(Μπορεί να διαβαστεί με κλικ πάνω στη φωτογραφία, για να μεγαλώσει)
Απόλυτη έμφαση εδόθη στα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως. Και πράγματι είναι ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Ίδια πρεμούρα, ρίγος και σύγχυση όπως με τα ολυμπιακά έργα που χάσκουν ακόμη χαμένα στις φήμες και τις δίνες των Bατοπεδίων.
Ο αθηνοκεντρισμός ενισχύθηκε σε υπερθετικό βαθμό. Κραυγές εγχωρίως και όπου γης για την επιστροφή των ελγινείων.
Και το ερώτημα τίθεται και ουδόλως ρητορικά: οι Ρωμιοί μετά τους Ολυμπιακούς έγιναν καλύτεροι; Κι αν θα επιστραφούν τα ελγίνεια οι Ρωμιοί θα γίνουν καλύτεροι; Μήπως μετά τους Ολυμπιακούς οι Ρωμιοί γίνανε χειρότεροι; Σκάνδαλα, λαμογιές, σπείρες, χάος, θάνατοι, αστάθειες εν τω μέσω του διεθνούς χάους.
Οι ιθύνοντες έβαλαν τα μαγvnτόφωνα και τα πολύχρωμα παπαγαλάκια να λεν και να αλαλάζουν ότι εδώ και τώρα πρέπει να επιστραφούν τα ελγίνεια από τη Βρετανία.
Είτε γυρίσουν είτε δεν γυρίσουν μ' αφήνει αδιάφορο. Αυτό που με θυμώνει είναι η διαιώνιση του ίδιου αναποτελεσματικού σκεπτικού όλα να γίνονται στην ελίτ και ο λαός εκτός νυμφώνος.
Ίχνος υπέρβασης. Όλα μηχανιστικά. Διαιώνιση του δόγματος: απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα.
Αυτό που έγινε ουσιαστικά στην Αθήνα είναι ότι το αθηνοκεντρικό ιμπέριουμ που σύμφωνα με το σχέδιο Σουφλιά σε 10 χρόνια η Λαμία θα είναι προάστιο της πρωτεύουσας (sic!) βάθυνε το χάσμα μεταξύ Αθήνας και περιφέρειας, ιδίως με τη Μακεδονία, μιας και η Αθήνα, λόγω του ότι «είναι ο ομφαλός της γης», δεν έχει ενστερνιστεί πλήρως το μακεδονικό ζήτημα, αλλιώς θα υπήρχε κι ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Σύνταγμα ή την Ομόνοια. Οι Σκοπιανοί πιέζουν αφόρητα, ζητώντας ο τίτλος «Ελληνιστικοί χρόνοι» να μετονομαστούν σε «αλεξανδρινούς χρόνους», ώστε να μεταχειρίζονται αυτοί κατ' αποκλειστικότητα το φαινόμενο «Αλέξανδρος». Ποιοι; Οι κατσαπλιάδες.
Επίσης ένα σημείο που θέλω να σχολιάσω είναι ότι τα χολιγουντιανά εγκαίνια, ανέλαβαν οι πολιτικοί, ο «πολιτικός πολιτισμός», γι' αυτό και ουδείς εκαλέσθη από τον πολιτισμικό πολιτισμό, αφού η έκθεση των αριστουργημάτων οφείλονται και μόνο στους ανθρώπους του πολιτισμού (Φειδίας κ.λπ.). Απεφάσισαν και διέταξαν ότι ο Καραμανλής ο αείμvnστoς το σκέφτηκε, η Μερκούρη το σφυρηλάτησε και ιδού το αποτέλεσμα: οι πολιτικοί αποφασίζουν και για το τρέχον πολιτισμικό γίγνεσθαι στη χώρα κι αυτό αφορά και στην πιο αυθεντική τέχνη, βάσει στην ταυτότητά μας, που είναι το φαινόμενο ελληνικό τραγούδι.
Όντας εγώ στην αιχμή αυτού του φαινομένου, έρχομαι, όχι να διαμαρτυρηθώ αλλά ευθαρσώς να πω ότι το στυλ του «πολιτικού πολιτισμού» είναι παρωχημένο παρηκμασμένο, αναποτελεσματικό αντιπαραγωγικό, καταστροφικό. Το ελληνικό τραγούδι που πήρε και δύο Όσκαρ κι έγινε γέφυρα προς τον κόσμο, αφέθηκε στα νύχια των λεγόμενων επιχειρηματιών, κι η ζωντανή ελληνική γλώσσα κατάντησε γκρίκλις μέσα στα συμφέροντα και την ιδιοτέλεια ασχέτων και εχθρικών με την ουσία και την αποστολή του ελληνικού τραγουδιού που κατά μένα κλείνει το μείζονα κύκλο του, καθώς και το ελληνικό εθνίδιο μέχρι το 2021 κλείνει διακόσια χρόνια και μετά πάπαλα. Μαζί και το μόνο ελγίνειο των Ρωμιών το ελληνικό τραγούδι. Η παρούσα ελληνική κοινωνία αυτοκαταργούμενη δεν τροφοδοτεί τους δημιουργούς αυθεντική ύλη. Ο υπέρβαρος εθνοκεντρισμός αντιφάσκει με την πραγματική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Επειδή ζω από πρώτο χέρι τα ντράβαλα της πιάτσας, της αρένας, του Κολοσσαίου, σας διαβεβαιώνω ότι αν πρώτιστο είναι η επιστροφή των ελγινείων άλλο τόσο είναι η «σωτηρία» του ελληνικού τραγουδιού που μια πτυχή αυτής ήταν να γίνει και το στούντιο «Κολούμπια» εθνικό μουσείο ελληνικής μουσικής. Αντί αυτού εδόθη ο καθαγιασμένος χώρος σε επιχειρηματία «Μαρμίν» (κατασκευαστικές τουριστικές επιχειρήσεις) για να γίνει Μολ(sic!). Καμιά θετική ψυχολογία μέσα στο λαό, κανένα κουράγιο, καμιά ηθική ανύψωση. Παρ' όλη την κρίση εξακολουθούν να επιβάλουν το δόγμα: "Το χρήμα είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή".
Αυτό μας οδήγησε στο αδιέξοδο και μας οδηγεί στην καταστροφή. Οι μηχανισμοί της ιδιοτέλειας, της σύγχυσης και του χάους εξακολουθούν λυσσασμένοι να κραυγάζουν το σύνθημα του Σαμψών: «Αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων».
Εγώ τουλάχιστον δεν το δέχομαι, δεν το ανέχομαι. Το παρόν κείμενό μου είναι μία μικρή αντίσταση στην αληθοφάνεια και την κατιούσα.
Απόλυτη έμφαση εδόθη στα εγκαίνια του Μουσείου Ακροπόλεως. Και πράγματι είναι ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Ίδια πρεμούρα, ρίγος και σύγχυση όπως με τα ολυμπιακά έργα που χάσκουν ακόμη χαμένα στις φήμες και τις δίνες των Bατοπεδίων.
Ο αθηνοκεντρισμός ενισχύθηκε σε υπερθετικό βαθμό. Κραυγές εγχωρίως και όπου γης για την επιστροφή των ελγινείων.
Και το ερώτημα τίθεται και ουδόλως ρητορικά: οι Ρωμιοί μετά τους Ολυμπιακούς έγιναν καλύτεροι; Κι αν θα επιστραφούν τα ελγίνεια οι Ρωμιοί θα γίνουν καλύτεροι; Μήπως μετά τους Ολυμπιακούς οι Ρωμιοί γίνανε χειρότεροι; Σκάνδαλα, λαμογιές, σπείρες, χάος, θάνατοι, αστάθειες εν τω μέσω του διεθνούς χάους.
Οι ιθύνοντες έβαλαν τα μαγvnτόφωνα και τα πολύχρωμα παπαγαλάκια να λεν και να αλαλάζουν ότι εδώ και τώρα πρέπει να επιστραφούν τα ελγίνεια από τη Βρετανία.
Είτε γυρίσουν είτε δεν γυρίσουν μ' αφήνει αδιάφορο. Αυτό που με θυμώνει είναι η διαιώνιση του ίδιου αναποτελεσματικού σκεπτικού όλα να γίνονται στην ελίτ και ο λαός εκτός νυμφώνος.
Ίχνος υπέρβασης. Όλα μηχανιστικά. Διαιώνιση του δόγματος: απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα.
Αυτό που έγινε ουσιαστικά στην Αθήνα είναι ότι το αθηνοκεντρικό ιμπέριουμ που σύμφωνα με το σχέδιο Σουφλιά σε 10 χρόνια η Λαμία θα είναι προάστιο της πρωτεύουσας (sic!) βάθυνε το χάσμα μεταξύ Αθήνας και περιφέρειας, ιδίως με τη Μακεδονία, μιας και η Αθήνα, λόγω του ότι «είναι ο ομφαλός της γης», δεν έχει ενστερνιστεί πλήρως το μακεδονικό ζήτημα, αλλιώς θα υπήρχε κι ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Σύνταγμα ή την Ομόνοια. Οι Σκοπιανοί πιέζουν αφόρητα, ζητώντας ο τίτλος «Ελληνιστικοί χρόνοι» να μετονομαστούν σε «αλεξανδρινούς χρόνους», ώστε να μεταχειρίζονται αυτοί κατ' αποκλειστικότητα το φαινόμενο «Αλέξανδρος». Ποιοι; Οι κατσαπλιάδες.
Επίσης ένα σημείο που θέλω να σχολιάσω είναι ότι τα χολιγουντιανά εγκαίνια, ανέλαβαν οι πολιτικοί, ο «πολιτικός πολιτισμός», γι' αυτό και ουδείς εκαλέσθη από τον πολιτισμικό πολιτισμό, αφού η έκθεση των αριστουργημάτων οφείλονται και μόνο στους ανθρώπους του πολιτισμού (Φειδίας κ.λπ.). Απεφάσισαν και διέταξαν ότι ο Καραμανλής ο αείμvnστoς το σκέφτηκε, η Μερκούρη το σφυρηλάτησε και ιδού το αποτέλεσμα: οι πολιτικοί αποφασίζουν και για το τρέχον πολιτισμικό γίγνεσθαι στη χώρα κι αυτό αφορά και στην πιο αυθεντική τέχνη, βάσει στην ταυτότητά μας, που είναι το φαινόμενο ελληνικό τραγούδι.
Όντας εγώ στην αιχμή αυτού του φαινομένου, έρχομαι, όχι να διαμαρτυρηθώ αλλά ευθαρσώς να πω ότι το στυλ του «πολιτικού πολιτισμού» είναι παρωχημένο παρηκμασμένο, αναποτελεσματικό αντιπαραγωγικό, καταστροφικό. Το ελληνικό τραγούδι που πήρε και δύο Όσκαρ κι έγινε γέφυρα προς τον κόσμο, αφέθηκε στα νύχια των λεγόμενων επιχειρηματιών, κι η ζωντανή ελληνική γλώσσα κατάντησε γκρίκλις μέσα στα συμφέροντα και την ιδιοτέλεια ασχέτων και εχθρικών με την ουσία και την αποστολή του ελληνικού τραγουδιού που κατά μένα κλείνει το μείζονα κύκλο του, καθώς και το ελληνικό εθνίδιο μέχρι το 2021 κλείνει διακόσια χρόνια και μετά πάπαλα. Μαζί και το μόνο ελγίνειο των Ρωμιών το ελληνικό τραγούδι. Η παρούσα ελληνική κοινωνία αυτοκαταργούμενη δεν τροφοδοτεί τους δημιουργούς αυθεντική ύλη. Ο υπέρβαρος εθνοκεντρισμός αντιφάσκει με την πραγματική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Επειδή ζω από πρώτο χέρι τα ντράβαλα της πιάτσας, της αρένας, του Κολοσσαίου, σας διαβεβαιώνω ότι αν πρώτιστο είναι η επιστροφή των ελγινείων άλλο τόσο είναι η «σωτηρία» του ελληνικού τραγουδιού που μια πτυχή αυτής ήταν να γίνει και το στούντιο «Κολούμπια» εθνικό μουσείο ελληνικής μουσικής. Αντί αυτού εδόθη ο καθαγιασμένος χώρος σε επιχειρηματία «Μαρμίν» (κατασκευαστικές τουριστικές επιχειρήσεις) για να γίνει Μολ(sic!). Καμιά θετική ψυχολογία μέσα στο λαό, κανένα κουράγιο, καμιά ηθική ανύψωση. Παρ' όλη την κρίση εξακολουθούν να επιβάλουν το δόγμα: "Το χρήμα είναι το άλφα και το ωμέγα στη ζωή".
Αυτό μας οδήγησε στο αδιέξοδο και μας οδηγεί στην καταστροφή. Οι μηχανισμοί της ιδιοτέλειας, της σύγχυσης και του χάους εξακολουθούν λυσσασμένοι να κραυγάζουν το σύνθημα του Σαμψών: «Αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων».
Εγώ τουλάχιστον δεν το δέχομαι, δεν το ανέχομαι. Το παρόν κείμενό μου είναι μία μικρή αντίσταση στην αληθοφάνεια και την κατιούσα.
*το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τόλμη του Ηρακλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου