ΚΡΙΣΗ με κεφαλαία

Να που ήρθε,τελικά, η κρίση. Μάλλον εμφανίστηκε. Και σαν προοίμιο και μικρό δείγμα γραφής, κάηκε το πελεκούδι. Τσουρουφλίστηκε το κέντρο της Αθήνας. Το μένος της νεολαίας στόχευσε την κατάχρηση και την υπερβολή. Η Αθήνα εφευρέτισσα του μέτρου, προ καιρού έχει καταστεί πρωτεύουσα της αμετροέπειας. Αυτοαναφλέγη. Διότι, ως μέγεθος, σε σχέση με τον πληθυσμό της υπόλοιπης Ελλάδας, είναι έκτρωμα. Μόνον στην Αθήνα θα μπορούσε να δρα η 17Ν για 35 χρόνια, χωρίς να συλληφθεί.
Πολλά λέγονται αυτές τις μέρες για τα τεκταινόμενα. Τα περισσότερα σάλτσες, φιλολογίες, ρητορείες, ανοησίες. Αν δεν παίρνεις σοβαρά υπόψη σου την παγκόσμια δυναμική της τριπλής κρίσης που έχει ξεσπάσει - πλανητικής, οικονομικής, κοινωνικής - λες κούφια λόγια κι ίσως να σπρεχάσεις εκ του πονηρού.
Πρέπει να πω εξαρχής ότι το κείμενο αυτό είναι του Αλέξη. Του Γρηγορόπουλου, γιατί Αλέξης είναι και ο Τσίπρας, Αλέξης είναι και ο Κούγιας και πάει λέγοντας.
Κάηκε η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, γιατί δε φύσηξε ο στρατηγός άνεμος, ή ο Βαρδάρης. Έχω γράψει και πει κι άλλες φορές:

Όταν ο Αρμαγεδων
θα σοδομεί τη Νέμεση
αυτό θα γίνεται my friend
με τη δική σου τη συναίνεση.

Αυτό που θα έχει, πραγματικά, διαστάσεις εποποιίας, θάναι μετά το Μάρτιο. Τώρα κάηκε κάπως η γούνα της Αθήνας. Αργότερα θα της κοπεί ο κώλος. Συν το ότι η Ελλάς ψάχνει να βρει να δανειστεί όπως-όπως. Η χώρα με τους πιο πλούσιους του κόσμου, είναι μια φτωχευμένη. Εκεί έγκειται μια σημαντική αντίφαση, η οποία κυοφορεί τη βία. Η βία και το αυγό του φιδιού κυοφορήθηκε και εκφράστηκε καθημερινά από τους ποικίλους μηχανισμούς, κρατικούς και ιδιωτίας, οι οποίοι δρουν εξ αφ εαυτών εις βάρος του πόπολο, που κι αυτό από την πλευρά του προσπαθεί, μέσω μιας κτηνώδους ασυνειδησίας να διαιωνιστεί και να βολευτεί χωρίς να θέλει να ξέρει ότι η άλγεβρα της ζωής και η διαλεχτική της ιστορίας φτιάνει κύκλους-κύκλους, φαύλους ή μη, και τώρα είμαστε όλοι μέσα στον απόλυτο φαύλο κύκλο, πλανητικό, εθνικό, προσωπικό, με τις ανελέητες τράπεζες να τηλεφωνούν κάθε 10 λεπτά, τσακίζοντας νεύρα και αξιοπρέπεια.
Ήταν αναπόφευκτη η βία ενάντια στην κρατική και τη βία των μηχανισμών. Η αλητεία έχει εγκαθιδρυθεί βαθιά στο ψαχνό αυτής της χώρας κι αυτό ήταν κόκκινο πανί για το ένστιχτο της νεολαίας, που δε διαθέτει διπλωματία πολιτικής, υποκρισία και υλική ιδιοτέλεια.
Τι μένει γενέσθαι; Δεν έχομε την πολυτέλεια του χρόνου για ζαμανφουτισμό. Θα ετοιμάσω ένα εγχειρίδιο του καλού σύγχρονου πολίτη, που βιώνει το κρεσέντο ως το 2012. Να καταγράψω την αντίληψή μου, παρ' ότι ξέρω ότι είμαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Καλό είναι που ο κοσμάκης, πιασμένος απ τα μαλλιά του, βλέποντας Λαζόπουλο, όμως είναι μιζέρια και αυτοκαταστροφή να πιάνεται ένας ολόκληρος λαός από έναν εντερτέινερ. Ο Λάκης είναι αντιφασίστας, όμως είναι παιδί του μάρκετινγκ. Δεν προτείνει κάτι, δεν ανατρέπει. Απλώς γυρίζει τα οπίσθια στους πολιτικούς.
Και η ορμή της νεολαίας καταλύει κάτι, δεν προτείνει το άλλο. Ο κουκουλοφόρος είναι επαναστατημένος, όχι επαναστάτης. Η βάση της δράσης του είναι στέρεη, παρότι βασίζει το χάος.
Το παρόν; Πάντα υπάρχει το αντίδοτο. Είναι σε μας και στον καθένα ξεχωριστά να το βρει, να το ενσαρκώσει, να το λυτρώσει.
Ναι, είναι δύσκολοι καιροί. Και πιο δύσκολοι για τους πρίγκιπες.
Τελειώνω με το εξής:

I have in mind
the whole mankind
I am the one,
the every one
who has in mind
the whole mankind.

Θα προσπαθήσω να είμαι κοντά στην επικοινωνία μας. Πρόβες και πυκνό πρόγραμμα συναυλιών με τον Ορφέα Περίδη κι ένας δίσκος με το Χρήστο Νικολόπουλο με τραγούδια αφορούντα όλ' αυτά, κι άλλα ντράβαλα, προσωπικής υφής και υγείας, με απομακρύνουν από μια πυκνή και αναγκαία αλληλογραφία μαζί σας.
Χαιρετώ κι ας μη ξεχνούμε:

Ο καλός ο καπετάνιος
στη φουρτούνα φαίνεται
κι ο σοφός ο καπετάνιος
στο κατάρτι δένεται.

ΥΓ. Προσπαθήσαμε κάτι λίγοι να διευθετήσουμε τα πράγματα ώστε να μην καταλήξουν στην τυφλή βία. Η λογική του καριόλη που έχει επικρατήσει στην επικράτεια, ίδιον των νεόπλουτων μικροαστών αρχοντοχωριατών, μπλόκαρε την αγαθή και ανιδιοτελή μας προσπάθεια. Θα προσπαθήσουν να μας φορτώσουν την αθλιότητά τους. Έχουν τη δύναμη.
Οι γαμάν είναι επικυρίαρχοι ακόμη. Εμείς δεν έχουμε ορμή και δε σπάμε τζάμια. Έχομε θέσεις, πείρα και οικονομία κινήσεων. Εν ονόματι του πλανήτη, οι υπεύθυνοι θα πληρώσουν το αντίτιμο. Κι όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι: "Έγκλημα και τιμωρία".

Θέματα κι αναθέματα

Το θέμα της «Κολούμπια» έκλεισε, η μνήμη παρεδόθη στον Δράκουλα, το έθνος εξατμίσθη από την απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού.
Καθόμασταν την περασμένη Πέμπτη στον προθάλαμο του ΚΑΣ για να μπούμε, για την ύστατη αντιπαράθεση με τον Σαμουήλ Μάτσα και την «Ιερά» εξέταση της επιτροπής και στην τηλεόραση δείχναν τον υπουργό Πολιτισμού ως κατάδικο. Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα δώσαμε την τελική μάχη για το τραγούδι, για το έθνος, για το ήθος, για τη μνήμη, για την τελευταία αξία –τουλάχιστον δώσαμε τη μάχη. Παρεδόθη το παν στον πανούργο επιχειρηματία.
Η Ελλάδα βούλιαξε στα σκατά της. Της άξιζε. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Γιατί ο καθένας ζει; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Κι όχι ρητορικό. Ο Μάτσας θα είναι πλουσιότερος, θα είναι ο Άλφας και ο Ωμέγας του νεοελληνικού πολιτισμού, ενώ η Άννα Ακατανόμαστου θα διοικεί τα Μέγαρα. Η λέξη «αίσχος» είναι μικρή για να εκφράσει το μέγεθος της καταστροφής.
Εγώ προσωπικά θα στείλω εξώδικα παντού. Δεν θέλω τ’ όνομά μου να αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ σ' αυτό το άντρο της αναισχυντίας. Ξέρω ότι κανείς άλλος δε θα το κάνει, γιατί κανείς στο Ελλαδιστάν δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, πάρεξ για το δόγμα: «μακριά απ΄ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι».
Ας βουλιάξουν όλα στα σκατά, μπας και ησυχάσουμε.
Επέρχεται η μείζονα καταστροφή κι αντί να ‘χουμε επίγνωση, τα ρουλεμάν των κρατικών μηχανισμών χαρίζουν τα πάντα στην κατρακύλα.
Έδωσα –και δίνω- εδώ και 30 χρόνια μάχες για να μην επικρατήσει η νοοτροπία Μάτσα. Και να που επικράτησε. Και με το Θεό και το Μαμωνά.
Οι ελληνικές μάζες κολυμπούν στα Αιγαία αμέριμνες, άσχετες, πεινασμένες για πολλαπλάσια.
Οι μάζες που κάνουν την ιστορία και τους ανήκει το λαϊκό τραγούδι, χέζουν και την ιστορία και το τραγούδι, προκειμένου να κατασπαράξουν ό,τι ποσοστιαίο υπάρξει. Κι αν δεν υπάρξει, τρων τις σάρκες τους και τα σκατά τους.
Οι εκφραστές και μεταχειριστές αυτών των προτάσεων θριαμβεύουν. Η πάσα καταστροφή είναι νίκη για τους λύκους. Οι αρχαίοι –και οι τωρινοί- Έλληνες σοφοί, δεν παίζουν ρόλο. Οι Ευαγγελάτοι και οι Μάτσες έχουν το πάνω χέρι. Η ελπίδα πέθανε τελευταία.
Η Ελλάδα δεν έχει πολιτιστική προοπτική. Δεν έχει πλοίο γι' αυτήν, δεν έχει οδό. Οι πολίτες της, απελπισμένοι κι αλαζόνες, μουρόχαβλοι κι αλαμπουρνέζοι, ζουν στην καραπουτσακλάρα τους.
Το σινάφι; Το πιο παρακμιακό μέρος της σάπιας πίττας είναι το καλλιτεχνιλίκι. Σ’ όλες τις περιπτώσεις ο καθείς έδειχνε τους όρχεις του, ή τον πρωκτό του, ανάλογα, και ιδού η πλήρης κατάπτωσις.
Μου ‘ρχεται να πω: Δε θέτε μία; Δε θέλω δύο. Στα παπάρια μου κι εμένα. Ό,τι καλό είχε αυτή η χώρα παρεδόθη στο μέγα Δράκουλα, που θα πίνει το αίμα κι από τα κέρινα ομοιώματα.
Ηττήθην. Συνετρίβην; Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Ίδωμεν. Αυτά προς το παρόν dears.

ΥΓ. Πριν δέκα μέρες πέθανε από ανακοπή ο μικρός μου αδελφός, Μηνάς. Την ώρα της κηδείας του ενεργοποιήθηκαν μέσα μου απίστευτοι μηχανισμοί και κάποιοι συγκρότησαν το σχέδιο «Μηνάς» για το οποίο μιλάω στις εκπομπές μου στο κρατικό ράδιο στους 105,8 και 88, Κυριακή στις 4 ώρα Ελλάδος για τους πέντε – έξι που την ακούνε –για το οποίο θα γράψω λίαν προσεχώς. Αυτές τις τρεις Κυριακές έχω καλεσμένο τον εξαίρετο κ. Ροβήρο Μανθούλη.
Πριν 10 μέρες η κόρη μου Ναταλί γέννησε τον Αλέξη (μη βιάζεστε να μου ευχηθείτε και γι' αυτό θα γράψω λίαν προσεχώς).
Τα πράγματα στροβιλίζονται ακατάπαυστα. Σαν μια πελώρια προπέλα που αναστατώνει τα λιμνάζοντα ύδατα. Το σκάφος στριφογυρνάει γύρω–γύρω σαν το «Θεόφιλος». Για ποια Ιθάκη; Για ποια νέα Αμερική;

Δεύτερο κείμενο

Δύο τάσεις υπήρχαν μέχρι προχθές, μέσα στην τραγουδοποιία, τα τελευταία 30 χρόνια, δύο πόλοι, δυο αντίθετες κατευθύνσεις: Η δική μου, ως δημιουργού και του Μάτσα ως επιχειρηματία (κι εγώ επιχειρηματίας είμαι, έχω επιχειρήματα). Κάποτε ως δυο ράγες, αλλά συχνά ως δυο δυνάμεις που επρόκειτο να συγκρουστούν καθορίζοντας τη μοίρα του ελληνικού τραγουδιού, που είναι η αιχμή του πολιτιστικού γίγνεσθαι της χώρας, άρα το δυνατότερο στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Το όραμα του Μάτσα ήταν και είναι να καπελώσει τα πάντα και να παρουσιαστεί ως ο εθνικός μεγιστάνας (ρε τον Σαμουήλ!) πασών των πολιτιστικών μας περιουσιών.
Στο Γραψαρχιδιστάν που ζούμε, μετά από κομπίνες και άλλα τινά, το πέτυχε.
Εγώ, που το όραμά μου ήταν και είναι ιδεολογικό, να ολοκληρώσουμε 200 ετών πεπραγμένα και να δούμε πού βρισκόμαστε ως έθνος, μνημειώνοντας εκεί στην Κολούμπια τις ιερές προσπάθειές μας, απότυχα και ηττήθην.
Ελλαδιστάν ώρα μηδέν. Καθώς βουλιάζουν όλα στο βούρκο, αντί να κάνομε μια ύστατη προσπάθεια ανόρθωσης, βουλιάξαμε στην κινούμενη άμμο. Η πλήρης καταστροφή. Θα το καταλάβει ο καθείς σύντομα. Όταν η πρωτεύουσα του Γραψαρχιδιστάν είναι έξι εκατομμύρια και η υπόλοιπη χώρα είναι πέντε, μόνον η παράνοια μπορεί να κατασκευάσει ισόβιους συσχετισμούς.
Εγώ ζω στη Σαλονίκη 17 χρόνια και προσπαθώ παντοίοις τρόποις να χουμε μια δεύτερη πόλη. Η Αθήνα αρνιέται, η Σαλονίκη αρνιέται. Πού να απευθυνθώ;
Δεν έχει πια προοπτική ο πυρήνας της χώρας. Υποβάθμισαν επίτηδες την ιερότητα του χώρου της Κολούμπια, το απομυθοποίησαν -όπως όλη τη χώρα και το τραγούδι της– για να τα καταστρατηγήσουν. Τ’ είναι αυτό που θα φτιάξουν; Ένα ΜΟΛ με ολίγη σάλτσα Μάτσα, μουσείο τάχαμ σε μια άκρη και το λαϊκό προσκύνημα το οποίο από τώρα προετοιμάζουν κάτι Κουνάδηδες κι άλλα διάσημα λαμόγια, θάναι για να γλείψουν τη σόλα του Μέγα Μάγιστρου Μάτσα –Ματσού ναούμ!- για να υπάρξει η απόλυτη σύγχυση και μέσα σ' αυτήν και να βγει και ήρωας και να κονομάει (μιλούν για ένα πρόγραμμα της Ευρώπης κατά το οποίο το ανοσιούργημα που θα φτιάξουν θα ΄ναι τάχατες πολιτιστικό κέντρο με Χόντο και Ζάρα κ.λπ. και θα πάρουν οι Μάτσες τα μπικικίνια της Ευρώπης και του πόπολο.
Το πόπολο σε φάση τριφασικής αφασίας θα τ’ οδηγήσουν κάθε τόσο να προσκυνήσει την πανουργία, την αναισχυντία, γιατί από τον πρωκτό μας τρώει και ζει το πόπολο, που στις διεθνείς του διαστάσεις είναι επτά δις, φράκαρε το κάθε προτσές της ανθρώπινης ιστορίας και τώρα οι Ματσέοι θα κάνουν στροφή προς το Διάστημα, κι εκεί θα ξεχυθεί το παγκόσμιο πόπολο για να καταστρέψει και τους γαλαξίες ως ακατανίκητο AIDS.
Προέρχομαι απ’ το πόπολο καθώς την περίοδο αυτή βασανίζομαι να πω λαϊκά στις μάζες αυτό που νοιώθω και πρέπει να πω και αντιφάσκω και τρώγω τις κάλτσες μου γιατί αγαπώ τον ποπολίσκο, αλλά τον σιχαίνομαι κι όλας. Όμως πρέπει να γίνω ψύχραιμος. Θέλουν οι μάζες να καταστραφούν; Με γεια τους με χαρά τους. Αυτές φτιάνουν την ιστορία, όμως δεν κατάλαβαν γρι. Ας πρόσεχαν. Ας ρώταγαν. Δεν μπορεί οι προφήτες να βγαίνουν ψώνια κι ο κάθε Πανταγιάς και Βαραβάς να εκλέγεται από τον όχλο και μετά να λεν ότι προδόθηκαν από το κράτος. Οι μάζες είναι άξιες της μοίρας τους.
Εγώ είπα πολλάκις για το που πάει το πράμα. Δεν πήγα στο υπουργείο Πολιτισμού ως γράφει η βρωμοφυλλάδα «Ελευθεροτυπία», για να πω για τις αναμνήσεις μου στην Κολούμπια. Είπα ότι θα χαθεί το έθνος αν δοθεί στον Καρπάθιο Μάτσα. ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!! Δεν πήγα για την πάρτη μου. Η βρωμοφυλλάδα από παλιά και φι χι ψι λόγους ήταν με το ματσέικο. Ακόμη και ο «αριστερός» Γιώργος Βότσης είχε γράψει ένα αισχρό άρθρο προτείνοντας επί τέλους την αναδοχή να την πάρει ο νοικοκύρης Μάτσας και να μολύνει με το ΜΟΛ τη μνήμη του παντός. Αφού τ’ άφησαν να ερημώσει ώστε να τ΄ απαξιώσουν ακόμη και τα ΚΚΕ, φέραν σαββατιάτικα κόντρα στους κανόνες της πολεοδομίας και της εβραϊκής θρησκείας τις μπουλντόζες για κατεδάφιση και τους γύφτους για το πλιάτσικο. Οι χυδαίοι πραγματιστές των επιτροπών κάναν την πάπια ψάρι και ο προκρούστης των σκοτεινών συμφερόντων το ΄δε μόνον ως τοίχους και βέβαια παράδωσαν ως τεχνολογικό παράγωγο ένα ιερό σημείο της Νέας Ελλάδας που μεταλλάχθη ραγδαία σε Γραψαρχιδιστάν, διότι ο αμοραλισμός των επιχειρηματιών (το χρήμα δεν έχει πατρίδα) επεβλήθη, καθώς και η παρακμή –παρακολούθηση στο Γιουροβίζιο άσματα γκρικ με γκρίκλις και με την πεποίθηση ότι είναι γκρικ.
Ο πολιτισμός ηττήθη βρωμοφυλλάδα Ελευθεροτυπία. Όχι εμείς που υποστηρίξαμε τις αναμνήσεις μας στην Κολούμπια. Ηττήθηκα εγώ που διαχειρίζομαι τη ζωντανή γλώσσα του καθημερινού Έλληνα και εφευρίσκω λέξεις, φράσεις, νοήματα, με την ελπίδα ότι ο κοινωνικός ιστός θα ξαναεπιστρέψει.
Εγώ δεν ακολούθησα την Ουτοπία. Ακολουθώ το ρεαλισμό και το μέγα πάθος. Εγώ ζω στην ψυχή μου και στην ψυχή των άλλων. Δεν ζω στην τσέπη μου και την τσέπη των άλλων.
Είναι μεγάλο το θέμα. Είναι εθνικό. Αν το έθνος δε θέλει να υφίσταται πια, πάω πάσο.
Δέχομαι την ήττα. Δε βάζω την ουρά στα σκέλια. Δεν κάθομαι στ’ αυγά μου. Όμως το ΚΚΕ να ξέρει αυτό που ζητά, την ανυπακοή, έχει συμβάλει κατά πολύ στην τελική καταστροφή. Δεν αγωνίστηκε, δεν είχε καθαρή θέση. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ. Λίγο το ΛΑΟΣ, μέσα στη Βουλή, για 10 λεπτά κάτι ψέλλισε κι ύστερα σιωπή.
Υπάρχουν λόγοι κι αιτίες για όλα αυτά. Εσύ που θα διαβάσεις τα κείμενα κι έχεις μέσα σου λίγο φως. Ψάξτα. Κι άμα τα βρεις, χαλάλι σου.

Σημειώσεις για το Blog

• Το παρόν blog και ιδίως εγώ προσωπικά, είμαστε συγκλονισμένοι από τα συμβαινόμενα στην Κίνα και το Μιανμάρ. Αν μπορώ να παραφράσω το άσμα του Ναζίμ Χικμέτ: Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται: «Αν η μισή μου καρδιά γιατρέ στην Κίνα βρίσκεται κι η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται».

• Είμαι στο Παρίσι για τα 40 χρόνια από το Μάη του ’68, όπου κι εγώ ήμουν εκεί. Όπως είπε και ο Κον Μπεντίντ: «Ηττηθήκαμε πολιτικά, όμως αλλάξαμε την κοινωνία».
  Φέρω ακόμα το πνεύμα του Μάη του ’68 μέσα στα νέα δεδομένα. Έδωσα δείγμα γραφής από το ΄78, όπου κυκλοφόρησε η «Εκδίκηση της Γυφτιάς», έγραψα και εξέδωσα το περιοδικό «Το ΑΒΓΟ» και έφερα από την Ινδία το εξαίρετο βιβλίο του Osho «Κρυμμένη Αρμονία – Ερμηνείες πάνω στις ρήσεις του Ηράκλειτου».
  Δεν ξέρω αν άλλαξα την ελληνική κοινωνία, όμως δημιουργήσαμε μια αχίλλεια πτέρνα στο σιδερένιο πέλμα του άθλιου πολιτισμικού κατεστημένου. Αναζητείται Πάρις, με τόξο μοιραίο.

• Συνεχίζω τις ραδιοφωνικές εκπομπές μου στον 105,8 και 88 στην Αθήνα, στο κρατικό ράδιο. Ωστόσο, οι Μάκης, Λάκης, Σάκης των μαζών, σαρώνουν το ενδιαφέρον. Μάσιβ Αττάκ!
  
  
  
• Το βιβλίο μου, που επανεκδόθηκε από τον Ιανό: «Ο Μεγάλος Αιρετικός: Θεόφιλος Καΐρης, έχει μια μικρή φάση. Και ως περιεχόμενο και ως βιογραφικό. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής γνωμοδότησε να γίνει ένα συμπόσιο για τον Καΐρη. Έγινε. Αντεπετέθηκαν ιερείς τινές, τους είδα στην τηλεόραση να σκούζουν κι είπα ότι άρα ο Καΐρης ήταν σωστός. Κι έτσι έμαθα για τον Καΐρη. Πήγα στην Άνδρο, διάβασα, διαλογίστηκα και, καθώς ήμουν θυμωμένος και βαθιά θλιμμένος έγραψα αυτό το βιβλίο με μια σχεδόν τεχνική ζεν. Κάθε μέρα έγραφα ένα κεφάλαιο πριν το Πάσχα το αναλογούν στην ημέρα των Παθών, χωρίς να ξέρω τη συνέχεια.
  Εν πάσει περιπτώσει, όταν το εξέδωσα πήγαν στην «ΑΥΓΗ» -που δούλευα παλιά- κι εκεί ήταν διευθυντής τότε, το ’86, ο Γιάνναρος, βουλευτής της Αριστεράς. Το και το, του είπα, ο Καΐρης που πολεμούσε τους Τούρκους, ο πνευματικός γίγας κλπ. Τίποτα. Δεν τον έπεισα. «Γράψε εσύ ένα δελτίο Τύπου και φέρτο».
  Καλά, του λέω, ένα δελτίου Τύπου για τον Καΐρη; (Σημειωτέον ότι ο αείμνηστος Γιάνναρος σπούδασε κούτβης στα ΤΕΙ του Στάλιν στη Μόσχα και γι αυτό μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν σε μία δεξίωση ο αείμνηστος Καραμανλής τον παίνεψε λέγοντας «είσαι καλός, είσαι καλός». Αν και "ο νεκρός δεδικαίωται", εντούτοις ο αείμνηστος Γιάνναρος ήταν κάλος σε σχέση με τον Καΐρη. Έγραψα κάτι, πήγα την άλλη μέρα, είπα στον κλητήρα να του πει και καθώς του ΄πε, ακούστηκε η φωνή του Γιάνναρου να ουρλιάζει: «Πες του ότι δεν είμαι εδώ»!
  Σ’ ένα χρόνο, ο επίσημος ιστορικός της Αριστεράς Τάσος Βουρνάς, έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο για τον Καΐρη, εκδόσεις Γκούτενμπεργκ (ο Γιώργος Δαρδανός, εκδότης κατάγεται από την Άνδρο, όπως κι ο Καΐρης).
  Λίγες μέρες πριν την παρουσίαση του βιβλίου μου στον Ιανό, παρ΄ότι εστάλησαν δελτία Τύπου παντού, η «Καθημερινή» (οι υπόλοιπες δεν έβαλαν τίποτα ως συνήθως) έβαλε, για να μου τη σπάσει, μισή σελίδα για το βιβλίο μιας ψυχολόγου για τον Καΐρη. Όμως εγώ πρώτα έγραψα γι' αυτόν και ρισκάρισα πολλά. Όμως αυτοί, βολεμένοι στον οντά του Αλαφούζου και στους μισθουλάκους τους, εκσφενδόνιζαν τόνους αλαζονικής σαντιγί και αποσιώπησης, στους ωχτρούς, που δεν είναι ελιτίστες και πέραν της ικανότητάς τους στο γράφειν, ανίκανοι στο ν' αποκτούν επίγνωση. Δηλαδή, μηδέν επί μηδέν, μηδέν.
  
  
  
• Την προηγούμενη βδομάδα, η εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή» είχε δύο συνεντεύξεις μου: Για το Μάη του ’68 και για το βιβλίο μου «Ο Μεγάλος Αιρετικός Θεόφιλος Καΐρης». Σε δύο διαφορετικά περιοδικά. Στο περιοδικό «Δίφωνο» που ανήκει, πλέον, εκεί που ανήκει κι ο Επενδυτής, πήραν από το blog τούτο το κειμενάκι γι΄ αυτά που συνέβησαν την Πρωτοχρονιά στα Γιαννιτσά και τα αναδημοσίευσαν. Αλλιώς ηχούν σ’ ένα blog κι αλλιώς σ’ ένα περιοδικό μαζικής κυκλοφορίας. Νομίζω.

• Πριν από κάποιες μέρες παρουσίασα στον Ιανό Αθήνας το βιβλίο για τον Καΐρη. Μια συζήτηση με τον ποιητή και υπεύθυνο για τα βιβλία του Ιανού και εκδότη, Γιώργο Χρονά.
  Δεν ήρθε ο κόσμος που περίμενα. Η παρουσίαση θέτει έναυσμα για συζήτηση για όλα, ιδίως τα θρησκειολογικά. Μου κάνει εντύπωση. Τα άτομα, μέσα στα συμβαινόμενα και το κρεσέντο των καταστροφών βάζουν την ουρά στα σκέλια, κάθονται στ' αυγά τους, βολεύονται στο υπάρχον και μούγκα στη στρούγκα. Ταυτίστηκε η Ελλάς με την Ορθόδοξη Εκκλησία και η διαρκής παρουσία και προβολή των αξιωματούχων της δημιουργούν ψυχολογική τρομοκρατία στους αποδέλοιπους που σκέπτονται κάπως αλλιώς.
  Είναι κι αυτός ένας ρατσισμός. Ένας ιερός ρατσισμός…

• Η μάζα κάνει την ιστορία, διακήρυξαν πολλοί εκπρόσωποί της. Ο ιστορικός, λοιπόν, άνθρωπος, διαφαίνεται ότι φράκαρε. Τουλάχιστον πάνω στον πλανήτη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το μόνον που του απομένει είναι το διάστημα. Το επ' άπειρον. Η μάζα κατά βάση είναι, ή έχει αποβεί, σ' ένα ασυνείδητο, διαρκώς πεινασμένο κτήνος, που καταπίνει πολλαπλάσια και χέζει πρακτικισμούς. Προέρχομαι από το μάζα, αλλά ως αναζητητής του ΕΥ βρίσκομαι κατά σατανική σύμπτωση στα εντόσθια του κήτους, ως άλλος Πινόκιο.
  Πρόσφατα, μέσα στον παροξυσμό των μαζών και των εκφραστών τους, βρέθηκα στο καναβάτσο. Έφαγε η μούρη μου χώμα.
  Ο φαύλος κύκλος προσπαθεί να με πείσει ότι έχει απόλυτο δίκιο.
  Οργανωμένο και ανοργάνωτο έγκλημα με σφίγγει σαν κροταλίας. Πασχίζω, πάσχων.
  Βαυκαλίζομαι ότι εκφράζω το αντίδοτο, όμως φευ! Τα πράγματα χειροτερεύουν. Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι. Κάτι ψελλίζω, αλλά σχεδόν ούτε ο ίδιος δεν τ’ ακούω:
  
  
  

  Ο καιρός μας είναι ζοφερός,
  τάδε έφη Ζερεφός.

  
  Στου κουφού την πόρτα, φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Κι όμως, πιστεύω στα αντίδοτα. Η πίστη, όμως, πράγματι σώζει;

• Οι Σκοπιανοί συνεχίζουν τις μπαρούφες τους. Ο πρωθυπουργίσκος τους πάει να μας βάλει τα τρία πόδια σ’ ένα παπούτσι. Ο τσιχλόφουσκας.
  Όμως ακούω ότι παρέες ακροδεξιών εδώ πέρα επιτίθενται σ’ οτιδήποτε φέρει το σήμα ή το όνομα «Μακεδονία». Αυτό δε λύνει το πρόβλημα.
  Προσπάθησα εδώ και δεκαετίες να πείσω τους Έλληνες Μακεδόνες να γυρίσουν μια ταινία για τον Αριστοτέλη και να πληρώσουν έναν αμερικάνο σκηνοθέτη και να το κάνει (οι Σκοπιανοί δεν βλέπω να δίνουν σημασία στον Αριστοτέλη, μόνον στον Αλέξανδρο, για να φαν από την αίγλη του –οι κλεφτοκοτάδες).
  Μια άλλη πρότασή μου ήταν να φτιαχτεί ένα άγαλμα στο έμπα της Θεσσαλονίκης: Ο Αλέξανδρος συνομιλων με τον Διογένη. Ο στρατηλάτης και ο φιλόσοφος. Με γράψαν στα παπάρια τους. Έχω γραφτεί σε πολλά παπάρια αυτών που ισχυρίζονται ότι είναι οι γαμάω. Όμως, ο πλανήτης γαμήθηκε, η προοπτική της ζωής μας σοδομήθηκε από όλους αυτούς που επί πλέον ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι των αρχαίων. Αρχίδια είναι. Αυτό δεν πάει να πει ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας, απόγονος και φαν του Αχιλλέα, του Ηρακλή, του Περσέα.
  Εμείς δεν ξέρουμε αν είμαστε στο Κιότο, ή εκτός Κιότο κι αν ο Κωνσταντίνος ήταν Έλλην ή Ρωμαίος.

• Όσο αφορά στον περιβόητο κλασσικό κλπ. αθλητισμό μας. Παρατηρούμε ότι το δόγμα «απ’ έξω κούκλα από μέσα πανούκλα»κάνει θραύση. Κερδίζει όλα τα χρυσά μετάλλια. Τι βγήκε λοιπόν και τι αποστάχτηκε από τους Ολυμπιακούς; De nada που λεν και οι Ισπανοί. Η τραγωδία συνεχίζεται. Βρέθηκε κι ο τράγος: ο Ιακώβου. Η ζωή μας διδάσκει. Ο παθών, όμως, νιξ μαθών. Οπότε υπάρχει φαύλος κύκλος μεσ’ στο φαύλο κύκλο. Και ουκ έσται τέλος. Διότι η Ελλαδίτσα αθάνατος εστί.

• Σε σχέση με τα πολιτιστικά προϊόντα και παράγωγα του υπογράφοντος: «Τα Δήθεν» είχε καταργηθεί από την εταιρία δίσκων «LYRA». Τώρα επανεκδίδονται. Μαζί με όλα τ’ άλλα που ανήκουν στη LYRA και EROS και τώρα ανήκουν στη Legend και το Alter.
  Επίσης επανεκδίδονται από τη Legend «Το Τραίνο Φτάνει Τελικά στην Κατερίνη» και το «Διπλά Σακατεμένος Πειρατής», αφού η Legend πήρε και τον «Σείριο», ιδρυθέντα από τον Μάνο Χατζιδάκι.
  Ρώτησα μέσω του Οδυσσέα Χατζόπουλου (ΚΑΚΤΟΣ) πόσα πούλησε το βιβλίο μου «ΟΙ Εβραίοι Είναι Έλληνες Κρήτες –Καλύτερα Αλαντίν Παρά Μουτζαχεντίν», αυτός, ο φίλος, απάντησε: «Στα έξι χρόνια από την έκδοσή του πούλησε 240 βιβλία». Έσκασα στα γέλια.
  Ίσως ο Οδυσσέας να ζοχαδιάστηκε, τώρα που συνεργάζομαι με τον Ιανό. Κι όμως, του υποσχέθηκα μια τριλογία.
  Θα δω πώς θα διευθετηθεί. Πάντως, ο Οδυσσέας, μαζί με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, βάφτισαν τον Αλβανό Τσενάι σε Οδυσσέα. Ο Κακτάρχης του έδωσε κάργα βιβλία από την αρχαία ελληνική γραμματεία, τον πίεσε να γίνει ελληναράς κι αυτός υπάκουσε. Όταν, όμως, ο Τσενάι τόλμησε να πάρει τη σημαία για την παρέλαση, ο Χατζόπουλος τον πήρε τηλέφωνο και τον απείλησε να μην την πάρει. Κουλουβάχατο γκρέκο.

• Μου είπαν από την ισραηλινή πρεσβεία ότι κι ο Ακατονόμαστος υπέγραψε κείμενο εναντίον της ύπαρξης του Ισραήλ που γιόρτασε τα 60 χρόνια από την ίδρυσή του. Μου είπαν ότι δε θα 'ναι καλοδεχούμενος, πλέον, στο Ισραήλ. Βεβαίως, ο Ακατονόμαστος ως γάτα, πρόλαβε και πήρε συναυλίες στο Ισραήλ, πήρε τα φράγκα και μην είδατε τον Παναγή. Όχι θα κάτσει.
  Μπορεί όμως αργότερα να υπογράψει ένα χαρτί για το τούμπαλιν. Όπου τον συμφέρει. Ζούμε στον κόσμο των συμφερόντων, οπότε… Καιροσκοπισμός; Κερδοσκοπισμός; Κύριος οίδε.
  
  
  
• Τουλάχιστον η Καλομοίρα έχει δικαίωμα να τραγουδά στ’ αμερικάνικα. Από την Αμερική ήλθε. Αμερικάνα είναι. Παράδειγμα: τα ελληνικά τα μιλά χάλια. Λίγο καλύτερα από τη Μαργαρίτα Παπανδρέου.
  Όσο για το Βγενόπουλο, αν ήταν Ευγενόπουλος θα ΄ταν, νομίζω, πιο in.

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος

• Ο καινούργιος χρόνος μπήκε ανώμαλα. Έπαιξα τρείς μέρες στα Γιαννιτσά, δύο μέρες τα Χριστούγεννα και μια παραμονή Πρωτοχρονιάς. Με είχαν προειδοποιήσει φίλοι να μην πάω. Δεν μπόρεσα να καταδικάσω μία ολόκληρη περιοχή κι ας είναι το σημείο μηδέν, γη ίσα με τη θάλασσα στο ίδιο λέβελ.
  Πρώτη μέρα κιόλας άρχισαν τα ντράβαλα με τους θαμώνες. Άλλος φώναζε την ώρα που παίζαμε το "Πότε Βούδας": - παίχτε ρε και κανά τραγούδι....! Άλλος μου πρότεινε μία ....μυτιά για ν΄ανέβω και κάτι βιδωμένοι ήλθαν στο τέλος στο καμαρίνι και απειλητικά μου είπαν: - άν έχεις κότσια ανέβα να παίξεις ένα θρακιώτικο γιατί είμαστε από τη Θράκη. Κάναν κάτι χειρονομίες, γίναμε μπίλιες. Το μαγαζί, ένα τεράστιο τύπου σκυλάδικο, με 35 γκαρσόνια με παπιγιόν, κάτι φουσκωτούς κλπ. Το μαγαζί υποσχέθηκε να με προφυλάξει. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ανέβαινε ο μαίτρ της σάλας στο πάλκο απειλώντας να παίξουμε σκυλάδικα που τα ζητούσε μια παρέα μεθυσμένων. Ήμουν στο καμαρίνι για ξεκούραση. Ήρθε ο μπουζουκτσής μπαϊλντισμένος, ήρθε πίσω του κι ο Κώστας ο μαίτρ βρίζοντας: - πούναι αυτός; - τι συμβαίνει, ρωτώ. - σηκώνεται ο κόσμος να χορέψει και τον καθίζετε κάτω! -Εμείς; Τον κόσμο; απόρρησα , μ΄ανέβηκε η πίεση και το αίμα στο κεφάλι. Το όνομα του μαγαζιού "Ζεύξις ονείρων".
  Ουρλιάζοντας και βρίζοντας ο μαίτρ χτύπησε την πόρτα πίσω φωνάζοντας :- Δεν θα φύγετε από δω μέσα! Μετά, ουρλιαχτά με την υπεύθυνη του γραφείου. Ζήτησα να φωνάξει την Αστυνομία και τον υπεύθυνο του γραφείου. Μου ακούστηκε: -δεν θα φύγετε από εδώ ζωντανοί! Ένοιωσα ξαφνικά σαν μεσ΄στη φάκα. Δεκαεφτά χρόνια στη Μακεδονία δεν μου΄χει ξανατύχει. Με είχαν προειδοποιήσει. Παραλίγο εγκεφαλικό. Ανέβηκα στη συνέχεια στο πάλκο, πήρα το ιδεολογικό μου ύφος και είπα στους θαμώνες ότι εμένα το συμφέρον μου είναι να ζω στην Αθήνα. Όμως ζω στη Μακεδονία γιατί υπάρχει πολλαπλό πρόβλημα κλπ,κλπ,κλπ. Ο κόσμος χειροκρότησε. Είπα και για τον υποψήφιο εκτελεστή μας. Έκανα την καρδιά μου πέτρα . Τέλειωσα το πρόγραμμα όπως-όπως, είχε ξημερώσει πρώτη Γενάρη. Είπα να βάλουν το μεροκάματό μου εκεί που ήξεραν κι έφυγα.
  
  
• Στις 14 Φλεβάρη του ΄68 από την Πάτρα, έφευγα για πρώτη φορά από την Ελλάδα. Πάτρα - Πρίντεζι - Ρώμη. Περμέσσο και εσπρέσσο είναι τα δύο στοιχεία που σφήνωσαν στ΄ αντανακλαστικά μου. Η έννοια της ελευθερίας. Δεύτερον, ότι μου κράτησαν - τότε- το συνάλλαγμά μου κι ήμουν άνευ χρήμα. Το ΚΚ Ιταλίας είχε μια πανσιόν που φιλοξενούσε χαΐνηδες εξ Ελλάδος, εκεί πήγα κι έμεινα με το φίλο Φώντα Λάδη κι άλλους Έλληνες. Καμμιά βδομάδα. Μετά έφυγα για Λονδίνο όπου έμεινα ακριβώς 6 χρόνια. Εντελώς συμπτωματικά και κατά διαταγή του κόμματος, επέστρεψα στην Ελλάδα ακριβώς 14 Φλεβάρη του ΄74 κλπ, κλπ.
  Μετά από 40 χρόνια απεφάσισα να κάνω το ίδιο ταξίδι. Είπα και σ΄ένα φίλο άν ήθελε να΄ρθει, ήρθε και πήγαμε Πάτρα 14 Φλεβάρη του 2008. Πήραμε το πλοίο και πήγαμε Πρίντεζι, Μπάρι (με ταξί εκεί για να πάρουμε το τραίνο) και ντουγρού για Ρώμη. Μείναμε τρεις μέρες. Εξαίσιος καιρός ενώ στην Αθήμα χιόνιζε.
  Στην επιστροφή είχε τζόγο. Η Ολυμπιακή δεν πέταγε, όμως μας λέγαν να πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο. Άρχισε το πηγαιν΄έλα με κόστος 300 ευρώ γιατί ξανακοιμόμαστε στη Ρώμη. Οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής ανίκανοι, αδιάφοροι, αχαρακτήριστοι. Έβρισα τον έναν που είχε και ιταλική προφορά. Μας μετέτρεψαν καμμιά εκατοστή ρωμιούς σε όχλο, διότι αντί να μας βρούν θέσεις σε όλους, μας πέταξαν στον κάδο της Αλιτάλια: όποιος βγει πρώτος, όποιος σπρώξει, όποιος γλύψει, να πάρει το stand by. Αίσχος! Κι αυτό γιατί η Ολυμπιακή είναι ανταγωνιστική με την Aegean και με την Lufthansa κλπ.
  Εγώ δεν είχα πρεμούρα να γυρίσω. Έκλεινα ένα μείζονα κύκλο και κάθε τι ανήκε στην αρχινούμενη αυτοβιογραφία μου. Αγόρασα και δέκα αγαπημένους ιταλικούς δίσκους κι έπαιξα στην εκπομπή μου, αλλά το γκλαν του ταξιδιού μου ήταν όταν 17 Φλεβάρη καθόμασταν στη λιόλουστη πλατεία Campo di fiori αλλά δεν είχαμε πάρει πρέφα τίνος ήτο το ψηλό άγαλμα στη μέση της πλατείας. Ωσπου άρχισαν να΄ρχονται άνθρωποι πολλοί με πλακάτ που γράφαν: " Η αθεΐα θα σώσει τον κόσμο", "ούτε κράτος, ούτε Θεός", κλπ. Ήρθαν και καραμπινιέροι. Άρχισαν κάποιοι να βγάζουν λόγους μπροστά στο άγαλμα και να καταθέτουν στεφάνια. Συγκινήθηκα κι όταν πλησίασα στους πάγκους να δω τι βιβλία ήταν αυτά και περί τίνος επρόκειτο, είδα ότι επρόκειτο για τον μεγάλο στοχαστή - ανθρωπιστή Τζορντάνο Μπρούνο, που 17 Φλεβάρη το 1600 η Ιερά Εξέταση τον έκαψε στην πυρά γιατί οραματίστηκε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Πήρα κάτι αφίσσες ενθύμιο κι ότι ενθυμούμαι περισσότερο απ΄το ταξίδι μου 40 χρόνια μετά ήταν αυτό που με νοηματοδότησε.
  Γυρίσαμε με την Aegean. Παίρνομε την Ολυμπιακή για να την υπερασπιστούμε κι αυτή μας γυρίζει τα οπίσθια. Την καταστρέφουν από μέσα. Ο Θεός να την λυπηθεί.
  
  
• Την Τσικνοπέμπτη έπαιξα στην πλατεία Αριστοτέλους. Ηταν γεγονός. Φωτογραφήθημεν και με τον Παπαγεωργόπουλο. Παρ΄ότι το ζήτησα και το αποδέχτηκαν, είχα ντεμί σαιζόν ψυχολογία. Γι' αυτό φαίνεται παραφωνούσα όσο ποτέ. Όμως 5000 άνθρωποι ευχαριστήθηκαν κι ας άρχισαν τα κους-κους κι οι γκρίνιες της κεντρο αριστεράς ότι πρόδωσα τα ιδεώδη στους οχτρούς. Ουσιαστικά πήγα εκεί για να δηλώσω ακόμη μια ότι εδώ δεν είναι το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη. Και βέβαια είπα: Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι ελληνική. Κάποιοι φίλοι στραβομουτσούνιασαν. Ας είναι. Σχεδόν 20 χρόνια έκανα και κάνω ό,τι μπόρεσα να προετοιμάσω την πόλη ν΄αναλάβει το ρόλο της. Αυτό το νόημα είχε και ο κωδικός
  "Βαλκανιζατέρ". Αν είχε πραγματοποιηθεί το όραμά μου με κέντρο ένα μίνι βαλκανικό κοινοβούλιο, παρ΄όλα τα ντράβαλα, δεν θα΄χαμε τώρα τα ρεζιλίκια που βιώνουμε.
  Αν είχα πραγματοποιήσει τ΄ όραμά μου στη Μέση Ανατολή δεν θα΄χαμε φτάσει σε τόσο θάνατο και μαύρο αδιέξοδο. Συζητώ όμως με κάθε πλευρά για να εισβάλω πολιτισμικά και στη Γάζα και στα Σκόπια. Χωρίς εμένα και αυτά που πρεσβεύω, δεν πρόκειται να λυθεί τίποτα.
  Γιατί έχω εμπιστοσύνη στον OSHO που είπε ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην ύπαρξη.
  Έξι του Μάρτη τον συνέλαβαν και τον απέλασαν.
  Έξι του Μάρτη συνήλθαν οι υπουργοί του ΝΑΤΟ.
  Έξι του Μάρτη είχε πεθάνει η Μερκούρη, που δεν μεσολάβησε για να μην μπουζουριάσουν τον Ινδό Δάσκαλο με το οικουμενικό όραμα. Τον OSHO, που έδινε πρωτοκαθεδρία στις γυναίκες, που γιόρτασαν παγκοσμίως στις 8 του Μάρτη.
  Έξι Μάρτη υπήρξε και το Κιλελέρ 100 σχεδόν χρόνια πριν.
  Έξι Μάρτη έγινε χαμός στη Γάζα και την Ιερουσαλήμ.
  Έξι Μάρτη άρχισαν οι διακοπές στη ΔΕΗ.
  Έξι Μάρτη τινάχτηκε η τιμή του πετρελαίου.
  Περίπου έξι Μάρτη βγήκε ο νέος Πρόεδρος στη Ρωσσία, ίδιος ακριβώς με τον Πούτιν. Όταν περπατούν οι δυό τους έχει μεγάλη φάση. Σαν να΄ναι δίδυμοι. Ιδιότυπο περπάτημα, κοντούληδες αλλά ισχυροί άνδρες.
  Κάτι γίνεται στον κόσμο. Ίδωμεν.
  Μαζί με την τιμή του πετρελαίου ανέβηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ έγινε.....Τσιπράδικο. Έχομε πολιτική παλινδρόμηση.
  Όσον αφορά τα Σκόπια έπρεπε προ πολλού να τους κάναμε πολιτισμική εισβολή. Αφήσαμε τους επιχειρηματίες μας με το γνωστό τους αμοραλισμό και το δόγμα: "το χρήμα δεν έχει πατρίδα", να καταπιεί κάθε δεοντολογία και αίσθηση πατριωτισμού. Τώρα τρέχομε και δεν προλαβαίνομε. Δήλωσα δημόσια ότι έπρεπε -και πρέπει- ο Καραμανλής, εκτός του Ρουσόπουλου, τους διπλωμάτες και τους επιχειρηματίες, να παίρνει και εμένα για να τους ξεκαυκαλιάζω, διότι εγώ ομιλώ για τον πολιτισμικό πολιτισμό και το εννοώ.
  
  
• Σε λίγες μέρες επανεκδίδεται από τον Ιανό το βιβλίο μου "Ο Μεγάλος αιρετικός Θεόφιλος Καΐρης". Ήταν μια άμεση απάντηση στο στάτους για τη βάρβαρη σύλληψη και απέλαση του πνευματικού Δάσκαλου OSHO στις 6 Μάρτη 1986.
  Η πλάκα είναι ότι έμαθα για τον Καΐρη όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής παρότρυνε τους ιθύνοντες να κάνουν ένα συμπόσιο για τον Καΐρη στην Άνδρο. Βγήκαν τότε Ιερείς και Δεσποτάδες και κατέκριναν τον Καΐρη κλπ, κλπ. Άλλο που δεν ήθελα. Πήγα αμέσως στην Άνδρο, έμαθα, σκέφτηκα, διαλογίστηκα και άρχισα να γράφω το βιβλίο. Δεκατέσσερις μέρες πριν το Πάσχα - μετά τις 6 Μάρτη του 1986. Κάθε μέρα κι ένα κεφάλαιο, π.χ Μεγάλη Δευτέρα περιγράφω τη Μεγάλη Δευτέρα και ούτω καθεξής. Λογοτεχνικά δεν ξέρω που στέκει, όμως το έγραψα με πάθος και πόνο. Σε πολλούς άρεσε.
  
  
• Θα ήθελα μια χάρη. Ο καθείς ας πάρει ένα άσπρο πανί και στη μέση ας βάλει - όπως θέλει - το χάρτη των Βαλκανίων για να 'χει μια σημαία των Βαλκανίων.
  Επίσης σ΄ένα άσπρο πανί βάλτε την Υδρόγειο για να΄χετε μια σημαία του πλανήτη.
  Επίσης, όποιος γνωρίζει έναν Παλαιστίνιο, βάλτε τον να μάθει την ιστορία της Μεσογείου, ειδικά της Κρήτης.
  Ενίσχυση του αντανακλαστικού της ιστορικής καταγωγής τουλάχιστον του ονόματος Παλαιστίνιος (Φιλισταίος), ώστε να μην δύναται η φονταμενταλιστική επιρροή από το Ιράν να΄χει το μονοπώλιο στο φαντασιακό τους.
  Όσον αφορά το φίλο που έγραψε πικρόχολα προς υπεράσπιση του Ακατανόμαστου, προσεχώς θα δημοσιεύσω τα πρακτικά από τις δίκες ώστε να φανεί γιατί αυτός ο Α. έπρεπε να΄ναι στη φυλακή λόγω ψευδορκίας κατά συρροή.
  Θα προσπαθήσω να επανέλθω όσο πιο σύντομα γίνεται.
  Υ.Γ . Ζω πάντα στην κόψη του ξυραφιού. Και ο νοών νοήτω.