Πολλά και διάφορα συνέβαλαν στο να απέχω από το blogspot για αρκετό καιρό. Συνδυασμός ακραίων καιρικών, ιστορικών και ψυχολογικών φαινομένων, έλαβε χώρα, καθώς, βέβαια, και η προσπάθεια να ολοκληρωθεί και να πραγματωθεί το βιβλίο στον Ιανό και το cd με το Γιεχούδα Πόλικερ.
Το πρώτο είναι πραγματικότητα. Το παρουσιάσαμε στις 17 Γενάρη, με τα δορυφορικά συστήματα της κρατικής ραδιοφωνίας σε πλανητική διάσταση και το συμβάν υπήρξε θετικότατο , καθώς ομολογούν και οι έχοντες παραστεί στη Σταδίου 24.
Ένα αρνητικό συμβάν υπήρξε το ότι δε μας εδόθη η άδεια εκ μέρους της κόρης του Μάνου Λοΐζου και της εταιρίας του κ. Σαμουήλ Μάτσα για να συμπεριλάβουμε ένα cd ντοκουμέντο ηχογραφημένο το 1976, από ένα έργο του Μάνου Λοΐζου, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, τραγουδησμένο από μένα και πεταμένο στα σκουπίδια του εργοστασίου Columbia για 30 ολόκληρα χρόνια. Η εταιρία μίλησε για περιουσιακό στοιχείο, η Μυρσίνη για ηθικό δικαίωμα και παρότι σώζουμε, με αυτό το ντοκουμέντο, ένα χαμένο τραγούδι του Μάνου και -επίσης- με αυτό το ντοκουμέντο φαίνεται καθαρά ότι ο Λοΐζος ήθελε εμένα να τραγουδήσω τα τραγούδια αυτά και δεν ήταν μια απλή οντισιόν, γιατί δεν ήταν πλέι μπακ και οι μουσικοί ήταν παρόντες στην ηχογράφηση -και επίσης υπάρχει μία στοιχειώδης ενορχήστρωση κι ένα στοιχειώδες ρεμίξιν στο υλικό αυτού του ντοκουμέντου. Επομένως και εταιρία και η κόρη του συνθέτη, έδρασαν ενάντια στη θέληση του Μάνου Λοΐζου και, ούτως ειπείν, προσέβαλαν και τη μνήμη του.
Ως προς αυτό θα επανέλθω.
Ένα δεύτερο συμβάν έλαβε χώρα αυτές τις ημέρες. Αναγκάστηκα να πληρώσω 3.500 ευρώ για μια καταδίκη του 2002, με αντίδικο τον τραγουδιστή Νταλάρα, προκειμένου η αστυνομία να μη δημιουργήσει κωλύματα στο να μου δοθεί το νέο διαβατήριο. Η δικαστική απόφαση-δυσφήμιση ήταν τελείως συμβατική, καθώς εγώ δεν παραβρέθηκα στη δίκη, αποφασισμένος να μην ξαναπάω
α. στα αθηναϊκά δικαστήρια και
β. ότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει στα χέρια της μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, από το κυρίως συμβάν του 1983, όπου ο τραγουδιστής Νταλάρας επεδίωξε να με πνίξει στα υπόγεια του Ολυμπιακού Σταδίου, στην περιβόητη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου.
Η Άσπα Σαββοπούλου έχει καταθέσει αυτή τη μαρτυρία, επομένως ο,τιδήποτε λέω απευθυνόμενος στην κοινή γνώμη είναι για να προστατέψω την κοινή λογική και την κοινή ηθική και, βεβαίως, το δημόσιο καλό, από τις προσπάθειες πασών των αριβιστών να επιβάλουν στην κοινωνία μία πλασματική, έως πλαστή ηθικοφάνεια, πηγάζουσα από την ιδιοτέλεια των. Και ως προς αυτό, θα επανέλθω με λεπτομέρειες.
Αυτά προς το παρόν.
Το πρώτο είναι πραγματικότητα. Το παρουσιάσαμε στις 17 Γενάρη, με τα δορυφορικά συστήματα της κρατικής ραδιοφωνίας σε πλανητική διάσταση και το συμβάν υπήρξε θετικότατο , καθώς ομολογούν και οι έχοντες παραστεί στη Σταδίου 24.
Ένα αρνητικό συμβάν υπήρξε το ότι δε μας εδόθη η άδεια εκ μέρους της κόρης του Μάνου Λοΐζου και της εταιρίας του κ. Σαμουήλ Μάτσα για να συμπεριλάβουμε ένα cd ντοκουμέντο ηχογραφημένο το 1976, από ένα έργο του Μάνου Λοΐζου, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, τραγουδησμένο από μένα και πεταμένο στα σκουπίδια του εργοστασίου Columbia για 30 ολόκληρα χρόνια. Η εταιρία μίλησε για περιουσιακό στοιχείο, η Μυρσίνη για ηθικό δικαίωμα και παρότι σώζουμε, με αυτό το ντοκουμέντο, ένα χαμένο τραγούδι του Μάνου και -επίσης- με αυτό το ντοκουμέντο φαίνεται καθαρά ότι ο Λοΐζος ήθελε εμένα να τραγουδήσω τα τραγούδια αυτά και δεν ήταν μια απλή οντισιόν, γιατί δεν ήταν πλέι μπακ και οι μουσικοί ήταν παρόντες στην ηχογράφηση -και επίσης υπάρχει μία στοιχειώδης ενορχήστρωση κι ένα στοιχειώδες ρεμίξιν στο υλικό αυτού του ντοκουμέντου. Επομένως και εταιρία και η κόρη του συνθέτη, έδρασαν ενάντια στη θέληση του Μάνου Λοΐζου και, ούτως ειπείν, προσέβαλαν και τη μνήμη του.
Ως προς αυτό θα επανέλθω.
Ένα δεύτερο συμβάν έλαβε χώρα αυτές τις ημέρες. Αναγκάστηκα να πληρώσω 3.500 ευρώ για μια καταδίκη του 2002, με αντίδικο τον τραγουδιστή Νταλάρα, προκειμένου η αστυνομία να μη δημιουργήσει κωλύματα στο να μου δοθεί το νέο διαβατήριο. Η δικαστική απόφαση-δυσφήμιση ήταν τελείως συμβατική, καθώς εγώ δεν παραβρέθηκα στη δίκη, αποφασισμένος να μην ξαναπάω
α. στα αθηναϊκά δικαστήρια και
β. ότι η ελληνική δικαιοσύνη έχει στα χέρια της μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, από το κυρίως συμβάν του 1983, όπου ο τραγουδιστής Νταλάρας επεδίωξε να με πνίξει στα υπόγεια του Ολυμπιακού Σταδίου, στην περιβόητη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου.
Η Άσπα Σαββοπούλου έχει καταθέσει αυτή τη μαρτυρία, επομένως ο,τιδήποτε λέω απευθυνόμενος στην κοινή γνώμη είναι για να προστατέψω την κοινή λογική και την κοινή ηθική και, βεβαίως, το δημόσιο καλό, από τις προσπάθειες πασών των αριβιστών να επιβάλουν στην κοινωνία μία πλασματική, έως πλαστή ηθικοφάνεια, πηγάζουσα από την ιδιοτέλεια των. Και ως προς αυτό, θα επανέλθω με λεπτομέρειες.
Αυτά προς το παρόν.
