Κάλλιο αργά παρά ποτέ

Θα΄ θελα να γράφω πιο συχνά στο μπλόγκ μου, όμως όπως συμβαίνει, την ώρα που θέλω να κάνω ένα άλμα, νοιώθω μια κούραση γιατί δεν με φτάνουν οι διαρκείς προσπάθειες στα μείζονα φαινόμενα και γεγονότα - αλλαγή κλίματος, πόλεμοι στην κεντρική Ασία, οικουμενικός φαύλος κύκλος και τι μένει γενέσθαι, - δίνω (και δεν είμαι ο μόνος) σκληρές και χιλιάδες μικρές μάχες στα πεδία της καθημερινότητας με το άμεσο περιβάλλον (μου). Δεν είναι παράπονο, αλλά διαπίστωση.
Ούτως ειπείν και παρ΄όλα αυτά, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, όχι των δύο συναυλιών που έδωσα στο Τέλ-Αβίβ με τον Εβραίο ρεμπέτη Τομέρ, αλλά η συνέντευξη που έδωσα στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Ισραήλ
"Χααρέτζ", η οποία εκτός του ότι ήταν δύο ολοσέλιδα, καταλάμβανε την πρώτη σελίδα - ολόκληρη- στο πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας. Μια έγχρωμη φωτό εμού στην πάνω μεριά, μια μικρότερη κάτω-κάτω από προηγούμενη συναυλία με τον Γεχούδα - τον οποίο δεν είδα αυτή τη φορά αλλά τον ανέφερα διαχωρίζοντας τη θέση μου από αυτόν και το "τίμ" του, που ενδιαφέρεται μόνο για την καριέρα του Γεχούδα, για ποικίλα συμφέροντα τα οποία κάποια στιγμή έρχονται σε σύγκρουση με την προσπάθεια επίλυσης του Μεσανατολικού, δηλαδή για την ειρήνη εκεί.
Ο τίτλος της συνέντευξης: "Η Κοντολίζα κι εγώ"
Ηταν την ώρα της συνέντευξης, η Ράϊς σ΄ένα ξενοδοχείο, όχι μακριά από το δικό μου, προετοιμάζοντας τη διεθνή διάσκεψη που ήδη έχει γίνει στην Ανάπολις των ΗΠΑ για τη λύση του Μεσανατολικού εντός του 2008.
Στην Ανάπολις λοιπόν, ξαναμανασυμφώνησαν ότι έγινε μια αρχή. Όμως, όπως είπα και στην συνέντευξη, χωρίς εμένα, χωρίς αυτά που πρεσβεύω και ενσαρκώνω, το αντίδοτο δηλαδή : Θέτω την παγκόσμια ψυχή σαν βάση για την κατάργηση της χωριστικότητας. Η παγκοσμιοποίηση - από τα πάνω προς τα κάτω - δημιουργεί δυναμικό πλαίσιο που είναι η παγκόσμια αγορά, όμως δια της πλαγίης ενισχύει τον κόσμο των συμφερόντων και των συνόρων.
Μέσα στην παρούσα ατμόσφαιρα και "εξέλιξη", γίνεται στο Μπαλί της Ινδονησίας συνάντηση πάνω από 140 χωρών για την αλλαγή του κλίματος.
Κατά τη γνώμη μου και σ΄αυτό το θέμα και στο μεσανατολικό, επικρατεί σύγχιση και καμμιά λύση δεν θα΄ρθει με τον τρόπο που σκέφτονται όλοι κι όλοι.
Υπενθυμίζω ότι συνεχίζω τις ραδιοφωνικές εκπομπές κάθε Κυριακή στις 4μμ στους 105.8 στην Αθήνα και στους 88 στη Θεσσαλονίκη.
Το θέμα μου αυτό τον καιρό είναι " Οι προφήτες" και "μάζες και διανοούμενοι".

Καλό χειμώνα

Γεια σας. Έλειψα πολύ καιρό γιατί πολλά έλαβαν χώρα και δέχτηκα αρκετή πίεση: α) τα σπάσαμε με το Γεχούδα Πόλικερ. Η συμπεριφορά του ίδιου και των μάνατζέρ του, υπήρξε στο φινάλε απαράδεκτη. Δεν πήγα στη Μέση Ανατολή για να κάνω καριέρα, ούτε να υπηρετώ την καριέρα κανενός. Αρνήθηκα να συμμετέχω στις μεγάλες συναυλίες, τις από κοινού, παρ΄ότι είχε γεμίσει το Ισραήλ με αφίσσες και διαφημίσεις με φωτογραφίες και των δύο. Η στάλα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν ρώτησα αν μπορούσε η κόρη μου Ναταλί να πει ένα τραγούδι στη μεγάλη συναυλία της Καισάριας. Δεν το απαίτησα. Ρώτησα, μιας και θα παρευρίσκετο εκεί. Σοκαρίστηκα με την απάντηση που μου έδωσαν. Τη θεώρησα ρατσιστική εις βάρος της γυναικείας παρουσίας έν όψει μιας συναυλίας "θριάμβου των γκέι". Δεν είχα και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους γκέι κι ούτε είχα με τον Γεχούδα και τους παρατρεχάμενους του που είναι γκέι. Αντελήφθην όμως μια μεθόδευση αποκλεισμού της γυναικείας παρουσίας εν γένει και μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια με εμπόδισαν να συναντηθώ με την Τζίπι Λίβνι, Υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ, για να συζητήσω προτάσεις για την ειρήνη και τη λύση στη Μέση Ανατολή. Η υπουργός δέχτηκε να με συναντήσει με την προϋπόθεση να είναι και ο Γεχούδα Πόλικερ. Αυτός αρνήθηκε, κάτι που με στεναχώρησε ιδιαίτερα. Κι άλλα πολλά, ώσπου το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο. Όμως εγώ άρχισα νέο κύκλο προσπαθειών για τη Μέση Ανατολή και θα προσπαθήσω να συναντήσω την υπουργό μόνος μου.
Μέσα στον Ιούλιο φιλοξένησα στην Κρήτη τον Παλαιστίνιο φίλο μου Νάδερ με τη γυναίκα του Ιέμ και το μικρό γυιό τους, Νάουρας. Έμειναν στο σπίτι του φίλου μου του Ρουσσέτου. Το καταφχαριστήθηκαν. Στη Δυτική όχθη δεν έχουν πρόσβαση στη θάλασσα και οι περισσότεροι δεν μπορούν να βγούν ούτε προς το Ισραήλ, ούτε προς τη Γάζα. Μια επιστολή που έδωσα στην Παλαιστινιακή εφημερίδα "Αλ Κουντς" τελικά δεν εδημοσιεύθη, διότι ανάφερα την ανάγκη ενός ειρηνευτικού σώματος στην περιοχή από 20.000 Κρητικούς και προφανώς αντέδρασε η διεύθυνση της εφημερίδας. Ήτο μια πολιτική λογοκρισία. Μια ανελευθερία. Δεν μπορώ να υπογράφω τις γνώμες αλλωνών.
Οι απόψεις τους έχουν φέρει την περιοχή και τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού. Άρα έγινα τοστ και από τους δύο. Βέβαια ένας από τους στόχους μου ήταν -και είναι- να τους ενώσω εναντίον μου ώστε να αποδειχθεί ότι μπροστά σ΄έναν κοινό εχθρό ενώνονται. Πραγματικότης είναι ότι κουβαλούν μέσα στο κεφάλι τους τούβλα. Η στατικότητα και το ίδιον όφελος τους διέπει.
Ωστόσο δεν βρίσκονται όλα στο μηδέν. Στο Ισραήλ υπάρχει το CD "Χούμους Σάπιενς" και στη Δυτική Όχθη μπόλικο υλικό για την Κρήτη και φρόντισα γι΄αυτό.
β) Οι πυρκαγιές. Μια ολική καταστροφή. Λίγες μέρες πριν τις φωτιές είχα κάνει συναυλία στην Κρέσταινα. Είδα και θαύμασα για μια ακόμη φορά (και τελευταία) το μεγαλείο του τοπίου. Η καταστροφή συγκλόνισε την ανθρωπότητα. Διότι είναι μέρος της πλανητικής κρίσης, του θερμοκηπίου, της έκλειψης πολιτισμού στην Ελλάδα και της έλλειψης εθνικού οράματος και παραγωγής εθνικής συνειδησης.
Μπέστε σκύλοι (σκυλάδικα).
Έμειναν στο φινάλε τ΄αποκαίδια κι απανθρακωμένα συναισθήματα. Τώρα το στάτους που του κάηκε ο κώλος περνά στην αντεπίθεση με τηλεμαραθώνιους κι άλλες μαλακίες να πάρει το πάνω χέρι.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι όπως ήταν πριν τις φωτιές κι ούτε μπορεί να ξαναγίνει. Γι΄αυτό και τα κόμματα φιλολογούν ματαίως αφού το συμβάν τους ξεπέρασε. Κι εννοώ όλα τα κόμματα. Η αντίδραση δε της αντιπολίτευσης να φορτώσει το πρωτοφανές γεγονός στον Καραμανλή, υπήρξε άχαρη , ανόητη και άνανδρη. Αντί μέσα από το σόκ να οδηγηθούμε προς ένα νέο κώδικα αξιών και σχέσεων του εαυτού μας με τον εαυτό μας κι όλων εμάς με τη φύση, το μυστήριο της ύπαρξης από το οποίο πηγάζουν οι σκέψεις και οι δραστηριότητες, να γίνουμε πιο σοφοί, το ρίξανε στο υγρό πυρ και στα άσφαιρα πυρά.
Εν όψει τώρα των εκλογών, δέχομαι διαρκώς πίεση εκ μέρους φίλων και προσφιλών προσώπων να ενδώσω και να προσαρμοστώ στο δικό τους πολιτικοκομματικό σκεπτικό, κατηγορώντας με για συντηρητισμό (sic) κλπ, κλπ, κλπ. Με λυπεί το γεγονός. Όμως εγώ είμαι εγώ, έχω τις απόψεις μου αποκτημένες με πολύ κόπο για χρόνια κι ούτε αισθάνομαι βάρος στη συνείδηση για τις επιλογές μου ως στρατηγική και τακτικές. Τουναντίον, αισθάνομαι ελέυθερος με μια πληρότητα, που αυτοί δεν έχουν λόγω ανασφάλειας και μένους.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να βγει ο Παπανδρέου (παρότι τον ψήφισα τότε) με εκπρόσωπο Τύπου τον ξάδερφο του Ακατανόμαστου, κι έχοντας κάνει πρόταση βουλευτοποίησης της Άννας Ραγκούση- Νταλάρα (sic!!) κι όλο το Λαλιωτιστάν, της μαινόμενης νομενκλατούρας, Πανταγιάδων και άλλων τινών.
Κάτι σκοτεινό και νοσηρό συμβαίνει και εκτός αυτού εγώ θα ξαναβρεθώ στην εξορία και δεν είναι λειτουργικό προς το παρόν,
σημείωση: καθώς βγήκε Δήμαρχος ο Φασούλας στον Πειραιά, διώξαν αμέσως την κόρη μου από το δημοτικό Ράδιοφωνο του Πειραιά με το αρχιψεύδος ότι είναι διπλοθεσίτισσα, τάχαμ δουλεύει και στη Λυρική Σκηνή που η Ναταλί ούτε απ΄έξω δεν έχει περάσει. Είναι τα γνωστά προγκρόμ των Νταλαροπανταζιστών εναντίον ανθρώπων που έχουν αξία και που απλώς η παρουσία τους κατατροπώνει την πλαστή θέση των μέσα στο γίγνεσθαι της κοινωνίας.
Αυτά προς το παρόν.

Πρός Μαύρο γάτο

Δεν προσπαθώ σώνει και καλά να αποδείξω ότι οι Εβραίοι είναι Έλληνες. Άλλωστε πριν 10 χρόνια γράφοντας το "Κνωσόντας την Αλήθεια" ήμουνα φανατικά αντίθετος με το δόγμα ότι οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός του Θεού.
Μελετώντας όμως και καταδυώμενος μέσα σ΄ένα σχετικό βάθος της Ιστορίας, προς έκπληξή μου είδα τις ιστορικές πηγές και την αιτία που κρύβεται μέσα σ΄αυτό το δόγμα.
Η οικουμενικότητα είναι νομοτελιακό φαινόμενο και όχι χαρακτηριστικό μιάς φυλής και στη διάρκεια των αιώνων η οικουμενικότητα με την εντοπιότητα πότε αντιπαρατίθενται και πότε συνενώνονται.
Σε τούτη τη συγκυρία, ο πλανήτης μας προτρέπει να ξαναφωτίσουμε την οικουμενικότητα χωρίς να χάσουμε την εντοπιότητα.
Η οικουμενικότητα και η εντοπιότητα στο Ισραήλ, βρίσκονται σε σκληρή αντιπαράθεση αυτό τον καιρό. Σ΄αυτή την λεπτή αλληλουχία παρεμβαίνω με την προτροπή και τη θέληση της διαλεχτικής των πραγμάτων.
Ο Χόκινγκ επανέλαβε πρόσφατα ότι το ανθρώπινο είδος θα σωθεί μόνο άν μετοικίσει στο διάστημα. Συμφωνώ εν μέρει.
Παρατηρεί ήδη κανείς δύο διαφορετικούς πόλους ως προς αυτό το φουτουριστικό. Το Γκλόμπαλ Βίλλατζ και ο πλανήτης Γη που είναι η εντοπιότητα και το διάστημα που είναι το Γιουνιβέρσαλ. Ως προς αυτό, οτιδήποτε αφορά πλέον το Εβραϊκό φαινόμενο, ανήκει στη σφαίρα της Ιστορίας του πλανήτη. Και πάλι μέσα στο διάστημα θα γεννηθούν νέες εντοπιότητες με τις διαφορετικές κοινότητες και πάλι θα επαναληφθούν οι αντιπαραθέσεις μεταξύ του σχετικού και του απόλυτου.
Θέτω αυτή τη βάση πρός συζήτηση.
Χαριτολογώντας να πώ, ότι οι Μασάι δεν είναι Κινέζοι, αλλά οι Κινέζοι είναι Μασάι.

Αυτά για την ώρα

Κείμενο αναστάσιμο

Γειά σας και χρόνια πολλά. Πέρασαν πράγματι τρείς μήνες από το τελευταίο κείμενο στο παρόν blog. Ω! Τυφώνες γεγονότων παρέσυραν στέγη, μνήμη και ενίοτε και ευθύνη.
Πάντως και το βιβλίο "Εδώ είναι του Ρασούλη" κυκλοφόρησε εν Ελλάδι και το CD " Χούμους Σάπιενς και η μνήμη των κύκλων" κυκλοφόρησε και στο Ελλάντα, μα και στο Ισραήλ.
Δέκα λεπτά στο κανάλι "10" του Ισραήλ στις ειδήσεις και 4 ώρες στο κρατικό ράδιο της εν λόγω χώρας με συνεντεύξεις κτλ., δημιούργησαν μεσ΄τη μεγάλη Εβδομάδα το έλα να δείς. Αυτό που επιθυμούσα δηλαδή, σαν απαρχή δημιουργίας ενός νέου φαντασιακού και απαρχή της λύσης του Μεσανατολικού
Σαράντα χρόνια από την επιβολή της Χούντας, 70 από τη γέννηση του Μάνου Λοίζου. Όσοι ακούν τις εκπομπές μου κάθε Κυριακή στις 4 από το πρώτο πρόγραμμα στους 105,8, θα απόλαυσαν ρεσιτάλ ιδεολογικών κάτας, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του καράτε.
Γράφοντας το παρόν κείμενο ετοιμάζομαι για Κύπρο, για δυο συναυλίες στη Λευκωσία, το τσιφλίκι του Ακατανόμαστου. Και το ερώτημα τίθεται:
γιατί βγάζει δίσκο με αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο και βάζει τη φάτσα του απέξω και παίρνει την άδεια από τη θυγατέρα του αείμνηστου Μάνου να συμπεριλάβει τραγούδι από την οντισιόν για τα τραγούδια του Χικμέτ, ώστε να διαφημίζεται αυτό από τηλεοράσεως και βεβαίως να χρησιμοποιείται ώς άλλοθι του Ακατανόμαστου για το αντιστασιακό του προφίλ μιάς και τηλεδήλωσε ότι το αφιέρωμα στο Λοίζο ξεκινάει από το '68, ώστε φαίνεται ότι ο Δαλάρας ήτο από το '68 αριστεράντζα του κερατά;
Ήτο δε αυτός ο κανακάρης της Χούντας; Ονόμαζε τον Ιωαννίδη "πατέρα"; Και πώς κατέστη ούτος, ήρωας της Κύπρου, αφού ο Ιωαννίδης κατάστρεψε την Κύπρο;
Όλοι οι μηχανισμοί της κεντροαριστεράς καλύπτουν τον Ακατανόμαστο, βρίσκοντας σε αυτόν το αυθεντικό ήθος, ύφος και έθος τους;
Κι αν ο Δαλάρας υπήρξε χούντιος, πώς ακούγεται η φωνή του στο Πολυτεχνείο να λέει άσματα Αντιστάσεως; Είν' η Ελλάς ένα κουλουβάχατο;
Παντού καμπάνιες για τον αείμνηστο φίλο μου Μάνο Λοίζο και βέβαια τσιμουδιά για μένα που ήμουν ο επιστήθιος φίλος του και γράψαμε μαζί τα πιο αγαπημένα τραγούδια.
"Τίποτα δεν πάει χαμένο", γράφουν παντού στις αφίσσες. Σάμπως αυτοί που το κόλλησαν ξέρουν τι θέλω να πώ. "Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή , τ΄όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί".
Εγώ μόνο ξέρω τι εννοώ, γιατί εγώ το πράττω. Όμως η αναισχυντία έφτασε στο αποκορύφωμα.
Θα συνεχίσω σε επόμενο κείμενο λίαν συντόμως. Υπενθυμίζω ότι το "Χούμους Σάπιενς" κυκλοφορεί, ιδίως από τα "Metropolis" και τα βιβλία "Τι είδε ο Βουκεφάλας", "Εδώ είναι του Ρασούλη" και το "Οι Εβραίοι είναι Έλληνες-Κρήτες" από τον Ιανό και Κάκτο.
Υ.Γ. Αν το Στάτους εξακολουθεί να επιβραβεύει τα λαμόγια, τους αριβίστες και τους Εφιάλτες, σύντομα θα βουλιάξει σαν το "Σι- Ντάιαμοντ" και τότε η φριχτή πραγματικότης θα κοιμηθεί για πάντα στην αγκαλιά της αλήθειας. Αμήν και πότε.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί

Πολλά και διάφορα συνέβαλαν στο να απέχω από το blogspot για αρκετό καιρό. Συνδυασμός ακραίων καιρικών, ιστορικών και ψυχολογικών φαινομένων, έλαβε χώρα, καθώς, βέβαια, και η προσπάθεια να ολοκληρωθεί και να πραγματωθεί το βιβλίο στον Ιανό και το cd με το Γιεχούδα Πόλικερ.
Το πρώτο είναι πραγματικότητα. Το παρουσιάσαμε στις 17 Γενάρη, με τα δορυφορικά συστήματα της κρατικής ραδιοφωνίας σε πλανητική διάσταση και το συμβάν υπήρξε θετικότατο , καθώς ομολογούν και οι έχοντες παραστεί στη Σταδίου 24.
Ένα αρνητικό συμβάν υπήρξε το ότι δε μας εδόθη η άδεια εκ μέρους της κόρης του Μάνου Λοΐζου και της εταιρίας του κ. Σαμουήλ Μάτσα για να συμπεριλάβουμε ένα cd ντοκουμέντο ηχογραφημένο το 1976, από ένα έργο του Μάνου Λοΐζου, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, τραγουδησμένο από μένα και πεταμένο στα σκουπίδια του εργοστασίου Columbia για 30 ολόκληρα χρόνια. Η εταιρία μίλησε για περιουσιακό στοιχείο, η Μυρσίνη για ηθικό δικαίωμα και παρότι σώζουμε, με αυτό το ντοκουμέντο, ένα χαμένο τραγούδι του Μάνου και -επίσης- με αυτό το ντοκουμέντο φαίνεται καθαρά ότι ο Λοΐζος ήθελε εμένα να τραγουδήσω τα τραγούδια αυτά και δεν ήταν μια απλή οντισιόν, γιατί δεν ήταν πλέι μπακ και οι μουσικοί ήταν παρόντες στην ηχογράφηση -και επίσης υπάρχει μία στοιχειώδης ενορχήστρωση κι ένα στοιχειώδες ρεμίξιν στο υλικό αυτού του ντοκουμέντου. Επομένως και εταιρία και η κόρη του συνθέτη, έδρασαν ενάντια στη θέληση του Μάνου Λοΐζου και, ούτως ειπείν, προσέβαλαν και τη μνήμη του.
Ως προς αυτό θα επανέλθω.
Ένα δεύτερο συμβάν έλαβε χώρα αυτές τις ημέρες. Αναγκάστηκα να πληρώσω 3.500 ευρώ για μια καταδίκη του 2002, με αντίδικο τον τραγουδιστή Νταλάρα, προκειμένου η αστυνομία να μη δημιουργήσει κωλύματα στο να μου δοθεί το νέο διαβατήριο. Η δικαστική απόφαση-δυσφήμιση ήταν τελείως συμβατική, καθώς εγώ δεν παραβρέθηκα στη δίκη, αποφασισμένος να μην ξαναπάω
α. στα αθηναϊκά δικαστήρια και
β. ότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει στα χέρια της μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, από το κυρίως συμβάν του 1983, όπου ο τραγουδιστής Νταλάρας επεδίωξε να με πνίξει στα υπόγεια του Ολυμπιακού Σταδίου, στην περιβόητη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου.
Η Άσπα Σαββοπούλου έχει καταθέσει αυτή τη μαρτυρία, επομένως ο,τιδήποτε λέω απευθυνόμενος στην κοινή γνώμη είναι για να προστατέψω την κοινή λογική και την κοινή ηθική και, βεβαίως, το δημόσιο καλό, από τις προσπάθειες πασών των αριβιστών να επιβάλουν στην κοινωνία μία πλασματική, έως πλαστή ηθικοφάνεια, πηγάζουσα από την ιδιοτέλεια των. Και ως προς αυτό, θα επανέλθω με λεπτομέρειες.
Αυτά προς το παρόν.