Το θέμα της «Κολούμπια» έκλεισε, η μνήμη παρεδόθη στον Δράκουλα, το έθνος εξατμίσθη από την απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού.
Καθόμασταν την περασμένη Πέμπτη στον προθάλαμο του ΚΑΣ για να μπούμε, για την ύστατη αντιπαράθεση με τον Σαμουήλ Μάτσα και την «Ιερά» εξέταση της επιτροπής και στην τηλεόραση δείχναν τον υπουργό Πολιτισμού ως κατάδικο. Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα δώσαμε την τελική μάχη για το τραγούδι, για το έθνος, για το ήθος, για τη μνήμη, για την τελευταία αξία –τουλάχιστον δώσαμε τη μάχη. Παρεδόθη το παν στον πανούργο επιχειρηματία.
Η Ελλάδα βούλιαξε στα σκατά της. Της άξιζε. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Γιατί ο καθένας ζει; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Κι όχι ρητορικό. Ο Μάτσας θα είναι πλουσιότερος, θα είναι ο Άλφας και ο Ωμέγας του νεοελληνικού πολιτισμού, ενώ η Άννα Ακατανόμαστου θα διοικεί τα Μέγαρα. Η λέξη «αίσχος» είναι μικρή για να εκφράσει το μέγεθος της καταστροφής.
Εγώ προσωπικά θα στείλω εξώδικα παντού. Δεν θέλω τ’ όνομά μου να αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ σ' αυτό το άντρο της αναισχυντίας. Ξέρω ότι κανείς άλλος δε θα το κάνει, γιατί κανείς στο Ελλαδιστάν δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, πάρεξ για το δόγμα: «μακριά απ΄ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι».
Ας βουλιάξουν όλα στα σκατά, μπας και ησυχάσουμε.
Επέρχεται η μείζονα καταστροφή κι αντί να ‘χουμε επίγνωση, τα ρουλεμάν των κρατικών μηχανισμών χαρίζουν τα πάντα στην κατρακύλα.
Έδωσα –και δίνω- εδώ και 30 χρόνια μάχες για να μην επικρατήσει η νοοτροπία Μάτσα. Και να που επικράτησε. Και με το Θεό και το Μαμωνά.
Οι ελληνικές μάζες κολυμπούν στα Αιγαία αμέριμνες, άσχετες, πεινασμένες για πολλαπλάσια.
Οι μάζες που κάνουν την ιστορία και τους ανήκει το λαϊκό τραγούδι, χέζουν και την ιστορία και το τραγούδι, προκειμένου να κατασπαράξουν ό,τι ποσοστιαίο υπάρξει. Κι αν δεν υπάρξει, τρων τις σάρκες τους και τα σκατά τους.
Οι εκφραστές και μεταχειριστές αυτών των προτάσεων θριαμβεύουν. Η πάσα καταστροφή είναι νίκη για τους λύκους. Οι αρχαίοι –και οι τωρινοί- Έλληνες σοφοί, δεν παίζουν ρόλο. Οι Ευαγγελάτοι και οι Μάτσες έχουν το πάνω χέρι. Η ελπίδα πέθανε τελευταία.
Η Ελλάδα δεν έχει πολιτιστική προοπτική. Δεν έχει πλοίο γι' αυτήν, δεν έχει οδό. Οι πολίτες της, απελπισμένοι κι αλαζόνες, μουρόχαβλοι κι αλαμπουρνέζοι, ζουν στην καραπουτσακλάρα τους.
Το σινάφι; Το πιο παρακμιακό μέρος της σάπιας πίττας είναι το καλλιτεχνιλίκι. Σ’ όλες τις περιπτώσεις ο καθείς έδειχνε τους όρχεις του, ή τον πρωκτό του, ανάλογα, και ιδού η πλήρης κατάπτωσις.
Μου ‘ρχεται να πω: Δε θέτε μία; Δε θέλω δύο. Στα παπάρια μου κι εμένα. Ό,τι καλό είχε αυτή η χώρα παρεδόθη στο μέγα Δράκουλα, που θα πίνει το αίμα κι από τα κέρινα ομοιώματα.
Ηττήθην. Συνετρίβην; Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Ίδωμεν. Αυτά προς το παρόν dears.
ΥΓ. Πριν δέκα μέρες πέθανε από ανακοπή ο μικρός μου αδελφός, Μηνάς. Την ώρα της κηδείας του ενεργοποιήθηκαν μέσα μου απίστευτοι μηχανισμοί και κάποιοι συγκρότησαν το σχέδιο «Μηνάς» για το οποίο μιλάω στις εκπομπές μου στο κρατικό ράδιο στους 105,8 και 88, Κυριακή στις 4 ώρα Ελλάδος για τους πέντε – έξι που την ακούνε –για το οποίο θα γράψω λίαν προσεχώς. Αυτές τις τρεις Κυριακές έχω καλεσμένο τον εξαίρετο κ. Ροβήρο Μανθούλη.
Πριν 10 μέρες η κόρη μου Ναταλί γέννησε τον Αλέξη (μη βιάζεστε να μου ευχηθείτε και γι' αυτό θα γράψω λίαν προσεχώς).
Τα πράγματα στροβιλίζονται ακατάπαυστα. Σαν μια πελώρια προπέλα που αναστατώνει τα λιμνάζοντα ύδατα. Το σκάφος στριφογυρνάει γύρω–γύρω σαν το «Θεόφιλος». Για ποια Ιθάκη; Για ποια νέα Αμερική;
Δεύτερο κείμενο
Καθόμασταν την περασμένη Πέμπτη στον προθάλαμο του ΚΑΣ για να μπούμε, για την ύστατη αντιπαράθεση με τον Σαμουήλ Μάτσα και την «Ιερά» εξέταση της επιτροπής και στην τηλεόραση δείχναν τον υπουργό Πολιτισμού ως κατάδικο. Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα δώσαμε την τελική μάχη για το τραγούδι, για το έθνος, για το ήθος, για τη μνήμη, για την τελευταία αξία –τουλάχιστον δώσαμε τη μάχη. Παρεδόθη το παν στον πανούργο επιχειρηματία.
Η Ελλάδα βούλιαξε στα σκατά της. Της άξιζε. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Γιατί ο καθένας ζει; Αυτό είναι ένα ερώτημα. Κι όχι ρητορικό. Ο Μάτσας θα είναι πλουσιότερος, θα είναι ο Άλφας και ο Ωμέγας του νεοελληνικού πολιτισμού, ενώ η Άννα Ακατανόμαστου θα διοικεί τα Μέγαρα. Η λέξη «αίσχος» είναι μικρή για να εκφράσει το μέγεθος της καταστροφής.
Εγώ προσωπικά θα στείλω εξώδικα παντού. Δεν θέλω τ’ όνομά μου να αναφέρεται ΠΟΥΘΕΝΑ σ' αυτό το άντρο της αναισχυντίας. Ξέρω ότι κανείς άλλος δε θα το κάνει, γιατί κανείς στο Ελλαδιστάν δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, πάρεξ για το δόγμα: «μακριά απ΄ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι».
Ας βουλιάξουν όλα στα σκατά, μπας και ησυχάσουμε.
Επέρχεται η μείζονα καταστροφή κι αντί να ‘χουμε επίγνωση, τα ρουλεμάν των κρατικών μηχανισμών χαρίζουν τα πάντα στην κατρακύλα.
Έδωσα –και δίνω- εδώ και 30 χρόνια μάχες για να μην επικρατήσει η νοοτροπία Μάτσα. Και να που επικράτησε. Και με το Θεό και το Μαμωνά.
Οι ελληνικές μάζες κολυμπούν στα Αιγαία αμέριμνες, άσχετες, πεινασμένες για πολλαπλάσια.
Οι μάζες που κάνουν την ιστορία και τους ανήκει το λαϊκό τραγούδι, χέζουν και την ιστορία και το τραγούδι, προκειμένου να κατασπαράξουν ό,τι ποσοστιαίο υπάρξει. Κι αν δεν υπάρξει, τρων τις σάρκες τους και τα σκατά τους.
Οι εκφραστές και μεταχειριστές αυτών των προτάσεων θριαμβεύουν. Η πάσα καταστροφή είναι νίκη για τους λύκους. Οι αρχαίοι –και οι τωρινοί- Έλληνες σοφοί, δεν παίζουν ρόλο. Οι Ευαγγελάτοι και οι Μάτσες έχουν το πάνω χέρι. Η ελπίδα πέθανε τελευταία.
Η Ελλάδα δεν έχει πολιτιστική προοπτική. Δεν έχει πλοίο γι' αυτήν, δεν έχει οδό. Οι πολίτες της, απελπισμένοι κι αλαζόνες, μουρόχαβλοι κι αλαμπουρνέζοι, ζουν στην καραπουτσακλάρα τους.
Το σινάφι; Το πιο παρακμιακό μέρος της σάπιας πίττας είναι το καλλιτεχνιλίκι. Σ’ όλες τις περιπτώσεις ο καθείς έδειχνε τους όρχεις του, ή τον πρωκτό του, ανάλογα, και ιδού η πλήρης κατάπτωσις.
Μου ‘ρχεται να πω: Δε θέτε μία; Δε θέλω δύο. Στα παπάρια μου κι εμένα. Ό,τι καλό είχε αυτή η χώρα παρεδόθη στο μέγα Δράκουλα, που θα πίνει το αίμα κι από τα κέρινα ομοιώματα.
Ηττήθην. Συνετρίβην; Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα. Ίδωμεν. Αυτά προς το παρόν dears.
ΥΓ. Πριν δέκα μέρες πέθανε από ανακοπή ο μικρός μου αδελφός, Μηνάς. Την ώρα της κηδείας του ενεργοποιήθηκαν μέσα μου απίστευτοι μηχανισμοί και κάποιοι συγκρότησαν το σχέδιο «Μηνάς» για το οποίο μιλάω στις εκπομπές μου στο κρατικό ράδιο στους 105,8 και 88, Κυριακή στις 4 ώρα Ελλάδος για τους πέντε – έξι που την ακούνε –για το οποίο θα γράψω λίαν προσεχώς. Αυτές τις τρεις Κυριακές έχω καλεσμένο τον εξαίρετο κ. Ροβήρο Μανθούλη.
Πριν 10 μέρες η κόρη μου Ναταλί γέννησε τον Αλέξη (μη βιάζεστε να μου ευχηθείτε και γι' αυτό θα γράψω λίαν προσεχώς).
Τα πράγματα στροβιλίζονται ακατάπαυστα. Σαν μια πελώρια προπέλα που αναστατώνει τα λιμνάζοντα ύδατα. Το σκάφος στριφογυρνάει γύρω–γύρω σαν το «Θεόφιλος». Για ποια Ιθάκη; Για ποια νέα Αμερική;
Δεύτερο κείμενο
Δύο τάσεις υπήρχαν μέχρι προχθές, μέσα στην τραγουδοποιία, τα τελευταία 30 χρόνια, δύο πόλοι, δυο αντίθετες κατευθύνσεις: Η δική μου, ως δημιουργού και του Μάτσα ως επιχειρηματία (κι εγώ επιχειρηματίας είμαι, έχω επιχειρήματα). Κάποτε ως δυο ράγες, αλλά συχνά ως δυο δυνάμεις που επρόκειτο να συγκρουστούν καθορίζοντας τη μοίρα του ελληνικού τραγουδιού, που είναι η αιχμή του πολιτιστικού γίγνεσθαι της χώρας, άρα το δυνατότερο στοιχείο της ταυτότητάς μας.Το όραμα του Μάτσα ήταν και είναι να καπελώσει τα πάντα και να παρουσιαστεί ως ο εθνικός μεγιστάνας (ρε τον Σαμουήλ!) πασών των πολιτιστικών μας περιουσιών.
Στο Γραψαρχιδιστάν που ζούμε, μετά από κομπίνες και άλλα τινά, το πέτυχε.
Εγώ, που το όραμά μου ήταν και είναι ιδεολογικό, να ολοκληρώσουμε 200 ετών πεπραγμένα και να δούμε πού βρισκόμαστε ως έθνος, μνημειώνοντας εκεί στην Κολούμπια τις ιερές προσπάθειές μας, απότυχα και ηττήθην.
Ελλαδιστάν ώρα μηδέν. Καθώς βουλιάζουν όλα στο βούρκο, αντί να κάνομε μια ύστατη προσπάθεια ανόρθωσης, βουλιάξαμε στην κινούμενη άμμο. Η πλήρης καταστροφή. Θα το καταλάβει ο καθείς σύντομα. Όταν η πρωτεύουσα του Γραψαρχιδιστάν είναι έξι εκατομμύρια και η υπόλοιπη χώρα είναι πέντε, μόνον η παράνοια μπορεί να κατασκευάσει ισόβιους συσχετισμούς.
Εγώ ζω στη Σαλονίκη 17 χρόνια και προσπαθώ παντοίοις τρόποις να χουμε μια δεύτερη πόλη. Η Αθήνα αρνιέται, η Σαλονίκη αρνιέται. Πού να απευθυνθώ;
Δεν έχει πια προοπτική ο πυρήνας της χώρας. Υποβάθμισαν επίτηδες την ιερότητα του χώρου της Κολούμπια, το απομυθοποίησαν -όπως όλη τη χώρα και το τραγούδι της– για να τα καταστρατηγήσουν. Τ’ είναι αυτό που θα φτιάξουν; Ένα ΜΟΛ με ολίγη σάλτσα Μάτσα, μουσείο τάχαμ σε μια άκρη και το λαϊκό προσκύνημα το οποίο από τώρα προετοιμάζουν κάτι Κουνάδηδες κι άλλα διάσημα λαμόγια, θάναι για να γλείψουν τη σόλα του Μέγα Μάγιστρου Μάτσα –Ματσού ναούμ!- για να υπάρξει η απόλυτη σύγχυση και μέσα σ' αυτήν και να βγει και ήρωας και να κονομάει (μιλούν για ένα πρόγραμμα της Ευρώπης κατά το οποίο το ανοσιούργημα που θα φτιάξουν θα ΄ναι τάχατες πολιτιστικό κέντρο με Χόντο και Ζάρα κ.λπ. και θα πάρουν οι Μάτσες τα μπικικίνια της Ευρώπης και του πόπολο.
Το πόπολο σε φάση τριφασικής αφασίας θα τ’ οδηγήσουν κάθε τόσο να προσκυνήσει την πανουργία, την αναισχυντία, γιατί από τον πρωκτό μας τρώει και ζει το πόπολο, που στις διεθνείς του διαστάσεις είναι επτά δις, φράκαρε το κάθε προτσές της ανθρώπινης ιστορίας και τώρα οι Ματσέοι θα κάνουν στροφή προς το Διάστημα, κι εκεί θα ξεχυθεί το παγκόσμιο πόπολο για να καταστρέψει και τους γαλαξίες ως ακατανίκητο AIDS.
Προέρχομαι απ’ το πόπολο καθώς την περίοδο αυτή βασανίζομαι να πω λαϊκά στις μάζες αυτό που νοιώθω και πρέπει να πω και αντιφάσκω και τρώγω τις κάλτσες μου γιατί αγαπώ τον ποπολίσκο, αλλά τον σιχαίνομαι κι όλας. Όμως πρέπει να γίνω ψύχραιμος. Θέλουν οι μάζες να καταστραφούν; Με γεια τους με χαρά τους. Αυτές φτιάνουν την ιστορία, όμως δεν κατάλαβαν γρι. Ας πρόσεχαν. Ας ρώταγαν. Δεν μπορεί οι προφήτες να βγαίνουν ψώνια κι ο κάθε Πανταγιάς και Βαραβάς να εκλέγεται από τον όχλο και μετά να λεν ότι προδόθηκαν από το κράτος. Οι μάζες είναι άξιες της μοίρας τους.
Εγώ είπα πολλάκις για το που πάει το πράμα. Δεν πήγα στο υπουργείο Πολιτισμού ως γράφει η βρωμοφυλλάδα «Ελευθεροτυπία», για να πω για τις αναμνήσεις μου στην Κολούμπια. Είπα ότι θα χαθεί το έθνος αν δοθεί στον Καρπάθιο Μάτσα. ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!! Δεν πήγα για την πάρτη μου. Η βρωμοφυλλάδα από παλιά και φι χι ψι λόγους ήταν με το ματσέικο. Ακόμη και ο «αριστερός» Γιώργος Βότσης είχε γράψει ένα αισχρό άρθρο προτείνοντας επί τέλους την αναδοχή να την πάρει ο νοικοκύρης Μάτσας και να μολύνει με το ΜΟΛ τη μνήμη του παντός. Αφού τ’ άφησαν να ερημώσει ώστε να τ΄ απαξιώσουν ακόμη και τα ΚΚΕ, φέραν σαββατιάτικα κόντρα στους κανόνες της πολεοδομίας και της εβραϊκής θρησκείας τις μπουλντόζες για κατεδάφιση και τους γύφτους για το πλιάτσικο. Οι χυδαίοι πραγματιστές των επιτροπών κάναν την πάπια ψάρι και ο προκρούστης των σκοτεινών συμφερόντων το ΄δε μόνον ως τοίχους και βέβαια παράδωσαν ως τεχνολογικό παράγωγο ένα ιερό σημείο της Νέας Ελλάδας που μεταλλάχθη ραγδαία σε Γραψαρχιδιστάν, διότι ο αμοραλισμός των επιχειρηματιών (το χρήμα δεν έχει πατρίδα) επεβλήθη, καθώς και η παρακμή –παρακολούθηση στο Γιουροβίζιο άσματα γκρικ με γκρίκλις και με την πεποίθηση ότι είναι γκρικ.
Ο πολιτισμός ηττήθη βρωμοφυλλάδα Ελευθεροτυπία. Όχι εμείς που υποστηρίξαμε τις αναμνήσεις μας στην Κολούμπια. Ηττήθηκα εγώ που διαχειρίζομαι τη ζωντανή γλώσσα του καθημερινού Έλληνα και εφευρίσκω λέξεις, φράσεις, νοήματα, με την ελπίδα ότι ο κοινωνικός ιστός θα ξαναεπιστρέψει.
Εγώ δεν ακολούθησα την Ουτοπία. Ακολουθώ το ρεαλισμό και το μέγα πάθος. Εγώ ζω στην ψυχή μου και στην ψυχή των άλλων. Δεν ζω στην τσέπη μου και την τσέπη των άλλων.
Είναι μεγάλο το θέμα. Είναι εθνικό. Αν το έθνος δε θέλει να υφίσταται πια, πάω πάσο.
Δέχομαι την ήττα. Δε βάζω την ουρά στα σκέλια. Δεν κάθομαι στ’ αυγά μου. Όμως το ΚΚΕ να ξέρει αυτό που ζητά, την ανυπακοή, έχει συμβάλει κατά πολύ στην τελική καταστροφή. Δεν αγωνίστηκε, δεν είχε καθαρή θέση. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ. Λίγο το ΛΑΟΣ, μέσα στη Βουλή, για 10 λεπτά κάτι ψέλλισε κι ύστερα σιωπή.
Υπάρχουν λόγοι κι αιτίες για όλα αυτά. Εσύ που θα διαβάσεις τα κείμενα κι έχεις μέσα σου λίγο φως. Ψάξτα. Κι άμα τα βρεις, χαλάλι σου.
