Εγώ κι ο Γιώργος, ο Γιώργος κι εγώ

(σ.σ. Το κείμενο που στάλθηκε στον Αγγελιοφόρο)

Αν κατάλαβα καλά γίναν εκλογές κι άλλαξε η ΝΔ κι ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Παλαιόθεν έλεγα και λέω ότι αν η ΝΔ είναι η Κόκα Κόλα το ΠΑΣΟΚ είναι η Πέπσι Κόλα. Πέραν τούτου ενθυμούμαι το άσμα: «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει». Αν μένει η αγάπη, αμφιβάλω. Τώρα, τι μένει γενέσθαι είναι το ζήτημα. Όχι το μέλει.
Αν δεν κάνω λάθος, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός. Υπεσχέθη πολλά. Όμως, οι αρχαίοι ημών λέγαν και λέγουν: «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» (ό,τι πιο ροκ έχει ειπωθεί ποτέ). Το ΕΥ είναι ο πυρήνας των πάντων. Η πεμπτουσία τους κι η απαρχή τους. Είναι το Α και το Ω του πολιτισμού.
Κανένας δεν αναφέρθηκε σ' αυτόν τον ιερό δίφθογγο.
Και βεβαίως η μαύρη τρύπα (τρυπάρα) στον πολιτισμικό πολιτισμό που υποτίθεται είναι το βαρύ πυροβολικό της Ελλαδίτσας μας (ο πολιτισμός). Δε θα απαξιώσω τους ρήτορες ως εκ τούτου, όμως παραχωρώ το δικαίωμα στον εαυτό μου να σχολιάσω με το στιλ μου μελανά τινά σημεία όχι για να λανσάρω των εαυτό μου –έστω και αν είμαι ακραιφνής εκπρόσωπος του πολιτισμικού πολιτισμού, αλλά να βοηθήσω να λυθεί ο γόρδιος δεσμός, ο οποίος γεννά τα αδιέξοδα, τα οποία, παρόλη την πόζα των ποικίλων ρητόρων, που αν ήταν γνωρίζοντες, όπως αυτοαποκαλούνται, θα είχαν λύσει τα προβλήματα, πολλαπλασιάζονται επικινδύνως. Διότι ζούμε τη μάνα όλων των κρίσεων της ανθρώπινης ιστορίας και για φι χι ψι λόγους με αναγκάζει να πω και να διαβεβαιώσω ότι ως ιστορικό ανθρώπινο είδος αποτύχαμε, αλλά και ως λαός, μετά από 200 χρόνια, αποτύχαμε.
Δεν εκφράζω καμία απαισιοδοξία. Μιλάω ψύχραιμα σαν στατιστικολόγος.
Άρα, ζούμε κοσμογονική συγκυρία.
Άρα έτσι έπρεπε να προσεγγίζουν την πραγματικότητα οι ρήτορες.
Τα κωλοβάρα για να βρει η ΝΔ αρχηγό και οι παγκόσμιοι ιθύνοντες να ξαναγυρίσουν το ρολόι της ιστορίας πίσω, τα ακούω βερεσέ. Αυτά είναι το τσόφλι στο αυγό και η επιφάνεια. Το βάθος έχει σημασία. Κι εκεί, στο βάθος, όπου ζει εξόριστο το ύψος, το ήθος και το έθος και που με μαθηματική ακρίβεια λιώνει τους πάγους, μπουρδουκλώνει την κατάσταση στο Αφγανιστάν, παράγει σεισμό 8,8 στην Ινδονησία, στασιμότητα στην αυτοκινητοβιομηχανία, ενδυναμώνει την παιδεραστία, την ασυναρτησία, κάνει τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης να επικυριαρχεί με την ψυχολογική τρομοκρατία, ετσετερά, ετσετερά.
Τώρα, τι σχέση έχει ο Γιώργος μ' όλα αυτά. Καμία. Ή μάλλον έχει. Κάποια.
Ένας πονηρός εαυτός μου με πιέζει να γράψω: «Ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως», όμως τα αποφεύγω.
Γιατί ο στόχος του παρόντος κειμένου είναι να πω δημοσίως τι σχέση έχω εγώ με τον Γιώργο (τον πρωθυπουργό) δι' όλων αυτών και τι αυτός με ΄μένα.
Αλλά για να ΄χει σασπένς το πάω λάου-λάου, το παίζω Χίτσκοκ.
Η πολιτική, το κράτος και οι μηχανισμοί της συντεταγμένης πολιτείας είναι το τσόφλι στο αυγό του κάθε έθνους της κάθε κοινωνίας. Απαραίτητο κέλυφος στη νομοτέλεια της κυοφορίας. Ιδίως της κυοφορίας του γλάρου Ιωνάθαν, οικουμενικά γνωστού για την έκσταση και το ταξίδι του στον προσωπικό του ουρανό.
Το κλούβιο το αυγό
δεν είναι πια αυγό.
Είναι ένα πέτρινο Εγώ.
Άνοιξε πέτρα για να βγω.
Πολιτισμός είναι το απόσταγμα της επίγνωσης όλων των διαδικασιών της ενιαίας οντότητας: αβγό ή η χι κοινωνίας. Και η κόρη αυτού: Η συνείδηση(κατά τον Osho το μεγαλύτερο θαύμα). Ουδείς ασχολείται μ αυτά. Οι τράπεζες, οι τράπεζες, οι τράπεζες. Σα να ΄ναι η Ελλάδα Τραπεζιστάν.

Κάρμα
Με το Γιώργο έχω καρμική σχέση (όχι κορμική, καρμική απ τα κάρμα, το κισμέτ, το Μάτριξ). Είμαι κατ΄ αρχάς ένας από το 1.000.000 που τον ψήφισαν. Όταν, το 1986, είχε έλθει ο Δάσκαλος Osho στην Ελλάδα (ο Γιώργος του ΄χε δώσει την άδεια να μπει στη χώρα, την ώρα που καμία χώρα δεν του άνοιγε τα σύνορα ώστε να κουραστεί ο πιλότος και να πέσει το αεροπλάνο του και να γλιτώσουν από τον ωχτρό).
Τότε ο Γιώργος ήταν υπουργός Παιδείας και ενήργησε λειτουργικά, ως προς έναν σοφό και φωτισμένο άνθρωπο.
Όμως, ο αείμνηστος πατέρας του καραδοκούσε λίγο πιο πέρα, στην Ελούντα, όπου βρίσκεται και το σπίτι του Κούνδουρου, στο οποία είχε βρει απάγκιο ο Osho, για φι χι ψι λόγους έστειλε 20 κομάντος και μπουζούριασε τον Osho (κι εμάς) όπως του έκαναν οι αμερικάνοι στις ΗΠΑ λίγες μέρες πριν (ο Ρήγκαν).
Ο Γιώργος, κατόπιν τούτων, απολογήθηκε, ότι δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και σχεδόν ζήτησε συγγνώμη.
Εγώ όμως από τότε το αγαπούσα το Γιωργιό κι όσο μπορούσα το προστάτευα.
Μέχρι που έβαλε το ξύλινο κοστούμι της πολιτικής και δεν τον αναγνώριζα πια.
Τώρα μου λεν, είν’ πρωθυπουργός.
Η μοιραία στιγμή του Γιώργου δεν είναι εκείνο το βράδυ του χαμού, όπου βγήκε ο Βενιζέλος με το ρεσάλτο. Ήταν οι στιγμές που ενώ ήξερε περί τίνος επρόκειτο, βγήκε κι είπε ότι δεν ήξερε. Μπορεί να ξέχασε έκτοτε. Ιδίως όταν έβαλε το ξύλινο παλτό της λήθης κι άρχισε μια παράξενη ρητορεία.
Άρχισε να τάζει καταμεσίς των τυφώνων, σκορπώντας φρούδες ελπίδες.
Ποιος νομίζετε έριξε τον Καραμανλή; Η λάθος ιδέα που είχε για τον πολιτισμικό πολιτισμό. Ο Εφραίμ, ένας Κύπριος καλόγερος, ο Άγιος Οσφόριος. Είδα τον Καραμανλή, τον Εφραίμ και τον Ρουσσόπουλο σε μια φωτογραφία να γελούν ευδαίμονα και είπα μέσα μου (παρότι τους αγαπούσα και τους υποστήριζα): «Αυτή είναι η αρχή του τέλους».
Πριν απ΄ αυτά υπήρξε μια φράση του Καραμανλή σ' ένα λόγο του στο Ηράκλειο πριν βγει πρωθυπουργός, που μ έκανε να δαγκωθώ: «Βρίσκομαι στην Κρήτη των Θεοτοκόπουλων, των Καζαντζάκιδων και των Λουδοβίκων των Ανωγείων» (βάι βάι βάι).
Επίσης, κάποια στιγμή έστειλα και στους δύο τα βιβλία μου και κάποιους δίσκους μου. Στο Μαξίμου. Περίμενα το τυπικό, να μου ΄στελναν ένα σημείωμα ότι τα πήραν. Νάδα ντε νάδα.
Σας είπα ότι τους αγαπούσα και τους υποστήριζα. Ο Θόδωρος ήταν ένας άνθρωπος στην πολιτική. Πριν γίνει Νο 2, βρισκόμαστε, κάναμε και μια εκπομπή στο MEGA, αλληλοεκτιμόμεθα και στη γιορτή μου μού 'στελνε καλάθια με κρασιά κλπ. Του τηλεφωνούσα ως Νο 2, αυτός στην αρχή και μου απαντούσε. Του ΄λεγα καμία ιδέα. Ήταν μια χαραμάδα στο ανελέητο στάτους του πολιτικού πολιτισμού.
Όμως όταν άρχισα να του τηλεφωνώ και βγαίναν γραμματείς, είπα: «Ωχ, δεν πάμε καλά». Και δεν πήγαμε καλά.
Γιατί αθέτησαν –όχι εμένα- αλλά τον πολιτισμό. Με τη βαθειά έννοια του όρου.

Για τον Γιώργο τώρα.
Πολύ πριν αρραβωνιαστεί με τον αείμνηστο υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Τζεμ, του ΄χα στρώσει το χαλί. Ντοκουμέντα υπάρχουν. Μίλησα σ' όλα τα κανάλια της Τουρκίας, τις εφημερίδες, τα ράδια, έπαιξα στο Γεντί Κουλέ της Πόλης, τότε που μας είχαν οι αστυνόμοι με τα αυτόματα στη μπούκα κι εγώ τραγούδησα το «Αχ Ελλάδα Σ' Αγαπώ» και τραγουδήσαμε όλοι, Έλληνες και Τούρκοι, το «Όλα σε Θυμίζουν», αυτοί στα τουρκικά κι εμείς στα ελληνικά.
Όμως τώρα, στο φόρτε των εκλογών σα να ήθελε να με προσβάλει και να με πληγώσει, ενσωμάτωσε στην κυβέρνησή του τρία άτομα που απείλησαν την αξιοπρέπειά μου και τη ζωή μου: Τον υφυπουργό οικονομίας Αρναουτάκη, την Άννα Νταλάρα και τον ανεκδιήγητο δήμαρχο Συκεών, Δανιηλίδη, τον οποίο είχε στο πλευρό του όταν την πρώτη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία, διάλεξε ο Γιώργος να πάει σ' ένα σχολείο στο δήμο Συκεών, με τον αχαρακτήριστο Δανιηλίδη στο πλευρό του επί δύο ημέρες στις ειδήσεις. Αυτός, στα καλά καθούμενα μ' έσυρε στα δικαστήρια και με διέσυρε, αφού με κόλπο οι δικηγόροι του και οι λοιποί, ερήμην μου, με δίκασαν σ' έναν χρόνο φυλακή και τρία εκατομμύρια να πληρώσω. Τότε θυμάμαι με συνέλαβαν και μ' είχαν μαζί με τους ρουμάνους –έτσι ήταν η διαδικασία μέχρι να με παν σε τακτή δίκη. Εκτός του ότι τότε έγραψα το «Γεια Σου Κυρ Εισαγγελέα» έστειλα ένα μήνυμα στο Γιώργο και στον Σημίτη ότι αυτός ο τύπος αμαυρώνει το ΠΑΣΟΚ κλπ. Ήταν αυτός που προπηλάκισε το Σημίτη στο συνέδριο. Δεν ξέρω αν ανταποκρίθηκαν όμως στην τακτή, ο Εισαγγελέας με απάλλαξε απ' το πρώτο λεπτό, όμως ο ανεκδιήγητος έκανε πράματα εις βάρος μου που έμεινα άναυδος κι από τότε το σιχαίνομαι το άτομο.
Με την Νταλάρα τώρα: Οι δίκες και οι αντιδικίες μου με το σύζυγό της ήταν και είναι ιστορικές. Ο Γιώργος είναι έξυπνος, ξέρει. Παρόλα αυτά, προτίμησε τα άτομα αυτά που δεν εκτιμώ καθόλου κι έχω τη χείριστη εικόνα γι αυτούς.
Για τον Αρναουτάκη: Ήταν δήμαρχος στο χωριό Αρχάνες όπου τα ’86 έκανα το καλλίτερο φεστιβάλ που έχει γίνει ποτέ εν Ελλάδι. Αργότερα, στο ίδιο χωριό, με κάλεσε να κάνω μια συναυλία στην πλατεία και πήγα κάτω του κόστους, όμως επειδή δεν παίξαμε οκτάωρο μέχρι το πρωί, μας επιτέθηκαν κάτι ντόπιοι τραμπούκοι, μας περιέλουσαν με τα χειρότερα λόγια, απειλούσαν να μας σπάσουν τα μηχανήματα κι αυτός δεν έκανε τίποτα να μας προστατέψει κι είχαμε και παιδιά μαζί μας. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα αν είχα ένα όπλο, θα τους σκότωνα.
Μετά, ο δημαρχάκος μπήκε σε διαύλους χρηματιστηριακούς (οικονομικούς) και να που ο ματζίρης φαρμακοποιός έγινε και υπουργός.
Έχω κι άλλα να προσθέσω για να περιγράψω την αναισχυντία αυτής της κοινωνίας που ενώ βρίσκεται σε παρακμή και σήψη, επί 35 χρόνια κατατρέχει, λασπώνει, κυνηγά να εξοντώσει έναν άνθρωπο, που είναι παραγωγικός, δημιουργικός, κατά το δυνατόν έντιμος, συνεπής –εμένα- εκφραστής της χρυσής τομής και κατέχοντα πολλών λύσεων.
Τελειώνω εδώ το σεντόνι, όμως δεν τελειώνω εδώ.
Γιατί ο πολιτισμός ζει από την αύρα της ύπαρξης που αφιονισμένοι επιχειρηματίες και νομενκλατούριοι προσπαθούν να την εμφιαλώσουν, να την ιδιοποιηθούν κι έφθασε η χώρα στη φτώχευση κι αυτοί αγρόν ηγόρασαν. Κατά κυριολεξία.
Ο διάλογος για τον πολιτισμό τώρα αρχίζει.
Για τον γλάρο Ιωνάθαν ρε γαμώ το.
ΥΓ. Όσο αφορά το θέμα της «Κολούμπια» για ένα εθνικό μουσείο ελληνικής μουσικής, όλοι οι ρήτορες -εκτός του Συνασπισμού- μας έδειξαν τον καβάλο τους
(συνεχίζεται)