουν ότι εδώ και τώρα πρέπει να επιστραφούν τα ελγίνεια από τη Βρετανία.
Είτε γυρίσουν είτε δεν γυρίσουν μ' αφήνει αδιάφορο. Αυτό που με θυμώνει είναι η διαιώνιση του ίδιου αναποτελεσματικού σκεπτικού όλα να γίνονται στην ελίτ και ο λαός εκτός νυμφώνος.
Ίχνος υπέρβασης. Όλα μηχανιστικά. Διαιώνιση του δόγματος: απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα.
Αυτό που έγινε ουσιαστικά στην Αθήνα είναι ότι το αθηνοκεντρικό ιμπέριουμ που σύμφωνα με το σχέδιο Σουφλιά σε 10 χρόνια η Λαμία θα είναι προάστιο της πρωτεύουσας (sic!) βάθυνε το χάσμα μεταξύ Αθήνας και περιφέρειας, ιδίως με τη Μακεδονία, μιας και η Αθήνα, λόγω του ότι «είναι ο ομφαλός της γης», δεν έχει ενστερνιστεί πλήρως το μακεδονικό ζήτημα, αλλιώς θα υπήρχε κι ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Σύνταγμα ή την Ομόνοια. Οι Σκοπιανοί πιέζουν αφόρητα, ζητώντας ο τίτλος «Ελληνιστικοί χρόνοι» να μετονομαστούν σε «αλεξανδρινούς χρόνους», ώστε να μεταχειρίζονται αυτοί κατ' αποκλειστικότητα το φαινόμενο «Αλέξανδρος». Ποιοι; Οι κατσαπλιάδες.
Επίσης ένα σημείο που θέλω να σχολιάσω είναι ότι τα χολιγουντιανά εγκαίνια, ανέλαβαν οι πολιτικοί, ο «πολιτικός πολιτισμός», γι' αυτό και ουδείς εκαλέσθη από τον πολιτισμικό πολιτισμό, αφού η έκθεση των αριστουργημάτων οφείλονται και μόνο στους ανθρώπους του πολιτισμού (Φειδίας κ.λπ.). Απεφάσισαν και διέταξαν ότι ο Καραμανλής ο αείμvnστoς το σκέφτηκε, η Μερκούρη το σφυρηλάτησε και ιδού το αποτέλεσμα: οι πολιτικοί αποφασίζουν και για το τρέχον πολιτισμικό γίγνεσθαι στη χώρα κι αυτό αφορά και στην πιο αυθεντική τέχνη, βάσει στην ταυτότητά μας, που είναι το φαινόμενο ελληνικό τραγούδι.
Όντας εγώ στην αιχμή αυτού του φαινο­μένου, έρχομαι, όχι να διαμαρτυρηθώ αλλά ευθαρσώς να πω ότι το στυλ του «πολιτικού πολιτισμού» είναι παρωχημένο παρηκμασμένο, αναποτελεσματικό αντιπαραγωγικό, καταστροφικό. Το ελληνικό τραγούδι που πήρε και δύο Όσκαρ κι έγινε γέφυρα προς τον κόσμο, αφέθηκε στα νύχια των λεγόμενων επιχειρηματιών, κι η ζωντανή ελληνική γλώσσα κατάντησε γκρίκλις μέσα στα συμφέροντα και την ιδιοτέλεια ασχέτων και εχ­θρικών με την ουσία και την αποστολή του ελληνικού τραγουδιού που κατά μένα κλείνει το μείζονα κύκλο του, καθώς και το ελ­ληνικό εθνίδιο μέχρι το 2021 κλείνει δια­κόσια χρόνια και μετά πάπαλα. Μαζί και το μόνο ελγίνειο των Ρωμιών το ελληνικό τραγούδι. Η παρούσα ελληνική κοινωνία αυτο­καταργούμενη δεν τροφοδοτεί τους δημι­ουργούς αυθεντική ύλη. Ο υπέρβαρος εθνοκεντρισμός αντιφάσκει με την πραγματική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Επειδή ζω από πρώτο χέρι τα ντράβαλα της πιάτσας, της αρένας, του Κολοσσαίου, σας διαβεβαιώνω ότι αν πρώτιστο είναι η επιστροφή των ελ­γινείων άλλο τόσο είναι η «σωτηρία» του ελ­ληνικού τραγουδιού που μια πτυχή αυτής ήταν να γίνει και το στούντιο «Κολούμπια» εθνικό μουσείο ελληνικής μουσικής. Αντί αυτού εδόθη ο καθαγιασμένος χώρος σε επιχειρηματία «Μαρμίν» (κατασκευαστικές τουριστικές επιχειρήσεις) για να γίνει Μολ(sic!). Καμιά θετική ψυχολογία μέσα στο λαό, κανένα κουράγιο, καμιά ηθική ανύψωση. Παρ' όλη την κρίση εξακολουθούν να επι­βάλουν το δόγμα: "Το χρήμα είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή".
Αυτό μας οδήγησε στο αδιέξοδο και μας οδηγεί στην καταστροφή. Οι μηχανισμοί της ιδιοτέλειας, της σύγχυσης και του χάους εξα­κολουθούν λυσσασμένοι να κραυγάζουν το σύνθημα του Σαμψών: «Αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων».
Εγώ τουλάχιστον δεν το δέχομαι, δεν το ανέχομαι. Το παρόν κείμενό μου είναι μία μικρή αντίσταση στην αληθοφάνεια και την κατιούσα.

*το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τόλμη του Ηρακλείου

Κυριακή, Ιανουαρίου 11, 2009

Γάζα: Φτάσαμε στο χείριστο

Αυτές τις μέρες πιέζομαι απ΄όλους και όλα να τοποθετηθώ για τα τεκταινόμενα στη Γάζα. Οι λέξεις χάος, κόλαση, τραγωδία, είναι ρηχές για να εκφράσουν την απόλυτη δυστυχία που εξαχρειώνει το ανθρώπινο στοιχείο. Ματώνει η καρδιά, βουρκώνουν τα μάτια να βλέπεις τα νεκρά παιδιά.
Παρόλα αυτά αποφεύγω να υπογράψω κείμενα που, εν ολίγοις, καθορίζουν και χαρακτηρίζουν αυτούς ως καλούς, εκείνους ως κακούς. Και που, κατά τη γνώμη μου, ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Οι απόψεις μου ηττήθησαν, άρα οι κρατούσες ιδέες εδώ και δεκαετίες οδήγησαν στην κόλαση, στην τραγωδία, στο χάος.
Η ασύστολη επανάληψη κλισέ δεν είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως. Η συγκίνηση δεν είναι πάντα ο καλύτερος και και πιο έξυπνος παράγοντας για να λυθεί το Μεσανατολικό. Οι δικές μου παράξενες ιδέες και προσεγγίσεις -όσο περνά ο καιρός συγκρούομαι ακόμη πιο πολύ- είναι οι πιο ρεαλιστικές, μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Φτάνει να γίνουν κατανοητές και να νικήσουν τη στατικότητα στα μυαλά των ανθρώπων εκεί και παντού.
Κάνω προσπάθεια εδώ και επτά χρόνια, εκ του συστάδην, εκεί, στο μάτι του κυκλώνα, και στη φωλιά του κούκου, προσπαθώντας να επηρεάσω τα φαντασιακά των δύο λαών, μέσα στην παγκόσμια δυναμική και την κοσμογονία που βιώνουμε και που ο καθημερινός άνθρωπος και οι εκάστοτε εκφραστές του ξεχνούν, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, επομένως έχω μια προσωπική γνώμη και θεωρία, την οποία καταγράφω σε βιβλία, εκπομπές, αλλά και πάλι όχι μόνο δε γίνομαι αντιληπτός, αλλά και , δυστυχώς, σαμποτάρομαι από εχθρούς και φίλους, που ηδονίζονται μέσα στο συγκινησιασμό τους και την επιθετική άγνοιά τους. Αυτή η άγνοια κλωσά το αυγό του φιδιού. Το Μεσανατολικό δεν είναι ένα τοπικό ζήτημα. Είμαστε όλοι αναστατωμένοι κι όμηροι ενός εν δυνάμει γενικευμένου μακελειού με τον τίτλο: Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Μέσα σε μια παγκόσμια οικονομική ύφεση και μια πλανητική διάλυση όποιος σκέφτεται με τον κλισέ τρόπο που ήταν της μόδας πριν 100 ή 50 ή 10 ή 2 χρόνια, είναι οπαδός του Τραγέλαφου αλλά και γιος της καταστροφής.
Αν πω, π.χ., η Γάζα είναι ηρωική πόλη και τη διεκδικώ, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Όταν, όμως, κάποιος πάει στα μουσεία του Ισραήλ, θα δει θησαυρούς από ένα μεγάλο πολιτισμό, αυτό των Φιλισταίων (Παλαιστινίων) για τον οποίο η διαβόητη Χαμάς δε δίνει δυάρα, όπως δε δίνει στο ιστορικό βάθος του τίτλου "Παλαιστίνιος", μιας και είναι το απόλυτο παράγωγο του πιο σεχταριστικού θεοκρατισμού, με την απόλυτη σύγχυση και θράσος και ναρκισσισμό με τον οποίο κραυγάζει: Αλλάχ Αγκματάρ (ο Θεός είναι μεγάλος), κατηγορώντας άπαντες ως άπιστους και ως άξιους αφανισμού, ταυτιζόμενη ωραία - ωραία με τον Τζορτζ Μπους, ο οποίος εξεστόμισε το ανεξίτηλο: "Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας".
Αυτό είναι το παράξενο. α) Η Χαμάς καταστρατηγεί το πολιτισμικό βάθος του ονόματος και του πολιτισμού των Φιλισταίων, που παρεμπιπτόντως ήταν κρητικό φύλο μιας και ο Γιάσερ Αραφάτ διαβεβαίωσε δημόσια την κρητική καταγωγή των Φιλισταίων-Παλαιστινίων. β) Η Χαμάς υιοθετεί τη σκοτεινή ιδεολογία των εχθρών της(Μπους κ.λπ.) που και η ίδια συγκροτεί ένα μείγμα σταλινισμού και θεοκρατισμού.
Μακάρι να μ' αφήνανε αμφότεροι να παραμείνω στη Γάζα κι αφού καρφώσω το κρατικό λάβαρο σ' ένα ψηλό σημείο, να τους "κατασκευάσω" ένα φαντασιακό της προκοπής. Το ίδιο προσπάθησα και προσπαθώ στο Ισραήλ.
Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει κάπου ότι το αυθεντικό εβραϊκό πνεύμα είναι οικουμενικό αλλ' όποτε οι εβραίοι προσπαθούν να φτιάξουν ένα κράτος αντιφάσκουν με τον εαυτό τους και αποτυχαίνουν. Φανταστείτε ότι στο Ισραήλ υπάρχουν ομάδες νεαρών εβραίων-ναζί, που συλλαμβάνονται κάθε τόσο, αφού παρελαύνουν με σβάστικες και χιτλερικά σήματα. Το Ισραήλ πάσχει από τις αντιθέσεις του και τις αντιφάσεις του. Γιατί του χρειάζεται ένας αλχημικός τρόπος ν' αλλάξει το DNA του φαντασιακού τους, μαζί και των Παλαιστινίων για μια νέα επίγνωση. Κι αυτό μπορώ να το κάνω εγώ, για φι χι ψι λόγους.
Τα τραγούδια που έγραψα με το Γιεχούδα Πόλικερ στο Τελ Αβίβ (φέτος γιορτάζει τα 90 χρόνια από την ίδρυσή του) είναι ένα μικρό δείγμα γραφής. Εδώ καταποντίστηκε. Εκεί, όμως, άνοιξε αρκετά διαφράγματα και δημιούργησε μια μικρή προϋπόθεση για μένα, να εξακολουθώ να δουλεύω βάσει της κοσμοθεωρίας μου ότι Εβραίοι και Παλαιστίνιοι (βλέπε βιβλίο μου: Οι Εβραίοι Είναι Έλληνες-Κρήτες - Καλύτερα Αλαντίν Παρά Μουτζαχεντίν, εκδόσεις Κάκτος) έχουν καταγωγή την Κρήτη, έναν τόπο με διαφορετικό στιλ πολιτισμού στο πάλαι ποτέ.
Η βάσις και η μήτρα όλων των πολιτισμών και μη με κατηγορήσετε για σοβινιστή. Ξέρω τι λέω. Τουναντίον. Το μοντέλο της Κνωσού ήταν οικουμενικό, λόγω της εξωστρέφειάς του, που οφείλονταν στη θαλασσοπόρα υφή του μοντέλου αυτού.
Είμαι υπέρ της Ευρώπης, όχι με τη συλλογική έννοια του όρου. Είμαι επαγγελματίας πολεμιστής, ενάντια στον πόλεμο. Ο κοσμάκης πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι αναγκαίο κακό. Αυτοί είναι το κακό. Μ΄αυτά και μ΄αυτά πάμε σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και δε μας συμφέρει. Αυτό που γίνεται στη Γάζα είναι μια μικρογραφία αυτού που θα συμβεί σε πλανητική κλίμακα.
Εύχομαι το παρόν κειμενάκι να γίνει έναυσμα για νέες, φρέσκες, πιο αυθεντικές σκέψεις για τα τρέχοντα.
Εγώ φεύγω για μια βδομάδα στο Ισραήλ, να δω Εβραίους και Παλαιστίνιους φίλους μου. Θα σας ενημερώσω και αντάμα θα κάνομε προσπάθεια προς το βάθος και το ύψος των περιστάσεων, αφού καταχτήσομε το πλάτος τους. Καλή χρονιά.

ΥΓ. Ακούτε και καμιά φορά την ραδιοφωνικη εκπομπή μου "It's All Greek To Me", στον 105,8 (Θεσσαλονίκη στους 88), Κυριακή, στις 4 το απόγευμα, μετά τις ειδήσεις.