Στ' άσματα στ' άσματαεμπρός στον αγώνα

ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ

Μετά το παρόν κείμενο θα βάλω ένα κείμενο που έγραψα και δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Τόλμη» Ηρακλείου για να δείτε πώς συσχετίζω το καίριο Ελγίνειο των Ρωμιών που είναι το ελληνικό τραγούδι με κέντρο βάρους του το λαϊκό τραγούδι και πώς το τελευταίο βάλλεται από μηχανισμούς κράτους και παρακράτους για να το απαλείψουν εντελώς απ το προσκήνιο με την απόλυτη έμφαση του «πολιτικού πολιτισμού» τη φανφάρα, κατ εμέ, της καμπάνιας της επιστροφής των ελγινείων στην πόλη που τα γέννησε, όμως δεν τα περιέθαλψε.
Το καλό τραγούδι μπορεί –και κατά παράδοση- να πει αλήθειες που δεν αντέχει η… αισθητική Αγούδημου και η λογική του καριόλη που έχει επιβληθεί, διέπει και κατευθύνει το πολιτιστικό γίγνεσθαι και τον πολιτισμικό πολιτισμό, στη χωματερή και στα σκυλιά της λήθης.
Ας πω κάτι ροκ: π.χ., ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που περιφέρεται σαν ιδιοχτήτης της έννοιας πατρίδα, το πρωί τρώγεται περί των οχτρών πατριδολάγνος ως τα μπούνια, το βράδυ στο κανάλι του προβάλει ως και 100 κλιπ αμερικανικών τραγουδιών. Το πρωί, δηλαδή, φοιτήτρια, το βράδυ πόρνη.
Δεύτερον, ό,τι λέει ο Καρατζαφέρης, μπορούν να μεταφραστούν σ όποια γλώσσα θέλει. Αυτά που γράφω εγώ στους στίχους, που ενίοτε πρόκειται περί ελληνισμών(πώς λέμε αγγλισμούς), δηλαδή εκλάμψεις της πεμπτουσίας της γλώσσας μας που δεν μεταφράζονται με καμία κυβέρνηση, άρα είμαι δραματικά δέσμιος της ελληνικής γλώσσας, που είναι το ίδιον της ζωντανής ελληνικής εθνότητας.
Εγώ που χρόνια τώρα αντιμετωπίζω το άνω οργανωμένο έγκλημα, αλλά και το χύμα το από κάτω ανοργάνωτο έγκλημα των γύρω – γύρω και λογιών συνεργατολαμόγιων και την πλήρη ιδιοτέλεια, παθητικότητα και υστερία που συγκροτούν την ελληνική κενωνία, λέγω το κάτωθι: Χρόνια τώρα γίνεται μια λυσσασμένη προσπάθεια αχαρακτήριστων και παραγόντων να βάλουν στον… καλό τον μύλο που όλα τα αλέθει το καλό ελληνικό τραγούδι και το λεγόμενο σκυλάδικο κι έχει σημασία που το αναφέρω αυτό κι έιναι παράγωγο της απόλυτης σύγχυσης που υπάρχει στην εν λόγω κοινωνία, αφού το εθνικό ελγίνειο των ρωμιών (μαζί και η λόγια ποίηση) το άφησαν (ή το έδωσαν) έρμαιο στους αφηνιασμένους νόμους της αγοράς, αντί να είναι το βασικό στοιχείο της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Γιατί, τι είναι η Ελλάς, αν μη τι άλλο, το απόσταγμα των ψυχικών διεργασιών των κατοίκων της.
Μετά το ΠΑΣΟΚ(ή, μάλλον, το ΠΑΣΟΚ) άνοιξε τις κάνουλες της λαοκρατίας, η χώρα γέμισε τράπεζες (τραπεζιστάν), ύποπτους επιχειρηματίες, πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας (θυμού Γιαννόπουλο) κλπ κλπ.
Νομενκλατούρες προς δόξαν μηχανισμών και χυδαίας λογιστικής, αμοραλισμός χειρίστου είδους, σκόρπισαν τον κοινωνικό ιστό και ο μέσος πολίτης, ο Ευτύχης Δυστυχίδης, σφυριλατήθηκε εξ αρχής σε μία μεγάλη δυνατή Ελλάδα (sic) που, παρεμπιπτόντως, βουλιάζει στα σκατά της.
Αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Τσαρούχης, ότι "στην Ελάδα σ ένα υπέροχο ντεκόρ γίνεται μια άθλια παράσταση", τώρα εν μέσω και διεθνών μπαταρισμάτων κρεσεντάρει.
Θέλουν να είπουν ούτοι ότι το σκυλάδικο, οι πορδές αυτές της συγκυρίας, παράγωγο αυθεντικό του χρηματισμού και σεξισμού των τελευταίων 30 χρόνων, είναι η συνέχεια του καλού ελληνικού λαϊκού τραγουδιού γι αυτό θα δείτε και στις βιτρίνες των μέγκα στορς τοποθετημένα δίπλα-δίπλα ο Πλούταρχος, ο Θεοδωράκης, ο Σφακιανάκης κι ο Χατζηδάκις και ούτω καθεξής.
Η λέξη ύβρις είναι μικρή για να εκφράσει το τεκταινόμενο.
Και κοντεύει η κοινωνία να τ αποδεχετεί. Αυτή η κοιμωμένη του Χαλεπά, σε χαλεπούς καιρούς κοιμάται τον ύπνο δικαίου και αδίκου.
Αν και πολλές φορές νοιώθω ότι σπέρνω στο βράχο και μιλώ στο βρόντο, όμως για φι χι ψι λόγους συνεχίζω να μιλώ και να μάχομαι.
Φίλοι τινές μου λεν ν αγοράσω, επιτέλους, ένα σπίτι, κάτι για τα γηρατειά μου, τέλος πάντων. Εγώ έχω ένα ακαταμάχητο επιχείρημα: Γιατί, ο Τσε Γκεβάρα κόλλαγε τα επαναστατόσημα, ή τα ζουγκλόσημα, για να τα κολλήσω κι εγώ; Τα 70% των εσόδων μου τα δίνω στη χρηματοδότηση του προσωπικού μου αγώνα για την ειρήνη, τη δικαίωση του πλανήτη και την ουτοπία για μια δικαιότερη και πιο συνειδητή κοινωνία. Τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου τα εκφράζω και τα μοιράζομαι με την κοινωνία, έστω αυτήν την αμήχανη και παραπαίουσα, ονειρευόμενος ή οραματιζόμενος και ενσαρκωνόμενος το αντίδοτο το οποιο ξέρω ότι υπάρχει.
Όταν είπα «όλοι δικοί μας είμαστε», δεν εννοούσα ότι όλοι είμαστε ένα πιλάφι, ένας πολτός. Η κοινωνία έχει ποικίλους κι απίστευτους κανόνες και νόμους και νομοτέλειες. Είναι όπως το ανθρώπινο σώμα. Κάθε τι παίζει το ρόλο του κι έχουμε ένα σύνολο ενίοτε αξιοθαύμαστο, είτε λέγεται Καζαντζίδης και τραγουδά, είτε λέγεται Μάικλ Τζάκσον και χορεύει, είτε λέγεται Μπολτ και σπριντάρει (τρέχει).
Ενίοτε σηκώνονται τα πόδια και χτυπούν το κεφάλι, ή ο πρωκτός διεκδικεί το θώκο της ανθρώπινης επικράτειας και αυτή η σύγκρουση πρωκτού και πνεύματος απασχολούσε και τους αρχαίους Αιγύπτιους πριν 5.000 χρόνια. Παρόλα αυτά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε τρία χρόνια πριν το 2012 κι όλα κρεσεντάρουν κι η ελληνική κοινωνία έφτασε να κλείνει το 2021 τα 200 χρόνια από την ίδρυσή της και κατά μένα στην ολοκλήρωσή της. Γι αυτό και το τραγούδι το νοιώθει. Ολοκληρώθηκε. Και σας λέω ότι το τραγούδι σαν πυξίδα και καθρέφτης δείχνει κι αποδείχνει αυτό ως αντικειμενικό. Ο εκφυλισμός του με το σκυλάδικο και τη λύσσα των ιθυνόντων παραγόντων που μεταχειρίστηκαν το μοναδικό ελγίνειο να το βάλουν στο ίδιο καζάνι με το ελληνικό τραγούδι που έμμεσα ή άμεσα κατέγραψε την ποικίλη ιστορία των ρωμιών τα τελευταία 200 χρόνια πέραν απ τη δική του ανεξαρτησία και τους αγώνες του να κρατηθεί σε ακέραια αξία και μορφή έκφρασης.
Και ιδού ένα παράδειγμα: Με πήραν απ το περιοδικό «Όασις»να δώσω μια συνέντευξη για το νέο cd που έκανα με το Χρήστο Νικολόπουλο «Με τον Ομπάμα Αντάμα» κι εγώ αρνήθηκα παρόλη την επιμονή του διευθυντή του κ. Μπαλαχούτη. «Δε γίνεται να βάζεις εξώφυλλο τον Notis Σφακιανάκης με κάτι φασιστοειδή δαχτυλίδια κι εμάς όλους από μέσα. Βάλε μας εξώφυλλο εμένα και το Χρήστο ή το εξώφυλλο του δίσκου μας να σου δώσω (να πω παρεμπιπτόντως ότι 45 χρόνια τώρα και με τα τόσα πούχω κάνει στο ελληνικό τραγούδι κανείς δε βρέθηκε να βάλει το πρόσωπό μου σ ένα εξώφυλλο, δείχνοντας έτσι την αναίδεια του γαμάω όλων αυτών των ρουλεμάν των μηχανισμών που μεταχειρίζονται το ελγίνειο του έθνους μας σας χαρτί τουαλέτας ή σαν κάτι χειρότερο)».
«Μα, έχεις παρεξηγήσει το περιοδικό» μου είπε ο κ. Μπαλαχούτης. «Το περιοδικό έχει παρεξηγήσει τον εαυτό του», είπα εγώ. «Έχω μια λίστα για το εξώφυλλο από το πιο πάνω αφεντικό», είπε απολογούμενος. «Δε σου δίνω και βάλε αυτούς που σου δωσε ο Μπος», απάντησα.
Η παρουσίαση που έγινε στο εν λόγω, ήταν για κλάματα. Δεν ξέρουν μέσα στην άγνοιά τους και την εμπάθειά τους να παρουσιάσουν κάτι που έχει δύναμη και αυθεντικότητα κι έτσι συμβάλουν στη διαιώνιση της σύγχυσης και της μιζέριας.
Με την τριλογία που θα πραγματοποιήσουμε με το Χρήστο θα οριοθετηθεί κάτι στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού εν γένει. Δεν επαίρομαι. Ξέρω τι λέω. Όπως είπε ο Αριστοτέλης: «Κάθε πράμα έχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος». Αυτό ισχύει σε όλα, εκτός από ένα: από αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα. Που και κατά τους προσωκρατικούς υπήρξε πάντα, υπάρχει εδώ και τώρα ως και επί το πλείστον και θα υπάρχει για πάντα.
Δεν ήταν εύκολη η παραγωγή αυτού του δίσκου κι από ότι βλεπω και φοβόμουν θα πάει στα αζήτητα αντί να παίζει το λειτουργικό του ρόλο, να εμψυχώσει το λαΪκό στοιχεία μέσα σ αυτά τα απίστευτα που ζει στις μέρες μας. Ο χαβαλές κι ο στρουθοκαμηλισμός των ΜΜΕ κλπ είναι εγκληματική συμπεριφορά.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Παράγεται μια πληθώρα: Χάος επί χάος ίσον χάος.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ, λένε οι αρχαίοι. Όλοι είμαστε ίσοι, όμως κάποιοι είναι πιο ίσιοι. Όλοι παίζουμε μπάλα αλλά ο Κριστιάνο Ρονάλντο παίζει πιο καλή. Είναι ταλέντο κι επαγγελματίας.
Έτσι και μέσα σ όλους τους τομείς κάποιοι που τους δόθηκε η δικαιοδοσία διαμορφώνουν τη συνθήκη ν αναδυθεί το περιεχόμενο και η σημασία ζωής τε και θανάτου, δηλαδή η συνείδηση.
Το συνειδητό ζειν ευ ζείν γνώθι σ αυτόν. Εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη ζωή μου από το κοινό καλό. Τώρα, ποιο είναι αυτό το κοινό καλό, το συζητούμε όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά.
Εγώ το βλέπω όπως το βλέπω κι όπως το βιώνω. Δημοσιεύω τα πορίσματά μου. Είχα το θάρρος – θράσος να γράφω και να εκδίδω μόνος ένα περιοδικό, «ΤΟ ΑΒΓΟ», που ίσως ξαναεκδώσω 4-5 νέα τεύχη.
Η στάση του κοινού, ενίοτε κενού, πότε-πότε με τρομάζει. Ένα μείγμα απελπισίας, αλαζονείας, μιζέριας, νεοπλουτίστικης αυθάδειας εμποδίζει να παρουσιαστεί το DNA της συγκυρίας η οποία μπορεί να είναι και μοιραία. Άλλο η συνέχεια, άλλο η κεκτημένη ταχύτητα που παρασέρνει τις μάζες σ ένα άκρατο καταναλωτισμό που βάλλεται από κρίσεις, ιούς, υποκρισίες, απίστευτα συμφέροντα και ιδιοτέλειες.
Ο πλανήτης μας δεν αντέχει άλλο. Δυο βασικά τινά για μένα μπορεί να λάβουν χώρα: Ένας πυρηνικός πόλεμος ή μία μαζική στροφή προς το διάστημα. Όλα τα άλλα είναι μπαλώματα και στάχτη στα μάτια. Όποιος εκ του πονηρού δεν «αντιλαμβάνεται» το απόλυτο αδιέξοδο, συγνώμη αλά πρέπει κατά κάποιο τρόπο να μένει καταδικαστέος και ορισμένες φορές αυστηρά. Δεν μπορεί η κοινωνία να πορεύεται σε υπνοβασία και με μαμούχαλους ζαμανφουτιστές και γραψαρχιδιστές πολίτες.
Χρειάζεται μια παλιγγενεσία. Και μ αυτήν την αίσθηση έγραψα τα τραγούδια με τον Χρήστο, γράφω αυτό το κείμενο και τα άλλα όλα τα οποία εξουδετερώνουν οι μηχανισμοί από τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης.
Τέλος, ζητώ απ τον καθένα και δεν το πράττω αυτό συχνά, μάλλον ποτέ δεν το τόλμησα, να αγοράσει αυτό το cd με τον τίτλο: «Με τον Ομπάμα αντάμα» να τ’ ακούσει όλο και να νοιώσει ότι το λαϊκό τραγούδι, έστω και στο φινάλε του, ανασαίνει, λέει την τελευταία του κουβέντα τη λυτρωτική.
Επίσης, αν βρείτε το ισραηλινό μου cd με τον τίτλο «Χούμους Σάπιενς». Οχτώ χρόνια πασχίζω στη Μέση Ανατολή για την ειρήνη. Είναι πολύ περίπλοκο προτσές. Μια πτυχή του κατέγραψα σ αυτά τα ιδιότυπα τραγούδια. Και ναι, παραπονούμαι γιατί κανένα ράδιο δεν καταδέχτηκε να παίξει ένα απ αυτά, έστω το «Ρεπορτάζ» που το ΄γραψα στο καταφύγιο τις μέρες του πολέμου στο Λίβανο. Κάποιοι ανίδεοι με κατηγορούν άδικα ότι παίρνω το μέρος των Ισραηλινών ενάντια στους Παλαιστίνιους. Όταν πάω εκεί κάτω μένω με τους Εβραίους φίλους μου και μετά πάω στη Δυτική Όχθη και στη Ραμάλα και μένω με τους Παλαιστίνιους φίλους μου. Εγώ είμαι ο Τσε στη ζούγκλα του μαυροπίνακα. Δουλεύω για το κοινό καλό και δε φείδομαι τίποτα προκειμένου να εκφράσω και να ΄χω αποτέλεσμα (αυτό με καίει περισσότερο) για την ειρήνη ρε γαμώτο, για τον πλανήτη, για τη ζωή, για την Ελλάδα, για το Ελληνικό τραγούδι.

ΥΓ. Γράφω αυτό το κείμενο στο μικρό κτήμα του φίλου μου Κώστα Μπουζιώτα και στο μπαξέ της φίλτατης Αμαλίας, κάπου έξω απ την Κατερίνη, σε μία θαυμάσια φύση και πασχίζω -τρόπος του λέγειν- να ησυχάσω, να ησυχάσει το πνεύμα μου, που έλεγε κι η μάνα μου, μετά από μια συνεργασία - περιοδεία απ το Δεκέμβριο κι όλας, με τον Ορφέα Περίδη και την όμορφή μας συνεργάτιδα Μαρία Παπαλεοντίου, κράμα Κρήτης και Κύπρου, και τους έξοχους μουσικούς μας.
Έχομε ακόμα μία στις 12 Σεπτέμβρη στο Άλσος Αττικό στην Αθήνα, αλλά σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε άλλες εφτά συναυλίες μ αυτό το σχήμα, που τόσοσ αγάπησε ο κόσμος και φανερά μας το δειχνε -άρχισα να ΄χω προβλήματα στα μάτια από τα φλας των φωτογραφικών μηχανών μετά τις παραστάσεις, μιας και θέλαν να βγούμε μαζί φωτογραφία και γιατί να το αρνηθείς άλλωστε. Μ άρεζε να ακούω τον Ορφέα να τραγουδάει μ αυτήν την εξαίσια φωνή, αν και όπως μου είπε κουράζονταν από τις συναυλίες κ.λπ.
Το κατανοώ, αν κι εγώ 64 κι αυτός 51, που νομίζω ότι είχε να κάνει με τη βιολογία. Κι εγώ κουράζομαι, αλλά προκειμένου να βαθύνουμε την επικοινωνία και να ενισχύσουμε το καλό τραγούδι, ας πάει και το παλιάμπελο.
Anyway, όλη αυτή η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και του μείζονος κύκλου του που κλείνει, είναι ένας κυκεώνας, ένα φαινόμενη αφημένο στα ρετάλια και στο αποφασίζω και διατάζω κάποιων επιχειρηματιών που κατακλύζουν τη χώρα καταστρέφοντας την αυθεντική κουλτούρα του προλεταριάτου και την αστική κουλτούρα. Η χώρα μαστίζεται από τα ανεκδιήγητα ήθη κι έθιμα των νεόπλουτων μικροαστών αρχοντοχοριατών.
Το τραγούδι έχει μια αυστηρότατη στερομετρία. Ξέρει κάθε τι, που ανήκει και ποιος είναι ποιός. Την τεχνιέντως θολούρα τη δημιουργούν αυτοί που απότυχαν εντελώς, σέρνοντας ένα λαό στην ταπείνωση και τον αφανισμό.
Η greek salad επιτέλους πρέπει να λάβει τέλος. Το λαϊκό και ο λαός και ο ναός πρέπει να ξαναερμηνευτούνε μέσα στα σύγχρονα ακαταμάχητα δεδομένα.
Δεν τα αφήνω επουδενί στην ησυχία τους. Αντιμετώπισα τη Λερναία Ύδρα και ξέρω γιατί κι από πού σβήνει το ελληνικό τραγούδι. Όχι ότι μπορώ να το αναστήσω. Όμως θα κλείσω τον κύκλο του με την αξιοπρέπεια που του αναλογεί. Σεβόμενος το κοινό. Βρίζοντας το κοινό. Βρίζοντας το κενό. Ουδέν κενόν και καινόν υπό τον ήλιο.
Ζούμε μια κοσμογονία. Δεν φτάνουν οι φόρμες οι γνωστές. Χρειαζόμαστε ένα νέο ψυχόδραμα. Ένα νέο φανταστικό και γι αυτό εγώ μάχομαι.
Πολλοί μπαίνουν στο τραγούδι να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι, εδώ και τώρα. Συμβιβάζονται με την παρακμή ή τη σοβαροφάνεια και καμμία σχέση με την μοιραία συγκυρία δεν έχουν. Ούτως ειπείν, τα 90% των συνεργατών μου, είτε εξαρχής, είτε καθ΄οδόν ηττήθησαν, χάσαν την ευαισθησία τους και παγιδεύτηκαν απ τις σειρήνες. Είδα συνεργάτη νέο και με ικανότητα απ τα πρώτα βήματατα με ωμότητα και κυνισμό ενός γιάπη, να καταλύει τον κώδικα των αξιών αυτής της ωραίας παράδοσης, να προσβάλει στο πρόσωπό μου και τη συνεργασία μας ηθικές και λογικές καταχτήσεις δυο αιώνων, για να λανσαριστεί μ ένα τρόπο εωσφορικό και απεμπολιτέο. Και δεν ήταν ο μόνος. Έφριξα. Παρά λίγο να φυσώ το γιαούτρι. Όμως η πείρα με δίδαξε. Τον άφησα εκεί που ανήκε. Δεν υπάρχει λόγος για μια ικανότητα να μπαίνουν και να μαγαρίζουν τον ύστατο χώρο, το αξιολάτρευτο ελγίνειο. Το τραγούδι είναι ένα λιβάδι που όποιος θέλει μπαίνει, άλλος για να μυρίσει ένα λουλούδι, άλλος για να κόψει ένα άνθος, άλλος για να αποπατήσει κι άλλος για να παριστάνει την πεταλούδα, αυτοερωτευόμενος, ενώ είναι αρκούδα.
Αυτά προς το παρόν. Έπεται η συνέχεια περί τούτων . Ας διαβαστεί και το επόμενο κείμενο κι ας παραχθούν τα αναγκαία πορίσματα. Θα επανέλθω δριμύτερος.