Για τον Μανώλη Γλέζο

Βλέποντας στις Ειδήσεις συγκλονισμένος, γεμάτος θλίψη και θυμό την επίθεση των ΜΑΤ ενάντια στον ήρωα Μανώλη Γλέζο, συνειδητοποιώντας την απόλυτη κατάντια της κοινωνίας της Πατρίδας μας, το λιγότερο που μπορώ να πω και ναζητήσω είναι: «Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και Σπύρο Βούγια παραιτηθείτε!» Αναλογιστείτε ότι ο ήρωας Μανώλης Γλέζος κατέβασε τη φασιστική σημαία στην κατοχή. Αντί να τον τιμάτε τον χτυπάτε. Θυμηθείτε και παραιτηθείτε!

Μανώλης
Ρασούλης

Στην υπεράσπιση του εαυτού μου

Πως γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ακουστούν σαν περιαυτολογία;΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί οτι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα,την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας.
Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο.Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών κλπ, κλπ.
Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’αυτή τη σκατοκατάσταση.
Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει.Έχασε τη μπάλλα,του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας απο τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει οτι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές οτι αντιδρούν σαν πουπέ, αρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται.
Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυριλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη.
Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’αυτού.
Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει.Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα.
Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται απο το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.
Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.
Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν.Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ενα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη.
Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα.
Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα απο τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ.
Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ. Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας.Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχιση για το τι «μένει» γενέσθαι. Μετά απο μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά.
Θέλω να σας βεβαιώσω οτι μ΄αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω απο γεροντική άννοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε».
Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται.
Τα υπόλοιπα στο προσεχές κείμενό μου.

Θάνατος στη λογική του καριόλη

Ο τίτλος δεν εννοεί: θάνατος στον καριόλη.
Στη λογική του καριόλη .Αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος για τον καριόλη.
Ήσυχα κοιμάται η πόλη
Κι όμως αλυχτά η λογική του καριόλη
Μα για ποιόν καριόλη πρόκειται;
Τώρα οι υπεύθυνες κι ένοχες εξουσίες τον λένε άσωτο.
Ο άσωτος είχε έναν μη άσωτο πατέρα. Που όταν ξεασώτεψε κι επέστρεψε, ο πάτερ φιμίλιας έσφαξε τον ταύρο τον σιτευτό.
Τούτος ο άσωτος ο greek ποιόν έχει πατέρα για να τον συγχωρέσει;
Ο ίδιος ο πατέρας του ήτανε μπερμπάντης κι άχρηστος οπότε ο γκρίκ πήρε το στιλ του.
Παρ΄τον έναν, χτύπα τον άλλον.
Όμως ας μη τα μηδενίζουμε όλα.
Θα μπορούσαμε να πούμε συμβιβαστικά: συγχώρεσε τον, δεν ξέρει τι κάνει. Αγνοεί η δεξιά του τι ποιεί η αριστερά του.Κι όμως ο καριόλης είναι καριόλης.
Έκ γενετής; Μπορεί.
Πολλοί καριόληδες γεννούν την καριολαρία.
Η οποία κάνει μετάσταση παντού. Το ΄χα πεί: αυτή η λογική θα καταστρέψει τη χώρα. Την Ευρώπη. Τον πλανήτη.
Ήδη φαίνονται τ΄αποτελέσματα. Και τ΄αποτέλεσμα μετράει. Καταβρόχθισε το μέτρο.
Σαν όν δε μετράει.Κι έγινε μάζα.Κι έγινε μπάζα. Χειρότερα κι απο την Αϊτή. Πλάκωσε τους αθώους κάτω απ΄ τα ερείπια. Κατάστρεψε την προλεταριακή κουλτούρα, κατάστρεψε την αστική κουλτούρα. Έβγαλε εσαεί τους όρχεις του όξω προς κοινή θέα. Απο βαθειά εκδίκηση. Γιατί μικρός ήταν φτωχός.Και τώρα βρέθηκε με καταθέσεις. Ο γαμάω.
Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν.
Και το΄χε πεί ο Τρότσκι: «το αποκρουστικότερο πλάσμα στον κόσμο είναι ο μικροαστός στην αρχική του συσσώρευση.
Σάμπως είχαμε κι αστούς;
Ούτε πλούσιους.
Πλουτοκράτες. Αρχιδομούνια.
Εδώ,ναι εδώ, η μητρόπολις των έτσι και στουπέτσι.
Σφάζονται στα γήπεδα. Ποιοί;
Οι εκτελεστές.
Οι ηθικοί αυτουργοί τα βράδια στα σκυλάδικα σου λένε: «πάρτα, αλλά θέλω το τάδε πιπίνι». «Μάλιστα αφεντικό» ακούγεται η υπόκλησις του γιουβέτσι.
Χορεύουν ημίγυμνα τα ρωσοδούλια, και οι όρχεις των έτσι νάααα.
Τώρα λέν δεν υπάρχει σάλιο.
Και τους σοδομούν χωρίς σάλιο.
Ποιοί; Οι γαμάω.
Βάσει τίνος;
Της λογικής του καριόλη.
Ο μέσος έλλην ανθρωπάκος άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί!
Εννοείται.
Όμως μας έχει μείνει ακόμα η γκρίκ σάλατ. Η μεγαλοφυής σύλληψη που κόβεις ντομάτα, αγγούρι, κρεμμύδι κι άντε φέτα και τ’ανακατεύεις. Κανείς πρίν δεν το ΄χε σκεφτεί. Μόνο οι γκρικς.
Κι έτσι τέλειωσε ένα υπέροχο έπος: ο Ζόρμπα.
Ελύτης: βραβείο. Σεφέρης: βραβείο. Θοδωράκης: βραβείο. Χατζιδάκις: βραβείο.
Τώρα γιουροβίζο in greenglish.
Λέει δεν έχει λεφτά. Λέει δεν του δανείζει η παγκόσμια αγορά.
Με τόκους σε πριαπισμό. Κι όλα τα λεφτά του ΄80-΄90 που πήγαν; Πήγαν εκεί που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει.
Τη δεκαετία που δεν μου πέταγαν ούτε ψίχουλα. Εμένα που ήξερα απο αγάπη.
Live.
Τώρα κρυμένοι στο ποτάμι ανασαίνουν με καλάμι.
Κι ακαρτερούν στις ρούγες πότε θα πέσουν τα κόνδιλα σαν το μάννα.
Κι όρχεις όξω. Πρός επίδειξη.
Τις μπέρδεψαν με τις ορχιδέες.
Εν κατακλείδι - αν και το θέμα (ανάθεμα) χρίζει διατριβών και κειμένων- αν θέλουμε να μιλήσουμε για ζωή, να αναστήσουμε τη ζωή ας φωνάξουμε με ψυχή (βαθιά και ρηχά) και φωνή: Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Θάνατος.

Kill Bill, Kill Chernobyl

15-12-2009

Quo vadis Status, quo?

That is the question that anyone from the age of 16 and forth, has got to answer. Why is it that our planet has reached the ‘12 o’clock’ since there have been 5 more minutes left? Is it the politicians, the upper class, the people or each one individually? The truth is that there has been some “progress” on the planet ever since World War II. That was the highest peak of the Industrial Civilization. Marxism is also a product of the last 200 years’ development. This means, Marxism is also in crisis.

Many slogans have been heard from time to time, like: “Capitalism equals Crisis”; and they’re being heard especially now, due to the Copenhagen Climate Conference that is taking place these days. But if someone gets to read all those things that took place during the last 90 years of Real Socialism, and finally its ending at the very sad situation of Chernobyl, has to agree and emphasize: Capitalism, indeed equals Crisis.

So, what has been left? What is the answer in these dark circumstances that we all live in? In my opinion, there are two things that could be done: The massive immigration into the spatial environment -the faster the better- or, a third world war, but this time, in a nuclear form. In both of these cases, our planet could take a breath from overpopulation, which it still continues to inspire overproduction, amplifying the “vicious circle”. I prefer the first part, although I don’t really care about the historical- social man, no matter how much can conquer the Universe. Without spirituality, the “game” will be lost once and for all.

When Mankind “hammered” the dogma: “I conquer the Nature”, had already failed. Can it possibly re-establish the lost ‘umbilical cord’ between its self and Nature? I doubt it.

USA is in the top of process of the human activity. It includes all the good and the bad things (for example: Hiroshima’s Atomic Bombing, the Ozone Hole, etc).You can’t blame the Talibans about the Ozone Hole. But, when they throw vitriol over girls that are going to school, that is punishable.

In my country, Greece, besides its humiliating financial state, -while it has one of the wealthiest citizens of the world-, extreme actions took place at the day of Alexandros Grigoropoulos’ assassination. I will only say in short, that Athens, the Mother of Democracy, holds half of the country’s population, that of 5500000 people. That is an extreme phenomenon internationally (and, the black sheep of the International Money Market).Young people are not responsible for the almost bankruptcy of, besides all, beautiful and historical Greece. Young people’s instinct cannot stand under table’s diplomacy and agreements. It has attacked to damage the facade of capitalistic extravaganza. More things have been added, and we have almost got into

a war. Youth’s instinct is healthy. I’ve been young too and took part in many demonstrations, in fact, outside Greece, on May of ’68 in Paris. Still, that is not enough. It only destroys the ”old”village, without replacing it with a “new” one.

Rebel has to become Revolutionary. To get through many things of experience and knowledge, and to suggest such a proposal of excess, that, in the given contexts of society, to overthrow and revine all the useless and the traditional things.

I say that, full of conscience.

I also say, that a country fails financially after it has already fallen spiritually.

Nobody can answer sufficiently the question of what a country, banks, supermarkets, Eurovision participation, technology shops are. Still though, they’re buying arms to defend something that they have already lost.

The Globalization and the Moneyland swallow small nations, as the sea will be shortly swallowing islands, shores, even the Bangladesh.

I have joined many international movements: Marxism, Trotskyism, the spiritual movement of OSHO, i renewed the Greek Song, as they tell me, the Greek song which is the critical expression of the average Greek, and unique element of our Modern Greek identity. I live pretty enough in Middle East, Israel-Palestine, and i have created an access reclaiming the love that Israelis have for Greek music; fertilizing historical documents, trying a new visionary for both of the nations, suggesting a common historical denominator, therefore I have even “distilled” an opinion for our own relationships with Turkey and Skopje. As for the Balkans, I have been suggesting for the last 25 years the establishment of a Balkanic Parliament. But Greece has turned its back to Balkans in order to get bounties from Europe, and thus, this charismatic however cursed place, has been left ‘at the mercy of its own destiny`.

All these facts, created a dim scenery, as of the present, as much of the future.

I, personally, reflect that double crisis, the international and national one, which is leaving me in agony but at the same time it makes me hyperactive intellectually.

Thoughts can be fruitful seeds, if the ground has been already cultivated, but I realize, that man didn’t prevision that. He threw all of its self in a hedonistic kind of life,(and not wrongly in a sort of way), but now, the ”boomerang” is heading straight against his face.

Can possibly Zorro, Batman, Brahman, Robin Hood, Tarzan, Sampson, or Achilles, save Mankind? Although I doubt it, I’m still persisting keeping my thoughts together-once I give them “birth”- and send them to all directions. Perhaps, under the “shipwrecked’s

Message in a bottle” kind of sense, perhaps in a way of awaking the Devine and the Miracle, the Ultimate Consciousness, maybe then, could Existence see us with a kind of sympathy and reconsider its condemnatory decisions. "God helps those who help themselves” our Greek Ancestors used to say. As for that, and many much more, let anyone do whatever he can, - if he wants to.

Finally, I like to end up with this verse:” I have in mind

The whole of Mankind

I am the one, the everyone

Who has in mind

The whole of Mankind.”

I will get back with the newest, and more analytical.

Manolis Rasoulis

Emmanuel “Deva Parinito” Rassoulis is a greek book and song writer that comes from Crete.

www.rasoulis.gr

«Εξαιτίας και του Αλέξη»

7-12-09
Βρισκόμαστε στο «σημείο μηδέν» της ανθρωπότητας,και οτιδήποτε συμβαίνει,συμβαίνει στο «σημείο μηδέν» της ανθρωπότητας.Κι έτσι θα 'πρεπε να το δούμε κι εμείς,κι αναλόγως να προσαρμόσουμε το στυλ της σκέψης μας,των προσδοκιών μας,των στόχων μας,ώστε να είμαστε κοντά στη πραγματικότητα,να καταλαβαίνουμε το κρεσέντο της εποχής μας,τουτέστιν, να καθαρίζουμε το παρμπρίζ της γνώσης μας,επομένως και της ελπίδας της σωτηρίας του πλανήτη και της διαιώνισης του είδους. Τις πταίει όμως για όλον αυτό το φαύλο κύκλο;την ανεπανάληπτη κρίση; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα και διακύβευμα.Είναι ένας λαβύρινθος.Υπάρχουν απαντήσεις και λύσεις αφου πάντα υπάρχει το αντίδοτο.
Πολλοί αντιδρούν στα τεκταινόμενα,ιδίως η νεολαία.Όμως παραμένει μια αντίδραση.Είναι ενστικτώδης,αυθεντική,όμως ανεπαρκής. Ο επαναστατημένος αρνείται άμεσα αυτό που θεωρεί κακό.Ο επαναστάτης δρά συνέχεια,διαμορφώνει γνώμη,επίγνωση,ουσιαστικά δε θέλει να καταστρέψει αλλά να συμπληρώσει.Το στάτους αρνείται οποιαδήποτε αλλαγή,όμως η αλλαγή είναι η ουσία του κόσμου.Ακόμα και ο Χριστός λέει: «δεν ήρθα να καταστρέψω,ήρθα να συμπληρώσω».Αυτό έλεγε όταν εξηγούσε το Ευαγγέλιο.Όταν αναφέρθηκε στο φραγγέλιο,είχε άλλο στυλ. Τα 'κανε γης μαδιάμ στο Ναό.Αν ήταν στη Σταδίου,περίπου το ίδιο θα ‘κανε για να διδάξει την ορμή του νεανικού του ενστίκτου.Στον κήπο της Γεθσημανής ήταν ένας ολομόναχος ώστε ν’αποφασίσει.Στο μυστικό δείπνο ήταν ο ώριμος Μέγας Τελετάρχης.Στο δικαστήριο είπε μόνο:«συ είπας ». Και ολοκλήρωσε τον υπέροχο κύκλο της διδαχής,ανασταινόμενος.
Αναφέρομαι στο Χριστό σαν το μεγάλο επαναστάτη,και οχι στο Τσέ,ούτε στον Όσσο.Έχω τον λόγο μου.Στην Πολωνία απαγόρευσαν και τη φωτογραφία του Τσέ,όμως ως χριστιανική χώρα έχουν ως απόλυτο είδωλο-ίνδαλμα το Χριστό.Όμως ο Χριστός δεν συμβιβάστηκε με τους εκφραστές της μάζας και του ιστορικού ανθρώπου,τον Καϊάφα,τον Βαραβά,τον Πόντιο Πιλάτο κλπ.Αναγκάστηκαν να τον εκτελέσουν γιατί ως καθαρό πνεύμα απειλούσε την αμφίβολη κοινωνική τους ειμαρμένη,δηλαδή τη λάθος δράση τους που συμπυκνώνεται το δόγμα «κατακτώ τη Φύση».Και πράγματι κατάκτησαν τη φύση και την εξόντωσαν,εξοντώνοντας τον εαυτό τους.Άραγε αυτό θα συζητήσουν στη Κοπεγχάγη? Ακολούθησαν το δόγμα του Θεού: «Αυξάνεστε και πληθύνεστε και κατακυριεύσατε τη Γη», και ιδού το αποτέλεσμα.΄Εχασαν και το εύ των αρχαίων ελλήνων και επέβαλαν τον ποσοτικό θρίαμβο,μια πύρρεια νίκη που τώρα εκτοξεύει το μπούμερανγκ που προφανώς αυτό θα συζητήσουν στη Κοπεγχάγη.Αυτά θα συζητήσουν και οι χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες με τους Ταλιμπάν ανταλλάσοντας πυκνά πυρά.
Αυτά συμβαίνουν σε πλανητική κλίμακα.Στο Ελλαδιστάν τώρα, συμβαίνουν παρεμφερή και σχεδόν παράλογα πράγματα τα οποία οι εγχώριοι καϊάφες-βαραβάδες νομιμοποιούν και μονιμοποιούν.Η Αθήνα,η μητέρα της δημοκρατίας είναι σήμερα μια υπερπρωτεύουσα με το μισό πληθυσμό της χώρας για κατοίκους της.Απ'αυτό και μόνο,φαίνεται οτι εμπεριέχει,παράγει και εξάγει βία σε πολλές μορφές,εκφράζοντας το σχιζοειδές ιδίωμα της νεοελληνικής κοινωνίας που βιώνει στις μέρες μας μια ιδιόμορφη πτώχευση.
Πρωτού πτωχεύσει οικονομικά,είχε πτωχεύσει πνευματικά.
Διαθέτει όμως μηχανισμούς που νομιμοποιούν το παρανοϊκό,το παραποιημένο,την αλητεία. Σ΄αυτό,το ακόμη διαυγές ένστικτο της νεολαίας αντιδρά.Και επειδή η παρανόϊα της ελληνικής κοινωνίας είναι πρωτότυπη και μοναδική διεθνώς,και η αντίδραση παίρνει διεθνείς διάστασεις.Εδώ έρχομαι εγώ, που αντανακλώ την πλανητική και εγχώρια ΚΡΙΣΗ.Λέω οτι πρωτοτυπώ,όχι στην αντίδραση,αλλά στο στυλ των λύσεων και των διευθετήσεων.Και δε το λέω τώρα.Εδώ και τριάντα χρόνια μάλλιασε η γλώσσα μου να μιλώ.Μια επιθετική αδιαφορία είναι η απάντηση απο τους φοβερούς και τρομερούς ιθύνοντες,επιχειρηματίες και πολιτικούς,αυτούς τους τιμωρητέους και περιφρονητέους,ανάξιους νάρκισσους,ιδιοτελείς,κουτοπόνηρους και ατομοκράτες που σύραν τη χώρα στο γκρεμό και στη ξεφτίλλα.
Επομένως έχουμε: νεαρούς «τρομοκράτες» ενάντια σε ατομοκράτες.Το λέω αυτό ως επαναστάτης. Αν είχαν επικρατήσει οι ιδέες μου,δε θα φτάναμε σ΄αυτό το χάλι που οι χαλιαμπάλιες ιθύνοντες προσπαθούν τώρα να βρούν τρόπους να τα φορτώσουν στη νεολαία,
η οποία όχι μόνο αντιδρά στον μηχανισμό των ιθυνόντων,αλλά ενσαρκώνοντας θέλοντας και μη,την ενδογενή,κτηνώδη βία που κρύβει η Αθήνα,και την εκτοξεύει όπως τη λάβα ο Βαζούβιος.
Αισθάνομαι κι εγώ μετά απ'όλα αυτά,να συμμερίζομαι το αδιέξοδο του διεθνούς μαλάκα, αλλά και του ντόπιου μαλλούπα ,γιατί δε ζώ στη γυάλα,και παρ’όλη την επίγνωσή μου για τα συμβαινόμενα, είμαι παιδί του φαύλου κύκλου,που παρ'ότι δε τον κατασκεύασα εγώ,εν τούτοις θέλοντας να βοηθήσω στην επίλυση με υπαρκτό αποτέλεσμα,κατοικώ μονίμως στη κόψη του ξυραφιού και νταραβερίζομαι μονίμως με την απόλυτη ένταση.Ενίοτε σκέφτομαι να σταματήσω να δουλεύω για το περιβόητο «κοινό καλό».
Όπως είπε και ο Ντοστογιέφκι «έγκλημα και τιμωρία», μήπως «θα ‘πρεπε» να ΄ρθει ο αναπόφευκτος τρίτος παγκόσμιος σαν τιμωρία και νέμεση σ΄όλους αυτούς που είναι οι θύτες για να γίνουν αυτοί τα θύματα;Παρ’ότι το λέω, δε το καταπίνω αυτό,για φι,χι,ψι λόγους.Αφυπνίζομαι και «ξανά προς τη δόξα τραβώ»,στον αγώνα,στο καμίνι,στη κόψη του ξυραφιού.Γιατί,τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;Να πάρω σύνταξη απ'όλα αυτά, να αποσυρθώ μαζί με τα μυστικά μου και τις λύσεις μου και να φυτεύω ντομάτες στον κήπο μου ενώ ο πλανήτης διαλύεται;Κι αισθητικά δε μου πάει.
Σ’αυτό το κείμενο δε θα μπω στα ενδώτερα των θεμάτων-αναθεματων.Ώρες-ώρες έχω κι εγώ το δικαίωμα να πώ τον πόνο μου για ν' ανασάνω,αν αυτό συμβαίνει τώρα.Όμως αυτό το κείμενο γράφτηκε εξαιτίας και του Αλέξη,και του τ'αφιερώνω.
Επίσης να ευχηθώ και στην πάλαι ποτέ συντρόφισσα Αγγελική Κουτσουμπού,που χτυπήθηκε απο τον Ζητά στη διαδήλωση,καλή ανάρρωση,και οτι στεναχωρέθηκα για το συμβάν.
Επίσης να στείλω ένα μήνυμα στη πιτσιρικαρία στα Χανιά, που πριν 20 μέρες κατέλαβαν το σταθμό της ΕΡΤ την ώρα που έφτιαχνα εγώ μια εκπομπή με τη διευθύντρια του σταθμού,και ο επικαφαλής τους με χλεύασε λέγοντάς με βουδιστή και εφησυχασμένο.
α. Εγώ έπεισα τη διευθύντρια να σας επιτρέψει να διαβάσετε τα κείμενά σας στον αέρα,και παρ'ότι υποσχεθήκατε οτι θα ήταν για μισή ώρα,το φτάσατε στη μία ώρα,αφήνοντας να φανεί ο ναρκισσισμός της μανιέρας σας.
β. Η πρότασή μου να συζητήσουμε επι τόπου στον αέρα τι είναι επαναστατημένος και τι είναι επαναστάτης, δημιούργησε αμηχανία στον επικεφαλής και άρχισε να τα μασάει, γιατί παρέμενε επαναστατημένος.Εγώ υπήρξα επαναστατημένος,ενώ τώρα είμαι επαναστάτης, που σημαίνει οτι ο επαναστατημένος δε μπορεί να αντιληφθεί το στυλ του επαναστάτη,γι΄αυτό και φλυαρεί λέγοντας για εφησυχασμένους,ενώ ο επαναστάτης προσπαθεί να διευθετίσει εδώ και τώρα τα τεκταινόμενα.
Νοιώθω κατανόηση,όμως κάθε τι,έχει κι ένα μέτρο.Αν χάσεις το μέτρο,είσαι απο την πλευρά των ιθυνόντων που έχουν χάσει το μέτρο και τον μπούσουλα.

Υ.Γ Ο Αλέξης αναπαύεται στο νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου πολύ κοντά στους γονείς μου,τον αδελφό μου Μηνά,και τον αείμνηστο φίλο μου Άκη Πάνου.
Έχει καλή παρέα.



Υ.Γ2 υπενθύμιση: η ραδιοφωνική εκπομπή "it' s all greek to me" στους 105.8 για Αθήνα και στους 88 για Θεσσαλονίκη,κάθε Κυριακή στις 4 μμ.
http://live24.gr/
Και Σάββατο στη 1:15 εως τις 2:30 η εκπομπή "Μια ώρα με τον Μανώλη Ρασούλη" στο παγκύπριο ράδιο ΚΑΝΑΛΙ 6 της Λεμεσσού.
http://sradio.tv/live/23849

Εγώ κι ο Γιώργος, ο Γιώργος κι εγώ

(σ.σ. Το κείμενο που στάλθηκε στον Αγγελιοφόρο)

Αν κατάλαβα καλά γίναν εκλογές κι άλλαξε η ΝΔ κι ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Παλαιόθεν έλεγα και λέω ότι αν η ΝΔ είναι η Κόκα Κόλα το ΠΑΣΟΚ είναι η Πέπσι Κόλα. Πέραν τούτου ενθυμούμαι το άσμα: «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει». Αν μένει η αγάπη, αμφιβάλω. Τώρα, τι μένει γενέσθαι είναι το ζήτημα. Όχι το μέλει.
Αν δεν κάνω λάθος, ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός. Υπεσχέθη πολλά. Όμως, οι αρχαίοι ημών λέγαν και λέγουν: «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» (ό,τι πιο ροκ έχει ειπωθεί ποτέ). Το ΕΥ είναι ο πυρήνας των πάντων. Η πεμπτουσία τους κι η απαρχή τους. Είναι το Α και το Ω του πολιτισμού.
Κανένας δεν αναφέρθηκε σ' αυτόν τον ιερό δίφθογγο.
Και βεβαίως η μαύρη τρύπα (τρυπάρα) στον πολιτισμικό πολιτισμό που υποτίθεται είναι το βαρύ πυροβολικό της Ελλαδίτσας μας (ο πολιτισμός). Δε θα απαξιώσω τους ρήτορες ως εκ τούτου, όμως παραχωρώ το δικαίωμα στον εαυτό μου να σχολιάσω με το στιλ μου μελανά τινά σημεία όχι για να λανσάρω των εαυτό μου –έστω και αν είμαι ακραιφνής εκπρόσωπος του πολιτισμικού πολιτισμού, αλλά να βοηθήσω να λυθεί ο γόρδιος δεσμός, ο οποίος γεννά τα αδιέξοδα, τα οποία, παρόλη την πόζα των ποικίλων ρητόρων, που αν ήταν γνωρίζοντες, όπως αυτοαποκαλούνται, θα είχαν λύσει τα προβλήματα, πολλαπλασιάζονται επικινδύνως. Διότι ζούμε τη μάνα όλων των κρίσεων της ανθρώπινης ιστορίας και για φι χι ψι λόγους με αναγκάζει να πω και να διαβεβαιώσω ότι ως ιστορικό ανθρώπινο είδος αποτύχαμε, αλλά και ως λαός, μετά από 200 χρόνια, αποτύχαμε.
Δεν εκφράζω καμία απαισιοδοξία. Μιλάω ψύχραιμα σαν στατιστικολόγος.
Άρα, ζούμε κοσμογονική συγκυρία.
Άρα έτσι έπρεπε να προσεγγίζουν την πραγματικότητα οι ρήτορες.
Τα κωλοβάρα για να βρει η ΝΔ αρχηγό και οι παγκόσμιοι ιθύνοντες να ξαναγυρίσουν το ρολόι της ιστορίας πίσω, τα ακούω βερεσέ. Αυτά είναι το τσόφλι στο αυγό και η επιφάνεια. Το βάθος έχει σημασία. Κι εκεί, στο βάθος, όπου ζει εξόριστο το ύψος, το ήθος και το έθος και που με μαθηματική ακρίβεια λιώνει τους πάγους, μπουρδουκλώνει την κατάσταση στο Αφγανιστάν, παράγει σεισμό 8,8 στην Ινδονησία, στασιμότητα στην αυτοκινητοβιομηχανία, ενδυναμώνει την παιδεραστία, την ασυναρτησία, κάνει τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης να επικυριαρχεί με την ψυχολογική τρομοκρατία, ετσετερά, ετσετερά.
Τώρα, τι σχέση έχει ο Γιώργος μ' όλα αυτά. Καμία. Ή μάλλον έχει. Κάποια.
Ένας πονηρός εαυτός μου με πιέζει να γράψω: «Ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως», όμως τα αποφεύγω.
Γιατί ο στόχος του παρόντος κειμένου είναι να πω δημοσίως τι σχέση έχω εγώ με τον Γιώργο (τον πρωθυπουργό) δι' όλων αυτών και τι αυτός με ΄μένα.
Αλλά για να ΄χει σασπένς το πάω λάου-λάου, το παίζω Χίτσκοκ.
Η πολιτική, το κράτος και οι μηχανισμοί της συντεταγμένης πολιτείας είναι το τσόφλι στο αυγό του κάθε έθνους της κάθε κοινωνίας. Απαραίτητο κέλυφος στη νομοτέλεια της κυοφορίας. Ιδίως της κυοφορίας του γλάρου Ιωνάθαν, οικουμενικά γνωστού για την έκσταση και το ταξίδι του στον προσωπικό του ουρανό.
Το κλούβιο το αυγό
δεν είναι πια αυγό.
Είναι ένα πέτρινο Εγώ.
Άνοιξε πέτρα για να βγω.
Πολιτισμός είναι το απόσταγμα της επίγνωσης όλων των διαδικασιών της ενιαίας οντότητας: αβγό ή η χι κοινωνίας. Και η κόρη αυτού: Η συνείδηση(κατά τον Osho το μεγαλύτερο θαύμα). Ουδείς ασχολείται μ αυτά. Οι τράπεζες, οι τράπεζες, οι τράπεζες. Σα να ΄ναι η Ελλάδα Τραπεζιστάν.

Κάρμα
Με το Γιώργο έχω καρμική σχέση (όχι κορμική, καρμική απ τα κάρμα, το κισμέτ, το Μάτριξ). Είμαι κατ΄ αρχάς ένας από το 1.000.000 που τον ψήφισαν. Όταν, το 1986, είχε έλθει ο Δάσκαλος Osho στην Ελλάδα (ο Γιώργος του ΄χε δώσει την άδεια να μπει στη χώρα, την ώρα που καμία χώρα δεν του άνοιγε τα σύνορα ώστε να κουραστεί ο πιλότος και να πέσει το αεροπλάνο του και να γλιτώσουν από τον ωχτρό).
Τότε ο Γιώργος ήταν υπουργός Παιδείας και ενήργησε λειτουργικά, ως προς έναν σοφό και φωτισμένο άνθρωπο.
Όμως, ο αείμνηστος πατέρας του καραδοκούσε λίγο πιο πέρα, στην Ελούντα, όπου βρίσκεται και το σπίτι του Κούνδουρου, στο οποία είχε βρει απάγκιο ο Osho, για φι χι ψι λόγους έστειλε 20 κομάντος και μπουζούριασε τον Osho (κι εμάς) όπως του έκαναν οι αμερικάνοι στις ΗΠΑ λίγες μέρες πριν (ο Ρήγκαν).
Ο Γιώργος, κατόπιν τούτων, απολογήθηκε, ότι δεν ήξερε περί τίνος επρόκειτο και σχεδόν ζήτησε συγγνώμη.
Εγώ όμως από τότε το αγαπούσα το Γιωργιό κι όσο μπορούσα το προστάτευα.
Μέχρι που έβαλε το ξύλινο κοστούμι της πολιτικής και δεν τον αναγνώριζα πια.
Τώρα μου λεν, είν’ πρωθυπουργός.
Η μοιραία στιγμή του Γιώργου δεν είναι εκείνο το βράδυ του χαμού, όπου βγήκε ο Βενιζέλος με το ρεσάλτο. Ήταν οι στιγμές που ενώ ήξερε περί τίνος επρόκειτο, βγήκε κι είπε ότι δεν ήξερε. Μπορεί να ξέχασε έκτοτε. Ιδίως όταν έβαλε το ξύλινο παλτό της λήθης κι άρχισε μια παράξενη ρητορεία.
Άρχισε να τάζει καταμεσίς των τυφώνων, σκορπώντας φρούδες ελπίδες.
Ποιος νομίζετε έριξε τον Καραμανλή; Η λάθος ιδέα που είχε για τον πολιτισμικό πολιτισμό. Ο Εφραίμ, ένας Κύπριος καλόγερος, ο Άγιος Οσφόριος. Είδα τον Καραμανλή, τον Εφραίμ και τον Ρουσσόπουλο σε μια φωτογραφία να γελούν ευδαίμονα και είπα μέσα μου (παρότι τους αγαπούσα και τους υποστήριζα): «Αυτή είναι η αρχή του τέλους».
Πριν απ΄ αυτά υπήρξε μια φράση του Καραμανλή σ' ένα λόγο του στο Ηράκλειο πριν βγει πρωθυπουργός, που μ έκανε να δαγκωθώ: «Βρίσκομαι στην Κρήτη των Θεοτοκόπουλων, των Καζαντζάκιδων και των Λουδοβίκων των Ανωγείων» (βάι βάι βάι).
Επίσης, κάποια στιγμή έστειλα και στους δύο τα βιβλία μου και κάποιους δίσκους μου. Στο Μαξίμου. Περίμενα το τυπικό, να μου ΄στελναν ένα σημείωμα ότι τα πήραν. Νάδα ντε νάδα.
Σας είπα ότι τους αγαπούσα και τους υποστήριζα. Ο Θόδωρος ήταν ένας άνθρωπος στην πολιτική. Πριν γίνει Νο 2, βρισκόμαστε, κάναμε και μια εκπομπή στο MEGA, αλληλοεκτιμόμεθα και στη γιορτή μου μού 'στελνε καλάθια με κρασιά κλπ. Του τηλεφωνούσα ως Νο 2, αυτός στην αρχή και μου απαντούσε. Του ΄λεγα καμία ιδέα. Ήταν μια χαραμάδα στο ανελέητο στάτους του πολιτικού πολιτισμού.
Όμως όταν άρχισα να του τηλεφωνώ και βγαίναν γραμματείς, είπα: «Ωχ, δεν πάμε καλά». Και δεν πήγαμε καλά.
Γιατί αθέτησαν –όχι εμένα- αλλά τον πολιτισμό. Με τη βαθειά έννοια του όρου.

Για τον Γιώργο τώρα.
Πολύ πριν αρραβωνιαστεί με τον αείμνηστο υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, Τζεμ, του ΄χα στρώσει το χαλί. Ντοκουμέντα υπάρχουν. Μίλησα σ' όλα τα κανάλια της Τουρκίας, τις εφημερίδες, τα ράδια, έπαιξα στο Γεντί Κουλέ της Πόλης, τότε που μας είχαν οι αστυνόμοι με τα αυτόματα στη μπούκα κι εγώ τραγούδησα το «Αχ Ελλάδα Σ' Αγαπώ» και τραγουδήσαμε όλοι, Έλληνες και Τούρκοι, το «Όλα σε Θυμίζουν», αυτοί στα τουρκικά κι εμείς στα ελληνικά.
Όμως τώρα, στο φόρτε των εκλογών σα να ήθελε να με προσβάλει και να με πληγώσει, ενσωμάτωσε στην κυβέρνησή του τρία άτομα που απείλησαν την αξιοπρέπειά μου και τη ζωή μου: Τον υφυπουργό οικονομίας Αρναουτάκη, την Άννα Νταλάρα και τον ανεκδιήγητο δήμαρχο Συκεών, Δανιηλίδη, τον οποίο είχε στο πλευρό του όταν την πρώτη μέρα που άνοιξαν τα σχολεία, διάλεξε ο Γιώργος να πάει σ' ένα σχολείο στο δήμο Συκεών, με τον αχαρακτήριστο Δανιηλίδη στο πλευρό του επί δύο ημέρες στις ειδήσεις. Αυτός, στα καλά καθούμενα μ' έσυρε στα δικαστήρια και με διέσυρε, αφού με κόλπο οι δικηγόροι του και οι λοιποί, ερήμην μου, με δίκασαν σ' έναν χρόνο φυλακή και τρία εκατομμύρια να πληρώσω. Τότε θυμάμαι με συνέλαβαν και μ' είχαν μαζί με τους ρουμάνους –έτσι ήταν η διαδικασία μέχρι να με παν σε τακτή δίκη. Εκτός του ότι τότε έγραψα το «Γεια Σου Κυρ Εισαγγελέα» έστειλα ένα μήνυμα στο Γιώργο και στον Σημίτη ότι αυτός ο τύπος αμαυρώνει το ΠΑΣΟΚ κλπ. Ήταν αυτός που προπηλάκισε το Σημίτη στο συνέδριο. Δεν ξέρω αν ανταποκρίθηκαν όμως στην τακτή, ο Εισαγγελέας με απάλλαξε απ' το πρώτο λεπτό, όμως ο ανεκδιήγητος έκανε πράματα εις βάρος μου που έμεινα άναυδος κι από τότε το σιχαίνομαι το άτομο.
Με την Νταλάρα τώρα: Οι δίκες και οι αντιδικίες μου με το σύζυγό της ήταν και είναι ιστορικές. Ο Γιώργος είναι έξυπνος, ξέρει. Παρόλα αυτά, προτίμησε τα άτομα αυτά που δεν εκτιμώ καθόλου κι έχω τη χείριστη εικόνα γι αυτούς.
Για τον Αρναουτάκη: Ήταν δήμαρχος στο χωριό Αρχάνες όπου τα ’86 έκανα το καλλίτερο φεστιβάλ που έχει γίνει ποτέ εν Ελλάδι. Αργότερα, στο ίδιο χωριό, με κάλεσε να κάνω μια συναυλία στην πλατεία και πήγα κάτω του κόστους, όμως επειδή δεν παίξαμε οκτάωρο μέχρι το πρωί, μας επιτέθηκαν κάτι ντόπιοι τραμπούκοι, μας περιέλουσαν με τα χειρότερα λόγια, απειλούσαν να μας σπάσουν τα μηχανήματα κι αυτός δεν έκανε τίποτα να μας προστατέψει κι είχαμε και παιδιά μαζί μας. Για πρώτη φορά αισθάνθηκα αν είχα ένα όπλο, θα τους σκότωνα.
Μετά, ο δημαρχάκος μπήκε σε διαύλους χρηματιστηριακούς (οικονομικούς) και να που ο ματζίρης φαρμακοποιός έγινε και υπουργός.
Έχω κι άλλα να προσθέσω για να περιγράψω την αναισχυντία αυτής της κοινωνίας που ενώ βρίσκεται σε παρακμή και σήψη, επί 35 χρόνια κατατρέχει, λασπώνει, κυνηγά να εξοντώσει έναν άνθρωπο, που είναι παραγωγικός, δημιουργικός, κατά το δυνατόν έντιμος, συνεπής –εμένα- εκφραστής της χρυσής τομής και κατέχοντα πολλών λύσεων.
Τελειώνω εδώ το σεντόνι, όμως δεν τελειώνω εδώ.
Γιατί ο πολιτισμός ζει από την αύρα της ύπαρξης που αφιονισμένοι επιχειρηματίες και νομενκλατούριοι προσπαθούν να την εμφιαλώσουν, να την ιδιοποιηθούν κι έφθασε η χώρα στη φτώχευση κι αυτοί αγρόν ηγόρασαν. Κατά κυριολεξία.
Ο διάλογος για τον πολιτισμό τώρα αρχίζει.
Για τον γλάρο Ιωνάθαν ρε γαμώ το.
ΥΓ. Όσο αφορά το θέμα της «Κολούμπια» για ένα εθνικό μουσείο ελληνικής μουσικής, όλοι οι ρήτορες -εκτός του Συνασπισμού- μας έδειξαν τον καβάλο τους
(συνεχίζεται)

Εκλογές γες-γες κι απ τις δυο μεριές

Παραθέτω το κάτωθι κείμενο το οποίο έδωσα στην εφημερίδα της Θεσσαλονίκης «Αγγελιοφόρος» και θα το δημοσιεύσει κατά τα λεγόμενα του διευθυντού της, Νούλη Χατζηδημητρίου, αλλά κομμένο και προσαρμοσμένο στην οικονομία του κασέ, διότι, είπε, είναι αρκετά μεγάλο κι επειδή τέτοια μεγάλα κείμενα δεν τα διαβάζει κανείς. Ίσως υπάρχει κι άλλος λόγος. Θα παραθέσω και «το προσαρμοσμένο», όταν δημοσιευτεί και να κάνουμε τη σύγκριση.
Η γνώμη μου για τις εκλογές;
Ο Γιωργάκης φορτώθηκε την πέτρα του Σίσυφου. Οι νομενκλατούριοι σπρώχναν να πάρουν θώκους. Τώρα θα γίνουν αναστενάρηδες. Ο πολιτικός πολιτισμός και οι επιχειρηματίες μας, φέραν τη χώρα στο γκρεμό και στην ξεφτίλα. Όλες οι προτάσεις που εδόθησαν από τους ρομαντικούς πετάχτηκαν στον κάδο. Τώρα, οι καπάτσοι θα προσπαθήσουν να τα φορτώσουν σ αυτούς τους ρομαντικούς, ιδίως σε μένα. Θα το δεχτώ; Θα το αντέξω; Θα το δούμε. Θα το παρακολουθούμε ρεαλιστικά. Για να σώσουμε ό,τι σώζεται. Για τον πλανήτη ρε γαμώτο.
Παραθέτω, επίσης και τη συνέντευξή μου στον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής», δοσμένη στο δημοσιογράφο Γιώργο Μητράκη.
¨Όμως σε προσεχή κείμενα θα επανέλθω στο θέμα ελληνικό τραγούδι και ελληνικό έθνος. Αυτά προς το παρόν γιατί μου παραπονέθηκαν γνωστοί και άγνωστοι ότι γράφω στη χάση και στη φέξη. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ομολογώ ότι μαζεύεται μεν το υλικό, αλλά οι δραστηριότητές μου είναι ποικίλες και σκόρπιες, οπότε ανταποκρίνομαι στο ρυθμό της ψυχοβιολογικής μου επικράτειας, διότι αν τις εκβιάσω θα φάω το μπούμεραγκ, και ήδη το σκάφος μπάζει νερά. Κι όπως έλεγε ο φίλος μου Άκης Πάνου, «δεν είμαι από πέτρα, ούτ’ αθάνατος».
Όσο γίνεται είμαι μέσα στα γεγονότα. Δημιουργώ γεγονότα. Ξέρω αρκετά. Είμαι κοντά στις λύσεις. Στη λύση.
Όμως στο χωροχρόνο όλα πληρώνουν το αντίτιμο στη φθορά.
Είναι η πιο σπουδαία και μοιραία στιγμή της ανθρωπότητας. Όταν το συνειδητοποιήσεις ζεις στην απόλυτη ένταση, σε ρυθμό που οι άλλοι δεν κατανοούν. Κι είσαι μόνος. Απόλυτα μόνος. Φορτωμένος όλους. Κι ο ανήφορος είναι και κατήφορος. Ανεβαίνω τον ανήφορο γιατί ο κόσμος πήρε τον κατήφορο. Θα πει κανείς: «Κανείς δεν στο ζήτησε». Έλα ντε…

Τρία σχόλια για τα τρέχοντακαι σθεναρή συνέχεια πάρα κάτω

Μαραθώνας(έχω το λόγο μου που έβαλα αυτήν τη φωτογραφία), τα καμμένα.

Θα κάνω τρία μικρά σχόλια: Για τις φωτιές, για τον Κοροβέση, για τον Ομπάμα.

1. Καίγεται η γούνα της Αθήνας. Αυτό δεν είναι άσχετο από τα ως άνω κείμενα. Ο επεκτατισμός του αθηναϊκού ιμπέριουμ κοστίζει. Συν του ότι ο καθένας πάει και χτίζει μέσ’ στα δάση που ξαναφύτρωσαν μετά από προηγούμενη πυρκαγιά. Κρίμα, ειλικρινά κρίμα. Όμως κανείς δεν μας δίνει σημασία όταν προειδοποιούμε, ή προσπαθούμε να κρατάμε τα μπόσικα ή να δημιουργούμε ρυθμολογία στη νυν κοινωνία που περισσότερο μοιάζει με την κοιμωμένη του Χαλεπά, παρά με κοινωνία.
2. Για τον Περικλή (αναστηλώνει τον Χρυσούν Αιώνα της αριστερής ηθικής;). Ο Κοροβέσης δεν υπήρξε ποτέ στο ΚΚΕ γι αυτό δε σκέφτεται σα ρουλεμάν του απαράτ. Είναι άνθρωπος του πολιτισμικού πολιτισμού και πέταξε μια ωραία πέτρα στο τέλμα κι ένα γατάκι στον περιστεριώνα. Ίσως αυτό σώσει και τη βουλιάζουσα αριστερά στο μίζερο ντέρμπι Αλαβάνου-Τσίπρα, μια καταισχύνη, δηλαδή.
Η αριστερά ξεκίνησε από την πηγή και την απαρχή της σαν ηθικό και αισθητικό όραμα. Κατάντησε υπόλοιπο του υπαρκτού κομμουνισμού, μιας θλιβερότητος, από την οποία δύσκολα θα βγουν όσοι υπηρέτησαν στο σταλινικό ΚΚΕ (αν και συμφώνησα μ αυτά που είπε η Παπαρήγα για τις φωτιές, για τους επιχειρηματίες, στο σχεδιασμένο έγκλημα. Ταυτόχρονα έδωσε έμφαση στο να νοικιαστούν πάραυτα αεροπλάνα κ.λπ. και κάλεσε τα μέλη να τρέξουν να βοηθήσουν, ήταν πιότερο κοινωνική παρά πολιτική).
Μπορεί ο Περικλής να ΄κανε ζημιά στο τσόφλι, όμως, αν φέρει και στοιχεία, πραγματικά εκτέλεσε την αποστολή του στο Κοινοβούλιο. Εμείς οι, ας πούμε, πάλαι ποτέ Αριστεροί (η έννοια «αριστερός» δε λέει τίποτα στις μέρες μας), νοιώσαμε ότι δεν έσβησε η σπίθα. Και δε νομίζω ότι πρόσβαλε κανέναν. Πάντα η αριστερά έπαιρνε βοήθεια από δω κι από εκεί και χαρτί για την Αυγή από τον Τσαουσέσκου έπαιρνε και κάτι σοβιετικές εγκυκλοπαίδειες πουλάγαν κάτι νυν μεγαλομεγάλοι κ.λπ.
Έστω, έσπασε το σπυρί της ιδεολογικής θολούρας και κρίσεως εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Η ένταση ας φανερώσει ποιότητα κι όλα θα παν κατ ευχήν. Τήνελα Καλλίνικος.
3. Τελευταία στις ΗΠΑ ξεκίνησε ένα ύπουλο ρεύμα. Τάχαμ αντίδραση στο νόμο για την Υγεία που ετοιμάζει ο Ομπάμα, που έχει γίνει στόχος αυτής της έντασης. Και τάχαμ πέφτει η δημοτικότης του και τάχαμ άλλο να μιλάς ωραία και να ψηφίζεσαι κι άλλο να κυβερνάς.
Επειδή ο Ομπάμα θέλει κι ο κάθε έσχατος να ΄χει μια στοιχειώδη περίθαλψη. Επειδή θέλει ειρήνη στη Μέση Ανατολή και στον κόσμο.
Ο Ομπάμα είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Αν ανατραπεί ή αν… (χτυπώ ξύλο) η κατεύθυνση θα είναι μια πολεμική σύρραξη πανταχόθεν. Κάνω έκκληση, λοιπόν, προς όλους τους σιωπηλούς μαχητές όπου γης, ιδίως στις ΗΠΑ, για να συγκροτηθεί ένας κύκλος προστασίας γύρω από τον Ομπάμα. Κι αν ξεκινήσει μια τάση ακόμη και με διαδηλώσεις υπέρ του θα ΄ναι ιδιαιτέρως θεμιτό.