Σε συμπλοκές μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς, 8 παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και αρκετοί τραυματίστηκαν σε διαδηλώσεις υπαλλήλων στη Γάζα.
Αυτά με πληγώνουν διπλά. Πρώτον, γιατί σκοτώνονται άνθρωποι τζάμπα και δεύτερον, γιατί αισθάνομαι μια ενοχή οτι επειδή δεν έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο μου και παραστράτησα, εγώ φταίω για τα συμβαίνοντα. Θα μου πείτε: μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, μεγάλε. Κι όμως φίλτατοι δεν είναι μόνο το συναίσθημα. Ίσως είναι και ο φόβος μη σκοτωθώ κι εγώ, έστω πρόωρα. Κάποιο άλλο πρόβλημα μέσα μου.
Γι αυτό λέω: το μυαλό μου Νότιος Λίβανος στην καρδιά μου η Γάζα φλέγεται. Τον Αύγουστο έπαιξα εγώ από το Ηράκλειο, στη συνοικία Γάζι. Συχνά τη Γάζα στη Μ. Ανατολή τη λένε Γάζη.
Εχω σκεφτεί τι χρειάζεται. Δεν έχω πλήρη εξοπλισμό. Χρειάζονται έξοδα κι ίσως ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.
Όπως βλέπετε απευθύνομαι παντίοις τρόποις προς πάσα κατεύθυνση. Ο κοσμάκης βρίσκεται στον κόσμο του, στην κοσμάρα του. Ο καθείς, αμ΄τι μουχαμέτι, αυτό που του λέει η κούτρα του και τα εγωκεντρικά του συμφέροντα. Και γίνεται παθητικός τηλεθεατής. Εκτός τους αριστεριστές που σπαταλούν το πάθος τους σε λάθος στοχεύσεις.
Ζω συνεχώς με αυτή την αγωνία. Κλιμακώνεται συνεχώς το κακό και ακούγονται βαρειά τα βήματα του Γκοντζίλα.
Ωρες-ώρες νοιώθω κι εγώ μέσα μου μια παράλυση κι όσο το συνειδητοποιώ, λυσσώ. Όμως με τη λύσσα δεν ξεπορτίζεις προς το καλό, ούτε με αντιλυσσικό ορρό σώζεται κανείς
Θα δείξει, δεν μπορεί, θα δείξει. Κι αν είναι να΄ρθει θε' να΄ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.