Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Κείμενο αναστάσιμο

Γειά σας και χρόνια πολλά. Πέρασαν πράγματι τρείς μήνες από το τελευταίο κείμενο στο παρόν blog. Ω! Τυφώνες γεγονότων παρέσυραν στέγη, μνήμη και ενίοτε και ευθύνη.
Πάντως και το βιβλίο "Εδώ είναι του Ρασούλη" κυκλοφόρησε εν Ελλάδι και το CD " Χούμους Σάπιενς και η μνήμη των κύκλων" κυκλοφόρησε και στο Ελλάντα, μα και στο Ισραήλ.
Δέκα λεπτά στο κανάλι "10" του Ισραήλ στις ειδήσεις και 4 ώρες στο κρατικό ράδιο της εν λόγω χώρας με συνεντεύξεις κτλ., δημιούργησαν μεσ΄τη μεγάλη Εβδομάδα το έλα να δείς. Αυτό που επιθυμούσα δηλαδή, σαν απαρχή δημιουργίας ενός νέου φαντασιακού και απαρχή της λύσης του Μεσανατολικού
Σαράντα χρόνια από την επιβολή της Χούντας, 70 από τη γέννηση του Μάνου Λοίζου. Όσοι ακούν τις εκπομπές μου κάθε Κυριακή στις 4 από το πρώτο πρόγραμμα στους 105,8, θα απόλαυσαν ρεσιτάλ ιδεολογικών κάτας, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του καράτε.
Γράφοντας το παρόν κείμενο ετοιμάζομαι για Κύπρο, για δυο συναυλίες στη Λευκωσία, το τσιφλίκι του Ακατανόμαστου. Και το ερώτημα τίθεται:
γιατί βγάζει δίσκο με αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο και βάζει τη φάτσα του απέξω και παίρνει την άδεια από τη θυγατέρα του αείμνηστου Μάνου να συμπεριλάβει τραγούδι από την οντισιόν για τα τραγούδια του Χικμέτ, ώστε να διαφημίζεται αυτό από τηλεοράσεως και βεβαίως να χρησιμοποιείται ώς άλλοθι του Ακατανόμαστου για το αντιστασιακό του προφίλ μιάς και τηλεδήλωσε ότι το αφιέρωμα στο Λοίζο ξεκινάει από το '68, ώστε φαίνεται ότι ο Δαλάρας ήτο από το '68 αριστεράντζα του κερατά;
Ήτο δε αυτός ο κανακάρης της Χούντας; Ονόμαζε τον Ιωαννίδη "πατέρα"; Και πώς κατέστη ούτος, ήρωας της Κύπρου, αφού ο Ιωαννίδης κατάστρεψε την Κύπρο;
Όλοι οι μηχανισμοί της κεντροαριστεράς καλύπτουν τον Ακατανόμαστο, βρίσκοντας σε αυτόν το αυθεντικό ήθος, ύφος και έθος τους;
Κι αν ο Δαλάρας υπήρξε χούντιος, πώς ακούγεται η φωνή του στο Πολυτεχνείο να λέει άσματα Αντιστάσεως; Είν' η Ελλάς ένα κουλουβάχατο;
Παντού καμπάνιες για τον αείμνηστο φίλο μου Μάνο Λοίζο και βέβαια τσιμουδιά για μένα που ήμουν ο επιστήθιος φίλος του και γράψαμε μαζί τα πιο αγαπημένα τραγούδια.
"Τίποτα δεν πάει χαμένο", γράφουν παντού στις αφίσσες. Σάμπως αυτοί που το κόλλησαν ξέρουν τι θέλω να πώ. "Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή , τ΄όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί".
Εγώ μόνο ξέρω τι εννοώ, γιατί εγώ το πράττω. Όμως η αναισχυντία έφτασε στο αποκορύφωμα.
Θα συνεχίσω σε επόμενο κείμενο λίαν συντόμως. Υπενθυμίζω ότι το "Χούμους Σάπιενς" κυκλοφορεί, ιδίως από τα "Metropolis" και τα βιβλία "Τι είδε ο Βουκεφάλας", "Εδώ είναι του Ρασούλη" και το "Οι Εβραίοι είναι Έλληνες-Κρήτες" από τον Ιανό και Κάκτο.
Υ.Γ. Αν το Στάτους εξακολουθεί να επιβραβεύει τα λαμόγια, τους αριβίστες και τους Εφιάλτες, σύντομα θα βουλιάξει σαν το "Σι- Ντάιαμοντ" και τότε η φριχτή πραγματικότης θα κοιμηθεί για πάντα στην αγκαλιά της αλήθειας. Αμήν και πότε.